Δεν είναι σωστό να γελάς με τον πόνο του άλλου -θυμάστε τις παστίλιες που μας πρότεινε ο Χαβιέρ Μπαρδέμ; Ομως καμιά φορά, ο πόνος του άλλου σε κάνει να γελάς με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Λίγο ως πολύ όλοι έχουμε μία εικόνα για αυτά που συμβαίνουν στην Καταλονία. Ενα πλειοψηφικό (τουλάχιστον επί των ψηφισάντων), εθνικιστικό και λαϊκιστικό μέτωπο καλεί σε δημοψήφισμα απόσχισης από την Ισπανία. Δεν τίθεται θέμα εθνικής ή πολιτιστικής καταπίεσης, είναι η διανομή των πόρων από τη Μαδρίτη. Και οι Καταλανοί, ως οι πλουσιότεροι της χώρας, θεωρούν ότι αδικούνται. Πιστεύουν ότι αν αποσχιστούν, θα περάσουν καλύτερα. Η Μαδρίτη και οι Βρυξέλλες τους θυμίζουν ότι θα βρεθούν εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης και ευρώ, με ένα διαβατήριο που θα θέλει βίζα ακόμα και για το Μπιλμπάο. Αλλά, δυστυχώς, κανένας δεν τα πιστεύει αυτά πριν ξημερώσει η Δευτέρα μετά την κάλπη.
Τέλος πάντων, η κυβέρνηση Ραχόι, επικαλούμενη το Σύνταγμα, κάνει ως και συλλήψεις, αρνούμενη να συζητήσει νέα σχέση με τον εθνικό κουμπαρά. Τι θα γίνει;
Τρία σενάρια: Το ένα προβλέπει τη ματαίωση του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτωβρίου. Το δεύτερο λέει ότι το δημοψήφισμα θα γίνει, θα καταγράψει τη δυσφορία των Καταλανών, αλλά η Βαρκελώνη δεν θα προχωρήσει σε ανακήρυξη ανεξαρτησίας -είναι η πρόταση των Podemos. Και το τρίτο περιέχει το δράμα της απόσχισης. Θα το μάθουμε σε λίγες ημέρες. Το βέβαιο είναι ότι ακόμα και αν η Καταλονία δεν το κουνήσει ρούπι, επιστρέφουμε στις εποχές που, όταν παίζει η Ισπανία, οι παίκτες της Μπαρτσελόνα θα κατεβάζουν τις κάλτσες τους στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου -η Ισπανία είναι μία από τις ελάχιστες χώρες με εθνικό ύμνο χωρίς στίχους, για ευνόητους λόγους.
Αξίζει, όμως, παράλληλα να κάνεις χάζι στην ελληνική αντίδραση πάνω σε όσα συμβαίνουν στην Ισπανία.
Πρώτον, το θέμα παίζει πολύ χαμηλά στην ειδησεογραφία ή, ακόμα και αν εμφανίζεται ψηλά, είναι άνευρο, χωρίς ένταση. Και γελάς, αν σκεφτείς ότι μάθαμε τα εσωκομματικά της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, ως και τα ονόματα των νεκρών φοιτητών, αλλά το θέμα της Καταλονίας δεν μας εμπνέει. Η Βενεζουέλα «σηκώθηκε» ως καζούρα στον ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένων και των σχέσεων που έχει η ηγεσία του με το καθεστώς. Εδειχνε το κανάλι Καράκας, αλλά ήταν σαν βρίσκεται σε απευθείας σύνδεση με την Κουμουνδούρου. Η Καταλονία δεν μας αφορά τόσο.
Δεύτερον, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα είναι τόσο αμήχανα που θέλεις να τα χαϊδέψεις τρυφερά στην πλάτη. Τα ελληνικά κόμματα έχουν άποψη για τα πάντα στο σύμπαν, δίνουν ως και χρίσμα σε υποψήφιους στις ολλανδικές εκλογές. Αλλά στο θέμα της Καταλονίας τηρούν την εθνικά ορθή και ευρωπαϊκά χρήσιμη στάση. Για την ακρίβεια το βουλώνουν. Αλλά πού είναι μωρέ η φλόγα και το μπρίο της Αριστεράς μπροστά στα κινήματα αυτοδιάθεσης των λαών; Πού είναι η «εθνικά υπεύθυνη και ψύχραιμη θέση της Νέας Δημοκρατίας»;
Καλά κάνουν και δεν μιλάνε, εννοείται. Οταν μαλώνουν στο σπίτι του γείτονα, η σωστή στάση είναι να σιωπάς, εκτός και αν ακούσεις να πέφτει ξύλο. Ομως με εντυπωσιάζει η ατονία μας. Εκτός και αν τεθεί θέμα με τη συμμετοχή της Μπαρτσελόνα στο Champions League και είναι να γλιτώσει ο Ολυμπιακός τα δύο ματς και ό,τι περιλαμβάνεται σε αυτά…