Ο Γεώργιος Κατρούγκαλος, (κατά το θρυλικό σύνθημα των Εξαρχείων για τον αείμνηστο αρχηγό της ΕΛΑΣ Νίκωνα Αρκουδέα) «δεν είναι άνθρωπος, είναι μια ιδέα».
Όποτε πέσω πάνω σε γραπτή ή τηλεοπτική του συνέντευξη κυριολεκτικά κολλάω, παρά το γεγονός ότι αρκεί μια φευγαλέα ματιά πάνω του για να καταφύγει από μόνος του ο εαυτός μου σε επικίνδυνες αυτοχειριαστικού τύπου αντιδράσεις: το πεπτικό μου δένει κόμπο τα έντερα του, τα κύτταρα του εγκεφάλου μου αυτοφλέγονται, τα νύχια μου γυρίζουν και καρφώνονται στο κρέας μου.
Παρά ταύτα επιμένω να τον ακούω μέχρι τελικής πτώσεως, καθότι η παρακολούθηση κάθε δημόσιας παρέμβασης του Γεωργίου Κατρούγκαλου αποτελεί μια σπουδή στην πολιτική αναισθησία και στον υπουργικό κυνισμό. Για να είμαι ακριβοδίκαιος, το πραγματικό συναίσθημα που θα ‘πρεπε να κινητοποιεί εντός μας ο άνθρωπος αυτός θα έπρεπε να είναι η λύπηση. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο κ. υπουργός πάσχει από την βαριά και αθεράπευτη ασθένεια που ονομάζεται «έλλειψη ενδοιασμών». Πλην, συγχωρείστε με, αδυνατώ.
Διάβασα πάλι μια συνέντευξη του στις «Ειδήσεις», όπου επιχειρηματολογεί σχεδόν ευθέως υπέρ του περιβόητου συνταγματικού δημοψηφίσματος, για το οποίο φωνάζει από καιρό ο Βενιζέλος κι εμείς τον θεωρούσαμε υπερβολικό. Όπως λέει, ‘«οι ελίτ στην Ελλάδα και το πολιτικό κατεστημένο περιφρονούν και φοβούνται τη λαϊκή ετυμηγορία. Εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στο λαό και θέλουμε να έχει το λόγο για όλα τα σημαντικά ζητήματα’».
Να ‘το πάλι το δημοψήφισμα από την πίσω πόρτα (αν βέβαια τολμήσει ο καθηγητής Παυλόπουλος να βάλει την υπογραφή του από κάτω). Το επαναφέρουν με όλα τα άθλια χαρακτηριστικά του προηγούμενου: Το επίτηδες ακατανόητο ερώτημα, τον διαχωρισμό του εκλογικού σώματος σε πατριώτες και προδότες, τον κάθετο κοινωνικό διχασμό και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Και ποιος βγήκε πρόθυμα να επιχειρηματολογήσει υπέρ μιας τέτοιας εκτροπής; Μα ο Κατρούγκαλος.
Αυτός που δεν ανήκει σε ελίτ. (Εδώ γελάνε). Αυτός που υπηρέτησε από κρατική θέση (διοικητής σε θυγατρική του ΟΑΕΔ) την κυβέρνηση Σημίτη και τον έπαυσαν λόγω ανικανότητας (δεν την βλέπω αυτή την περίοδο στο επίσημο βιογραφικό του). Αυτός που επιχειρηματολόγησε νομικά( sic) υπέρ της βίας όταν οι ακροαριστεροδεξιοί αγανακτισμένοι έδερναν κόσμο στον δρόμο, αυτός που όρμησε ως χασάπης στο ασφαλιστικό κάνοντας τον Σόιμπλε και την Λαγκάρντ να τον κοιτάνε με θαυμασμό, αυτός που έχει βεβαιώσει χίλιες φορές από τηλεοράσεως ότι οι συντάξεις θα αρχίσουν να αυξάνονται απ’ το 2018, κλπ, κλπ, κλπ. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω…
Τώρα γίνεται ανενδοίαστα ο μπροστάρης της νέας «συνταγματικής» σύγκρουσης. Ο κράχτης για να γίνουμε πάλι κουλουβάχατα, να χωριστούν οι παρέες σε πουλημένους και αγωνιστές, να πλακώνονται τα οικογενειακά τραπέζια και να προγράφονται όσοι δημοσιογράφοι τολμήσουν να απευθύνουν λογική ερώτηση. Αυτά, μπας και καταφέρει ο Αλέξης να περιχαρακώσει το εκλογικό του ποσοστό που εξατμίζεται. Στην πράξη, ο Γεώργιος Κατρούγκαλος είναι ένας Πολάκης με μεταξωτή ποσέτ και νομικό λεξιλόγιο.
Ανάγκη μέγιστη, τέτοιοι λουμπενοελιτιστές πολιτικοί κατεργάρηδες να εξοβελιστούν από το πολιτικό στερέωμα και να επιστρέψουν στον πάγκο τους. Μέχρι πρότινος ήταν ζήτημα πολιτικής, τώρα είναι και θέμα αισθητικής.