Βρέθηκα το απόγευμα της Τετάρτης στην αμήχανη θέση να μην έχω νιώσει έκπληξη για την τοποθέτηση του Στέλιου Παππά στη θέση του προέδρου του ΟΑΣΘ και να μη θεωρώ το σοβαρότερο ζήτημα σε αυτήν την υπόθεση το ότι πρόκειται για τον πατέρα του υπουργού Νίκου Παππά, σε αντίθεση με όλον τον υπόλοιπο κόσμο.
Για την οικονομία της συζήτησης, να δεχτώ όλα τα επιχειρήματα περί οικογενειοκρατίας και αναξιοκρατίας των επικριτών της τοποθέτησης. Να δεχτώ και ότι αυτό συμβαίνει σε βάρος άλλων άξιων ανθρώπων με προσόντα, κι ότι περνάει λάθος μηνύματα. Αλλά υπάρχουν κάποιες άλλες παράμετροι οι οποίες για εμάς τους Θεσσαλονικείς αποτελούν casus belli.
Το κυριότερο είναι το δούλεμα. Ο Στέλιος Παππάς, λέει, «όταν είδε ότι οι εργαζόμενοι είναι για δύο μήνες απλήρωτοι, ζήτησε από την κυβέρνηση να μην αμείβεται και θα παρέχει τις εργασίες που πρέπει να γίνουν εδώ αμισθί». Αυτό είπε ο υπουργός Χρήστος Σπίρτζης κατά τη διάρκεια της σεμνής τελετής παράδοσης – παραλαβής του Οργανισμού, και μας έπεσαν τα μαλλιά. Γιατί μας έπεσαν τα μαλλιά; Επειδή, αγαπητοί μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παραδοχή απ’ το ότι τοποθέτησαν έναν άνθρωπο εντελώς άσχετο με τη δουλειά που θα κάνει. Διότι, είναι δυνατόν να ανέλαβε ο «οικονομολόγος με εμπειρία» Στέλιος Παππάς να κάνει μια τόσο δύσκολη δουλειά, όπως η εκκαθάριση ενός οργανισμού 60 ετών με ετήσιους τζίρους 180-200 εκατομμυρίων ευρώ, χωρίς να γνωρίζει την προϊστορία, χωρίς να έχει ιδέα πώς έφτασαν τα πράγματα ως εδώ, χωρίς να έχει ακούσει για τους απλήρωτους εργαζόμενους; Δεν έτυχε να ακούσει ο «οικονομολόγος με εμπειρία» Στέλιος Παππάς ότι εδώ και ένα χρόνο η Θεσσαλονίκη έμενε τακτικά επί μέρες χωρίς αστική δημόσια συγκοινωνία επειδή οι απλήρωτοι εργαζόμενοι προέβαιναν σε επίσχεση εργασίας; Δεν βρέθηκε να κάνει κάποιος στο «οικονομολόγο με εμπειρία» Στέλιο Παππά μια στοιχειώδη ενημέρωση πριν κλείσει το deal της ανάληψης της προεδρίας του ΟΑΣΘ;
Εάν πιστέψουμε την εκδοχή Σπίρτζη, η αρχική συμφωνία με το Στέλιο Παππά ήταν να αμείβεται για τις υπηρεσίες του, αλλά μόλις εκείνος ο καλός άνθρωπος έμαθε για τους εργαζόμενους, το αρνήθηκε και είπε «όχι, θα το κάνω δωρεάν». Κι αν, στο μεταξύ, εξοφληθούν οι εργαζόμενοι, κύριε Παππά και κύριε Σπίρτζη, να φανταστούμε ότι θα αλλάξει το καθεστώς κι ότι θα αμείβεται όπως κάθε πρόεδρος Οργανισμού, σωστά; Μα, είναι δυνατόν να περιμένει κάποιος να το πιστέψουμε; Θεσσαλονικείς είμαστε, όχι κορόιδα.
Αλλά ας δούμε λίγο και το περίφημο «αμισθί». Ποιος είπε ότι η ανιδιοτέλεια είναι η μεγάλη αρετή για την εκκαθάριση ενός τερατώδους Οργανισμού από τον οποίον ο εκκαθαριστής «με το καλημέρα σας» ανακοινώνει ότι θα βγάλει σκάνδαλα κι ότι πρόκειται για παρακράτος; Εδώ χρειάζεται ένας άνθρωπος με γνώση, ικανότητες και πάρα πολλή δουλειά, για την οποία φυσικά και πρέπει να αμειφθεί. Η ανιδιοτέλεια σε μια έρευνα 60 ετών σε έναν Οργανισμό με πάρα πολλά «μυστικά» και «γκρίζες ζώνες» δεν εγγυάται ούτε διαφάνεια ούτε αποτελεσματικότητα. Αντιθέτως, δημιουργεί υπόνοιες για ύποπτες συναλλαγές.
Ο Οργανισμός αυτός βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, την πόλη στην οποία επιλέξαμε να ζούμε και να δραστηριοποιούμαστε. Μια πόλη στην οποία όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε και γνωρίζουμε πολύ καλά τα του ΟΑΣΘ, ενώ οι τοπικοί δημοσιογράφοι τα δημοσιοποιούμε χωρίς περιστροφές. Δεν βρέθηκε ένας Θεσσαλονικιός να αναλάβει τη δουλειά; Ένας άνθρωπος που να έχει κυκλοφορήσει με λεωφορεία, να ξέρει τα δρομολόγια, να έζησε την επίσχεση εργασίας, να μπορεί να χειριστεί την τηλεματική, να έχει υπ’ όψιν του ότι οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι εδώ και δυο μήνες; Έπρεπε να έρθει ένας άνθρωπος που δεν έχει ιδέα τι εστί Φοίνικας, Βούλγαρη, Σφαγεία και ΙΚΕΑ; Να δεχτούμε όλα τα επιχειρήματα περί «κεντρικής πολιτικής επιλογής», «επίδειξης δύναμης και εξουσίας». Αλλά η προσβολή του να τοποθετηθεί πρόεδρος ένας άνθρωπος ο οποίος μας λέει ότι δεν γνώριζε ότι υπάρχουν απλήρωτοι εργαζόμενοι στον Οργανισμό του, παραμένει. Κι είναι προσβολή προς τους Θεσσαλονικείς. Βεβαίως, ίσως το Μαξίμου να μην εμπιστεύεται τους Θεσσαλονικείς. Κι αυτό το κρατάμε στα υπ΄όψιν, και ιδίως τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι αυτό πιστεύουμε ότι το «πατέρας του Νίκου» είναι μια παράμετρος που αποπροσανατολίζει την υπόθεση από την ουσία της: ότι για μια ακόμη φορά κάποιοι χρησιμοποιούν την ανάγκη της Θεσσαλονίκης να κινηθεί, να αναπτυχθεί, να αναπνεύσει, να ξεφύγει, για μικροπολιτικά παιχνίδια.