«Σ’ αρέσει η Στάλα;»
Είναι το ερώτημα που ταλανίζει εδώ και λίγες μέρες τα σόσιαλ μίντια και τους fans της τραγουδοποιού, με τη ζυγαριά να γέρνει στο κατηγορηματικό «Οχι».
Οχι απλώς δεν άρεσε, οι περισσότεροι μίσησαν το πρώτο ελληνόφωνο τραγούδι της Μόνικα, που ακούστηκε στη συναυλία της στο Summer Nostos Festival του ΚΠΙΣΝ. Κι όταν λέμε το μίσησαν, εννοούμε ότι έχουν πέσει να τη φάνε: που τραγουδά στα ελληνικά και που έγραψε ένα τραγούδι με ρετρό διάθεση –κάτι μεταξύ Μάνου Χατζηδάκι και Αλίκης Βουγιουκλάκης, όπως είπαν αρκετοί. Δεν έλειψαν και οι σπόντες για τον τρόπο που τραγουδά: τίγκα στις παραφωνίες, λένε.
Όταν άκουσα το τραγούδι, είχα στο μυαλό μου όλη αυτή την κακή κριτική. Περίμενα κάτι φριχτό, κάτι που πραγματικά δεν θ’ άντεχαν τα αφτιά μου. Αντιθέτως, και τα αφτιά μου το άντεξαν, και μέχρι τέλους κατάφερα να το ακούσω, μη σας πω ότι το βρήκα και διασκεδαστικό. Όχι ότι είναι το καλύτερο τραγούδι της Μόνικα, και ίσως να μην το τραγουδάμε σε πέντε χρόνια, αλλά δεν είναι και του πεταματού. Μια χαρά το ακούς πίνοντας ένα φραπεδάκι στην παραλία. Αυτή τη διάθεση είχε νομίζω και η Μόνικα όταν το έγραφε, ίσως να ήθελε να τρολάρει και λίγο, ενώ με την ίδια χαλαρή διάθεση φαίνεται ότι το ηχογράφησε στο εξοχικό της, απ’ ότι διαβάζω.
Συγγνώμη κιόλας, αλλά όσο αστεία και τραγική θεωρούμε τη «Στάλα», η δική μας αντίδραση απογοήτευσης είναι πιο τραγική και αστεία. Εμείς κάνουμε λες και η Μόνικα διέπραξε κακούργημα, λες και πρόδωσε ανεπανόρθωτα το κοινό της (που παρεμπιπτόντως είναι πολύ ψαγμένο και εναλλακτικό και μυγιάγγιχτο, άμα ακούει τη Μόνικα να τραγουδά ελληνικά σε στυλ Βουγιουκλάκη βγάζει φλύκταινες). Σιγά ρε παιδιά. Λες κι ένας καλλιτέχνης δεν έχει το δικαίωμα να πειραματιστεί, να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό, κάτι πιο χαλαρό, να κάνει ακόμα και μια πατάτα που λέει ο λόγος. Μήπως υπερβάλλουμε λίγο;
Υποψιάζομαι δε και το άλλο, ότι αν δεν το έλεγε η Μόνικα το τραγούδι, δεν θα μας έκανε τόσο κακή εντύπωση. Απλώς, την έχουμε βάλει σ’ ένα κουτάκι και αδυνατούμε να τη φανταστούμε έξω απ’ αυτό. Επίσης, είναι δεδομένο ότι, από κάποιο σημείο και μετά, το κράξιμο λειτουργεί σαν μεταδοτικό κύμα. Την κράζουν δύο, της κράζουν πενήντα, την κράζουν εκατόν πενήντα, μετά αρπάζει το φτυάρι ο κάθε πικραμένος (που μπορεί να μην έχει ακούσει καν το τραγούδι), για να κάνει κι αυτός το θάψιμό του να μπει στο κοπάδι.
Μια χαρά είναι η Στάλα της Μόνικα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που φαίνεται. Ένα τραγουδάκι που έγραψε μια κοπέλα ένα καλοκαίρι, με παρέα, μεταξύ πεπονιού και καρπουζιού. Κι έτσι μάλλον θέλει να το ακούσεις κι εσύ. Μη σκυλιάζεις απ’ το κακό σου φιλοθεάμων κοινό. Χαλάρωσε.
ΥΓ: Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι το χειρότερο τραγούδι της Μόνικα, είναι χίλιες φορές καλύτερο από πολλά άλλα ελαφροσκυλάδικα που προτείνονται ως τραγούδια του καλοκαιριού.