Η Ελευθερία έπιασε 19.667 μόρια και πέρασε πρώτη στην Ιατρική, ο Παναγιώτης πέρασε πρώτος στη Νομική με 19.485 μόρια, τετράδυμες κατάφεραν να περάσουν και οι τέσσερις εκεί που ήθελαν… Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το ίδιο θέμα παντού: ποιοι είναι οι πρώτοι των πρώτων στις Πανελλαδικές, ποιοι αρίστευσαν. Πώς είναι; Από πού; Ποια είναι η ιστορία τους; Πώς κατάφεραν να πετύχουν;
Εν μέρει, λογικό το ενδιαφέρον μας. Η επιτυχία λάμπει και μαγνητίζει. Τους επιτυχόντες θες να τους ξετρυπώσεις και τους ξεκοκαλίσεις, να μάθεις όσο το δυνατόν περισσότερα γι’ αυτούς. Και πολύ συχνά κρύβονται και ωραίες ιστορίες πίσω από αυτά τα παιδιά, πολύ πιο ενδιαφέρουσες από μερικά ξενύχτια πάνω από τα βιβλία και μια μαμά να μπαίνει κάθε τρεις και λίγο στο δωμάτιο για να ρωτήσει αν θέλεις πορτοκαλάδα και τοστ.
Αλλά ξέρετε κάτι; Ενδιαφέρουσες ιστορίες κρύβονται και πίσω απ’ την αποτυχία. Ίσως και καλύτερες, και πιο συγκινητικές και πιο διδακτικές στην ουσία τους. Γιατί τις σνομπάρουμε τόσο; Γιατί να μην μάθουμε για το παιδί που δεν πέρασε πουθενά; Μπορεί να είναι ένας αλητάκος που πήγε αδιάβαστος γιατί το μόνο που ήθελε είναι να φεύγει απ’ το σπίτι για να μην ακούει τους γονείς του να τσακώνονται, ή τον πατέρα του να χτυπάει τη μάνα του, ή τον αδελφό του να έρχεται μαστουρωμένος. Μπορεί να είναι μια πιτσιρίκα που την έφαγε ο έρωτας μ’ έναν αλητάκο, μπορεί να είναι ένα δυσλεκτικός που οι γονείς του ποτέ δεν κατάλαβαν πώς να τον βοηθήσουν, μπορεί να είναι ένας πιτσιρικάς που δεν μπορούσε να διαβάζει γιατί δούλευε, επειδή οι γονείς του είναι άνεργοι, ή άχρηστοι.
Γιατί να μην μάθουμε για το παιδί που είχε βάλει στόχο τη Νομική αλλά τα μόρια που πέτυχε τον στέλνουν στην τελευταία του επιλογή, εκείνη που δήλωσε με μισή καρδιά; Μπορεί να ήταν ένας πολύ καλός μαθητής που τον είχαν όλοι σίγουρο, αλλά μόλις είδε τα θέματα έπαθε black out. Ή μπορεί να έμαθε ότι η κοπέλα που γουστάρει τα έφτιαξε με άλλον. Ή μπορεί να έπαθε κόψιμο. Ή μπορεί απλώς, να βγήκε εκτός θέματος. Ή για το άλλο το παιδί, που δεν τον ενδιέφερε πώς θα γράψει γιατί δεν θέλει να περάσει σε καμιά σχολή, θέλει να πάει σε δραματική.
Γιατί να μην αξίζει και η αποτυχία της προσοχής μας; Γιατί να μην πούμε μια κουβέντα και για τον αποτυχόντα; Να τον ρωτήσουμε τι έφταιξε, να του πούμε ένα μπράβο για το γεγονός ότι προσπάθησε, να τον ενθαρρύνουμε να συνεχίσει να προσπαθεί. Όπως έκανε ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, ένας ιερέας στο Ηράκλειο της Κρήτης: «Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017. Συγχαρητήρια στον τρίτο γιό μου τον Αλέξανδρο!!! Δεν πέρασε Πουθενά!!! Μπράβο που “απέτυχε”» γράφει στην επιστολή του που κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες στο διαδίκτυο κι έχει γίνει viral: «δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου», «γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψε με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε», «Να θυμάσαι μικρέ, ότι στα λάθη μας μαθαίνουμε, και ότι για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές από την κόλαση. Καλό ταξίδι ζωής…»
Τι ωραίο! Και πόσο λυτρωτικό. Και για το παιδί που δεν τα κατάφερε και για σένα που το διαβάζεις. Γιατί, μπορεί η επιτυχία να μας μαγνητίζει, αλλά με την αποτυχία ταυτιζόμαστε περισσότερο. Εκείνη είναι που διατρέχει την πορεία μας, και μ’ εκείνη πρέπει να δοκιμαζόμαστε συνεχώς. Η επιτυχία είναι μια στιγμή, η αποτυχία είναι πολλές. Πείτε μας και γι’ αυτήν, επιτέλους!
Υ.Γ.: Κάποτε, έδωσα κι εγώ Πανελλήνιες και πέρασα στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό. Πολλά συγχαρητήρια, μεγάλη χαρά απ’ όλους για την επιτυχία μου. Κι όμως, στην ουσία έχασα τέσσερα χρόνια για να τελειώσω μια σχολή που δεν μ’ ενδιέφερε ποτέ. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν τότε είχα αποτύχει.