Ο Γούντι Aλεν ως Φέλντινγκ Μέλις τα βρήκε σκούρα όταν ανέλαβε ηγέτης της επινοημένης, μικροσκοπικής Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου παρότι πάνω του στηρίχθηκαν οι ελπίδες για τη διάσωση της χώρας. Αυτά στην περίφημη ταινία «Μπανάνες» του 1971.
Ο ήρωας της δικής μας, εντελώς φανταστικής, ιστορίας τα κατάφερε απείρως καλύτερα από τον Φέλντινγκ Μέλις. Στέριωσε στην εξουσία και παρότι η χώρα του δεν είναι μπανανία, όπως ο Αγιος Μάρκος που τοποθετείται από τον αμερικανό σκηνοθέτη κάπου στη Λατινική Αμερική, διέπρεψε σε ευρωπαϊκή χώρα, και μάλιστα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης.
Πριν από λίγες ημέρες ευρωπαίος αξιωματούχος, στο περιθώριο συνεδρίου της εσθονικής προεδρίας στο Ταλίν, μετέφερε την ανακούφιση των Βρυξελλών για το γεγονός ότι ο ηγέτης αυτής της (φανταστικής πάντα) χώρας προσελκύει σαν μαγνήτης τους πλέον ενθουσιώδεις επαίνους. Ο λόγος; «Κρατάει τον πληθυσμό σε ηρεμία».
Πίσω στις «Μπανάνες». Στην ταινία ο Φέλντινγκ Μέλις ταξιδεύει στις ΗΠΑ ως ηγέτης του Αγίου Μάρκου μασκαρεμένος με κόκκινη γενειάδα και μουστάκι, αλλά το ταξίδι πάει κατά διαόλου.
Στην ιστορία μας, ο ηγέτης της ευρωπαϊκής χώρας ταξιδεύει όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη και στην Κίνα ακόμη και τον υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες γιατί τους έχει πείσει ότι έχει το μυστικό που τιθασεύει τις κοινωνικές εντάσεις. Θα έλεγε κανείς ότι από την περιοδεία του ανά την υφήλιο μόνο ο Αγιος Μάρκος του ξέφυγε.
Πρέπει άραγε να χαίρονται οι υπήκοοι αυτής της χώρας με τέτοιου είδους διαπιστώσεις, περί θηριοδαμαστών κ.λπ.; Και πώς βλέπουν τον εαυτό τους; Ως άγρια φυλή που βρήκε το φύλαρχό της και τον καμαρώνει να συνεννοείται καλά, να «τα βρίσκει» και με τους ξένους;
Οχι, τους προβληματίζει λίγο η παρούσα κατάσταση. Οταν δηλαδή ο ηγέτης μιας χώρας δεν είναι αυτός που μπορεί να την πάει μπροστά αλλά κάποιος που οι πλέον κυνικοί (εντός και εκτός) θεωρούν ότι «αυτός της αξίζει» και βολεύονται μαζί του, διαισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά. «Δεν είμαστε Ζουλού» ψιθυρίζουν μερικοί.
Εν τω μεταξύ στη χώρα αυτή κερδίζει έδαφος μια θεωρία που λέει ότι οι άξιοι και μορφωμένοι άνθρωποι δεν έχουν τύχη στα κοινά γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους.
Για να μην πολυλογώ, μακριά από εμάς αυτή η χώρα και όσα συμβαίνουν εκεί κάτω.