Καλά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και γράφει για τον Ανδρέα. Είναι μία ελπίδα για την εφημερίδα που φιλοξενεί το άρθρο του να πουλήσει κανένα φύλλο παραπάνω και ταυτοχρόνως μία ευκαιρία για όσους συγκινούνται από τέτοιες πρωτοβουλίες να κοιταχτούν στον καθρέπτη. Να δουν τι ψήφιζαν κάποτε και τι κατάντησαν να ψηφίζουν σήμερα.
Κάθε 3η του Σεπτέμβρη εδώ και 43 χρόνια η ελληνική πολιτική ζωή είναι σχεδόν αναγκασμένη να συμμετέχει σε μία «γιορτή», κατά βάθος ακατανόητη.
Ποιος ο λόγος να εορτάζεται, περίπου ως εθνική, η επέτειος ίδρυσης ενός κόμματος; Αντί μάλιστα να εορτάζεται έστω και ατύπως η επέτειος της επανάστασης του Μακρυγιάννη, την οποία προφανώς και καπηλεύτηκε με προφανή πολιτική υστεροβουλία ο Ανδρέας. Οπως καπηλεύεται σήμερα ο Τσίπρας την 3η Σεπτέμβρη του Ανδρέα.
Γιατί δεν γιορτάζουν και τα άλλα κόμματα την επέτειο της ίδρυσής τους με τέτοιες τυμπανοκρουσίες; Γιατί δεν γιορτάζει ο ΣΥΡΙΖΑ την δική του γέννηση;
Το ΠΑΣΟΚ ήταν πάντοτε κυρίαρχη δύναμη στο πεδίο του πολιτικού μάρκετινγκ.
Και αυτό είναι κάτι που ζηλεύει και φθονεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας. Ομως ο φθόνος δεν επαρκεί για την αντιγραφή και πάντως οδηγεί την κάθε σχετική απόπειρα σε φάρσα. Τόσο μεγάλη που ο πρωταγωνιστής της δεν την αντιλαμβάνεται. Οταν εγκωμιάζει τον Ανδρέα και απορρίπτει την Μεταπολίτευση, όταν κατηγορεί το σημερινό ΠΑΣΟΚ ως δεκανίκι του ακροδεξιού Μητσοτάκη και ο ίδιος συνεργάζεται με τον Καμμένο.
Πίσω από τις λέξεις στο άρθρο του Αλέξη Τσίπρα κρύβεται κατά βάθος μία μεγάλη ενοχή. Είναι μία απολογία για λογαριασμό του «παλιού ΠΑΣΟΚ» και μία προβολή στον εαυτό του των ιδιοτήτων εκείνων που ο Τσίπρας στηλιτεύει, όταν μιλάει για τα θλιβερά της Μεταπολίτευσης.
«Σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα-συνέχεια του ΠΑΣΟΚ», γράφει απολογητικά ο Πρωθυπουργός και συμπληρώνει ότι «οι διαφορές του με τον ΣΥΡΙΖΑ διακρίνονται δια γυμνού οφθαλμού».
Προφανώς και διακρίνονται. Για να μην πούμε όλα τα άλλα, το ΠΑΣΟΚ αν μη τι άλλο κυβέρνησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς κουβεντιάζει. Και διορίζει – ένα κοινό στοιχείο, αλλά αυτό είναι κοινό για όλα τα κόμματα.
Συνεχίζει ο κ. Τσίπρας στο άρθρο του, τον έπαινο αυτό στο «παλιό ΠΑΣΟΚ»: «Ωστόσο, αν καθαρίσει κανείς όλη αυτή την καμπάνια από τη γνωστή λάσπη περί λαϊκισμού, δημαγωγίας, ψέματος, που δήθεν αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ του “παλιού” ΠΑΣΟΚ και της νέας Αριστεράς, θα καταλάβει ότι πίσω της κρύβεται ο ίδιος μεγάλος φόβος. Ο φόβος του κατεστημένου, των επικυρίαρχων, της διαπλοκής και της επιτροπείας: ο φόβος μην τυχόν και επανέλθουν στο προσκήνιο και την επικαιρότητα των λαϊκών αγώνων τα μεγάλα και διαρκή αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας εκείνης που θα επιτρέπει στον λαό πραγματικά να ασκεί εξουσία».
Μάλλον πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας άλλος φόβος: εκείνος του Πρωθυπουργού ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να εγαταλείψει την καρέκλα του.
Ο θαυμασμός για το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα είναι ακυρος, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί την Μεταπολίτευση για τα δεινά που έπληξαν την χώρα. Μεταπολίτευση χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει. Οπως δεν θα υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ΠΑΣΟΚ. Για το κατά πόσον ισχύουν τα αντίστροφα χωρεί πολλή συζήτηση.
Και πάντως, είναι τόσο άτσαλη η προσπάθεια του Τσίπρα να ερεθίσει το ΠΑΣΟΚικό συναίσθημα σήμερα που επιχειρείται κάτι μεγάλο και σημαντικό στον φυσικό πολιτικό χώρο του Ανδρέα Παπανδρέου…
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν ότι μπορούν να διεκδικούν την κληρονομιά του. Θα πάρουν όμως μόνο τα βάρη της.