Στην καρδιά του καλοκαιριού και να μιλάς για το πολιτικό αλφαβητάριο είναι αρκούντως βαρετό. Το κατανοώ. Αλλά όταν βλέπεις ότι μέσα σε ένα μεγάλο κόμμα, το οποίο έχει κυβερνήσει σε συνεργασία με άλλα, υπάρχουν βουλευτές που βγάζουν σπυριά όταν ακούνε τη λέξη «αριστερά», σκέφτεσαι ότι μπορεί να επιστρέφει ο πολιτικός πρωτογονισμός.
Επειδή κάποιοι από τους αναγνώστες μπορεί να έχουν χάσει επεισόδια, υπενθυμίζω εν τάχει το σύντομο ιστορικό:
Πρώτον, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Κωστής Χατζηδάκης έδωσε μια συνέντευξη, στην οποία αντιπαρέβαλε τη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ με την αντίστοιχη της ανανεωτικής Aριστεράς υπό τον Λεωνίδα Κύρκο. Δέχτηκε καταιγισμό σχολίων από «ορθόδοξους» δεξιούς, ορισμένα από τα οποία απαξιωτικά.
Δεύτερον, στο ίδιο πνεύμα, η βουλευτής της ΝΔ Νίκη Κεραμέως είπε ότι η Aριστερά έχει δώσει σημαντικούς αγώνες στην Ελλάδα και ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι κατ’ ευφημισμόν αριστερά (εδώ).
Στην περίπτωση του κ. Χατζηδάκη δεν υπάρχει κάτι να σχολιάσεις, εφόσον οι αντιδράσεις ήταν από χρήστες των κοινωνικών δικτύων. Όμως, στην αντίστοιχη της κυρίας Κεραμέως υπάρχει κάτι επιπλέον. Ο συνάδελφός της Γιάννης Κεφαλογιάννης εξέπεμψε ένα τουίτ, με το οποίο αποφαινόταν ότι όπου κυβέρνησε η Αριστερά, με «οποιαδήποτε μορφή της» (δικές του λέξεις) έφερε λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς.
Μάλιστα, έσπευσε να τον συνεπικουρήσει ο- έτερος αντιπρόεδρος της ΝΔ Αδωνις Γεωργιάδης.
Και για μεν τον Αδωνι δεν υπάρχει κάτι να πεις. Είναι συνεπής με αυτό που κάνει, την αριστεροφαγία. Ο κ. Κεφαλογιάννης, όμως, νέος πολιτικός με παραδοσιακό όνομα, εμφανίζεται να μη γνωρίζει βασικά στοιχεία του ευρωπαϊκού και ελληνικού πολιτικού χάρτη και των ιστορικών γεγονότων.
Εχουμε και λέμε:
1. Η Αριστερά, όπως και η Δεξιά, έχει πολλές μορφές: σοσιαλδημοκρατική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική κ.α.
2. Ο ισχυρισμός ότι όπου κυβέρνησε, με οποιαδήποτε μορφή, έφερε δεινά, είναι ανιστόρητος. Για παράδειγμα, στη μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη κυβέρνησαν επί δεκαετίες σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα(Αριστερά, τα θεωρούν εκεί), που έφεραν ευημερία και άνθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θυμίζουμε τα παραδείγματα της Σουηδίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας. Ο Πάλμε, ο Μπραντ και ο Σμιτ και ο Μιτεράν ήταν σύγχρονοι ευρωπαίοι -αριστεροί- ηγέτες, που κυβέρνησαν δημοκρατικά και με μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές επιτυχίες.
3. Στην Ελλάδα, μετά το 1981 κυβέρνησε ένα αντίστοιχο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, που ούτε καταστροφή έφερε ούτε καταπάτησε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με αυτό το κόμμα συνεργάστηκε, άλλωστε, η ΝΔ των Κεφαλογιάννη και Γεωργιάδη από το 2011 έως το 2014.
4. Αν ο βουλευτής της ΝΔ εννοεί την αριστερά των καθεστώτων του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, έχει εν πολλοίς δίκιο, αλλά θα έπρεπε να είναι σαφέστερος και όχι να γενικεύει με τέτοια ευκολία. Η αριστερά του Στάλιν και του Χότζα ασφαλώς δεν έχει καμιά σχέση με τα κυβερνητικά κόμματα της σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς της Δυτικής Ευρώπης. Αλήθεια, πώς θα φαινόταν αν κάποιος αριστερός έγραφε αντίστοιχα ότι όπου κυβέρνησε η Δεξιά, με οποιαδήποτε μορφή της, επήλθε καταστροφή; Να μην ξεχνάμε ότι μια μορφή δεξιάς δικτατορίας γνώρισαν η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία.
5. Στην Ελλάδα, η παράταξη των Κεφαλογιάννη και Γεωργιάδη όχι μόνο νομιμοποίησε την Αριστερά που οι ίδιοι σήμερα θεωρούν καταστροφική (Κωνσταντίνος Καραμανλής-1974), αλλά και συνεργάστηκε μαζί της στην κυβέρνηση (Κωνσταντίνος Μητσοτάκης-1989). Επιπλέον, τη σημερινή κυβερνητική Aριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) υπηρετούν πρόσωπα που υπηρέτησαν και την ΝΔ του νεότερου Καραμανλή (πχ Πάνος Καμμένος και Δημήτρης Παπαγγελόπουλος), που θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα ένα είδος… εθνάρχη της Αριστεράς (εδώ).
Πού καταλήγουμε;
Πρώτον, η πολιτική γεωγραφία και ιστορία δεν γράφονται κατά τις επιθυμίες ορισμένων. Δεύτερον, στις δημοκρατικές χώρες υπάρχουν και δρουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Θέλουν δεν θέλουν ορισμένοι θα υπάρχουν δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί. Οσοι νομίζουν ότι στο ηλίθιο «εμείς (οι αριστεροί) ή αυτοί» των ΣΥΡΙΖΑίων πρέπει να αντιτάξουν το δικό τους, εξίσου ηλίθιο, «εμείς (οι δεξιοί) και οι άλλοι», ας αλλάξουν πλευρό.
Εν κατακλείδι, για τα πολιτικά πρόσωπα έχει μεγαλύτερη αξία η ρήση: «Πριν μιλήσεις, βούτα καλά τη γλώσσα στο μυαλό σου».