Πλησιάζει, λοιπόν -λέει- η ώρα του ανασχηματισμού… Ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτεται, μελετά, συζητεί και κοιτάζει πώς θα φτιάξει την μαγική κυβέρνηση, με την οποία θα οδηγήσει την χώρα σε άλλους αστερισμούς και μέσα σε έναν χρόνο από σήμερα θα την έχει μετατρέψει σε «τίγρη» των Βαλκανίων.
Πολύ όμορφα όλα αυτά, μόνο που δεν γίνονται. Μία ομάδα που επί δυόμιση χρόνια κατά σύστημα καταστρέφει, όσο και να θέλει δεν μπορεί να μετατραπεί σε δημιουργική και αποδοτική μηχανή αποτελεσματικής διακυβέρνησης.
Ισχύει αυτό κατ’ εξοχήν για τον ΣΥΡΙΖΑ, ίσχυε όμως και για τους προηγούμενους -οι οποίοι πάντως, τουλάχιστον δεν κατέστρεφαν συστηματικά και σαρωτικά. Πάντοτε ή τις περισσότερες φορές, ένας ανασχηματισμός σε χρόνο κοντά στις εκλογές ήταν απλώς αναποτελεσματικός. Εξυπηρετούσε άλλους σκοπούς και κυρίως εσωκομματικές διευθετήσεις. Ετσι, ο Κώστας Σημίτης συμβιβαζόταν π.χ. με τον Κίμωνα Κουλούρη, για να θυμίσουμε έναν ανασχηματισμό από το μακρινό 2003, μόλις οκτώ μήνες πριν τις εκλογές.
Η ουσία είναι πως όσο κι ανασχηματίσεις την κυβέρνηση, δουλειά δεν γίνεται ακόμη και αν κάποιος το επιθυμεί.
Η διακυβέρνηση θέλει διάρκεια και σε μία περίοδο κατά την οποία ο βίος των ελληνικών κυβερνήσεων περιορίζεται στα δύο-δυόμιση χρόνια, αποτέλεσμα δεν μπορεί να παραχθεί, ειδικώς όσο μιλάμε για το πεδίο της οικονομίας, της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και εν τέλει των απτών αποτελεσμάτων για την ζωή του πολίτη.
Μόνο μεμονωμένες παρεμβάσεις και αντικαταστάσεις είναι πιθανό να έχουν αποτέλεσμα – και κάποιοι επιμένουν ότι αυτό θα επιχειρήσει ο Αλ. Τσίπρας. Θα ήταν ρεαλιστικό, ειδικώς αν έχεις και καμιά εκατοστή προαπαιτούμενα να περιμένουν για την τρίτη αξιολόγηση.
Υπό τους όρους αυτούς, ο ανασχηματισμός που φαίνεται ότι θα γίνει κάποια στιγμή σύντομα θα έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και θα επηρεάζεται κατά πάσα πιθανότητα από κάποια στοιχεία, ενδεχομένως και εξελίξεις των τελευταίων ημερών.
Για παράδειγμα:
– Θα υπάρξουν επιπτώσεις για το φιάσκο με τον διορισμό του Παππά πατρός από τον φίλο του υιού, Χρήστο Σπίρτζη; Κατά κάποιους, δεν αποκλείεται ο υπουργός Υποδομών να την πληρώσει, υπό την πίεση του κόμματος. Είναι άλλωστε ήδη ορατό ότι κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκφράζονται και από την Αυγή, δεν ενθουσιάστηκαν με την επιλογή. Μικρή πιθανότητα, αλλά υπαρκτή.
– Θα μείνει ο Τσακαλώτος στο Οικονομικών; Η απάντηση αυτή εξαρτάται όπως φαίνεται από μία βασική παράμετρο: αν το επιθυμεί ο ίδιος. Πάντως κάποιοι συνεργάτες του έχουν αρχίσει να απομακρύνονται οικειοθελώς από το Μέγαρο Μαξίμου. Μπορεί και να είναι σύμπτωση.
– Τι θα γίνει με τον περιβόητο συντονισμό της κυβέρνησης; Είναι προφανές ότι εκεί υπάρχει ζήτημα και επειδή είναι μάλλον δύσκολο να ανασχηματιστεί ο Φλαμπουράρης, το πιθανότερο είναι ότι θα ανασχηματιστεί ο άλλος υπουργός Επικρατείας, Χριστόφορος Βερναρδάκης. Πέραν του (μη) συντονισμού, φαίνεται πως υπάρχει θέμα και με τις υπερβολικά αισιόδοξες δημοσκοπήσεις που διακινεί, αλλά και με διάφορα άλλα επικοινωνιακά ζητήματα. Και πάντως, ο Τσίπρας θέλει στο Μαξίμου πρόσωπα του απολύτως στενού του κύκλου. Σαν να ετοιμάζεται να κλειστεί στο μπούνκερ, εν όψει της τελικής σύγκρουσης…
– Τι θα γίνει με τους υπουργούς εκτός ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι Κοτζιάς και Τόσκας; Με τον δεύτερο υπάρχει θέμα από κάθε άποψη, με το κόμμα να τον κατηγορεί για αυταρχισμό και στην ουσία να τίθεται ζήτημα αποτελεσματικότητας. Τον Κοτζιά είναι σίγουρο ότι ο Τσίπρας δεν τον θέλει απέναντί του – αν και δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι το συνειδητοποιεί αυτό.