Κυκλοφορούν κάπου κάπου μερικές «μικρές» -και ενοχλητικές -ειδήσεις και χάνονται την επόμενη ώρα. Η κυβέρνηση θέλει να τις θάψει. Λογικό, γιατί της χαλάνε τη μόστρα. Αλλά και η αντιπολίτευση σπανίως τους δίνει ιδιαίτερη σημασία, ίσως γιατί δεν έχει να πει κάτι επί της ουσίας.
Εχουμε και λέμε:
Πρώτον, την ώρα που η κυβέρνηση διαφημίζει το success story της (εδώ), βασικό συστατικό του οποίου είναι η μείωση της ανεργίας, έρχεται ο ευρωπαίος κεντρικός τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι και το κατεδαφίζει, λέγοντας κάτι για την πραγματική ανεργία (εδώ). Αν προσθέσουμε και αυτά που είχε πει πέρυσι ειδικά για την εφιαλτική ανεργία των νέων, όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα.
Δεύτερον, παρά τις πρόσφατες μεγαλόστομες υποσχέσεις του Πρωθυπουργού ότι «κανένα παιδί δεν θα μείνει εκτός παιδικών σταθμών», η πραγματικότητα είναι άλλη. Και δεν φτιασιδώνεται όσο κι αν προσπαθεί η αρμόδια υπουργός. Φέτος περισσότερα παιδιά θα μείνουν εκτός (εδώ).
Τρίτον, η αντιπολίτευση, που θα έπρεπε να έχει στην καθημερινή φαρέτρα της τέτοια θέματα, αγρόν αγοράζει. Ειδικά η ΝΔ τις τελευταίες ημέρες έχει δώσει όλο το είναι της για την υπόθεση του πλοίου Νoor1 και για την προ διετίας δράση του Βαρουφάκη. Και φέρνει στη Βουλή τη μια πρόταση για Εξεταστική μετά την άλλη. Εντάξει, σημαντικά είναι κι αυτά, αλλά δεν πάει πολύ να μονοπωλούν (σχεδόν…) το ενδιαφέρον της;
Oποιος ρίξει μια ματιά στις έρευνες της κοινής γνώμης θα δει ότι κυριαρχεί το αίσθημα της απογοήτευσης. Το πιστοποιεί η τελευταία της ΜRΒ (εδώ). Μπορεί η αποδοχή της κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να βρίσκεται στο ναδίρ και η ΝΔ να προηγείται με μεγάλη διαφορά στην πρόθεση ψήφου, αλλά εμπιστοσύνη δεν υπάρχει και η μαυρίλα κυριαρχεί. Οκτώ χρόνια μετά την κρίση και αφού κυβέρνησαν οι πάντες από τη δεξιά μέχρι την Αριστερά, οι πολίτες δεν μπορούν να αισθανθούν κάτι αισιόδοξο. Δεν βλέπουν το περίφημο φως στο τούνελ έστω να αχνοφέγγει.
Γιατί άραγε; Μήπως γιατί οι κυβερνήσεις τους λένε άλλα από αυτά που βιώνουν και οι αντιπολιτεύσεις δεν ασχολούνται με τα ουσιώδη, αλλά με τα «πιασάρικα»; Πόσο συγκινούν τον άνεργο-και ειδικά το νέο που φεύγει ή ετοιμάζεται να φύγει στο εξωτερικό- τα περσινά ξινά σταφύλια του βαρουφάκειου παράλληλου νομίσματος; Πόσο καίγεται για τα του Noor1 ο εργαζόμενος που δεν κατάφερε ούτε φέτος να βρει θέση σε παιδικό σταθμό για το παιδί του;
Εν κατακλείδι, έχουν αναρωτηθεί στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση μήπως ο δικός τους κόσμος είναι άλλος από αυτόν που βιώνουν οι πολίτες; Καιρός να αναρωτηθούν. Διότι, διαφορετικά, θα επιβεβαιώσουν πλήρως αυτό που είχε πει, για άλλους λόγους εκείνη, η γαλλίδα συγγραφέας Αναίς Νιν: «Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, τα βλέπουμε όπως εμείς είμαστε».