Είναι να απορεί κανείς με την κριτική που ασκείται στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την απόφαση της Ολομέλειάς του, με την οποία τίθεται ως όριο των φορολογικών αξιώσεων του Δημοσίου η πενταετία και ακυρώνονται οι φορολογικοί έλεγχοι οι οποίοι έγιναν σε βάθος χρόνου, πέραν αυτής. Οι ανώτατοι δικαστές κατηγορούνται ότι αλληθωρίζουν προς όφελος μεγαλοκαρχαριών∙ αυτοί φταίνε που τώρα το δημόσιο ταμείο θα χάσει έσοδα, αυτοί ευθύνονται που τόσα πρόστιμα είναι πλέον στον αέρα.
Ο συλλογισμός αυτός όχι μόνο αδικεί την απόφαση αλλά και βασίζεται σε δυο βασικές στρεβλώσεις.
Καταρχάς αγνοεί επιδεικτικά ότι το παιχνίδι πρέπει να παίζεται με καθαρούς κανόνες. Ο φορολογούμενος πρέπει να ξέρει τι τον περιμένει. Να μην είναι όμηρος του κράτους. Και το Σύνταγμα επιτάσσει οι όροι να είναι για όλους ίσοι. Οι παρατάσεις παραγραφής επί άλλων παρατάσεων που ήλθαν να προστεθούν σε παρατάσεις του παρελθόντος, γιατί έτσι έκριναν οι κυβερνητικές πλειοψηφίες, δεν αντέχει στη βάσανο καμίας κρίσης γιατί πολύ απλά παραβιάζει βασικές αρχές του Συντάγματος. Δεν είναι τυχαίο ότι της απόφασης της Ολομέλειας του ΣτΕ είχαν προηγηθεί και άλλες, ανάλογες, Τμημάτων του.
Οι ανώτατοι δικαστές στέλνουν στην ουσία μήνυμα ότι οι συνεχείς παρατάσεις προκαλούν ανασφάλεια δικαίου στην κοινωνία, αίρουν την έννοια της νομιμότητας, καταπατούν το δημόσιο συμφέρον. Το ότι οι αρχές έχουν -έστω- αγαθά κίνητρα και θέλουν να πιάσουν στο δόκανο αυτούς με το χοντρό το πορτοφόλι που κόβουν βόλτες στις παραλίες της Μυκόνου, δεν σημαίνει ότι έχουν το δικαίωμα να αίρουν τη νομιμότητα κατά πως τις βολεύει.
Το κυνήγι των «κακών», των φοροφυγάδων, των μεγαλοκαταθετών δεν μπορεί να αγιάζει τα μέσα. Χάνεται η αφετηρία υπό το βάρος του συλλογισμού αυτού και η αφετηρία είναι η τήρηση της νομιμότητας για όλους, και για τους «άλλους», που δεν πηγαίνουν Μύκονο· αυτός δεν είναι άλλωστε ο ορισμός του κράτους δικαίου;
Η δεύτερη στρέβλωση συνδέεται με το επιχείρημα ότι το καημένο το κράτος δεν διαθέτει τα μέσα, το ανθρώπινο δυναμικό και τον τεχνολογικό εξοπλισμό, που θα το καταστούσαν παντοδύναμο στην πάταξη της φοροδιαφυγής μεγαλοσχημόνων.
Κι έτσι αποκτά δικαίωμα στις παρατάσεις; Διαθέτει το τέλειο άλλοθι για να μην απονέμει κατά τρόπο επίκαιρο δικαιοσύνη; Κι αν αυτή είναι η υπέρτατη αλήθεια, τότε γιατί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδικάζει συστηματικά το δύσμοιρο αυτό κράτος που καθυστερεί στην απονομή δικαιοσύνης;
Προς το παρόν, δεν υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Αν η κυβέρνηση θέλει να κατεβάσει ειδική ρύθμιση -και θα διαπιστωθεί κατά πόσον μπορεί να αντέξει στον συνταγματικό της έλεγχο – για τους μεγαλοκαταθέτες, ας το κάνει. Δεν την εμποδίζει κανείς.
Και ας καταρτίσει το σχέδιο νόμου που θέλει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς να γιγαντώνονται για την πάταξη της φοροδιαφυγής, ώστε οι αρχές να επιδεικνύουν αντανακλαστικά μέσα στο εύρος της πενταετίας. Οι απαιτήσεις των Θεσμών επιβάλλουν τη δημιουργία ολόκληρης μονάδας-δομής, που θα περιλαμβάνει εκατοντάδες πρόσωπα, από ειδικούς ανακριτικούς υπαλλήλους μέχρι και ενστόλους, οι οποίοι θα ριχτούν στο κυνήγι της φοροδιαφυγής και εν γένει του οικονομικού εγκλήματος. Πεδίον δόξης λαμπρό.
Το γεγονός ότι τα δημόσια ταμεία δεν θα έχουν τα αναμενόμενα έσοδα, δεν ενοχοποιεί αυτομάτως το ΣτΕ. Το Σύνταγμα δεν είναι πτυσσόμενο, ούτε μπορεί να ερμηνεύεται κάθε φορά υπό το φάσμα κυβερνητικών σκοπιμοτήτων. Δεν μπορεί να υπάρχει κακό και καλό ΣτΕ, καλή και κακή Δικαιοσύνη, με μοναδικό κριτήριο το ταξικό μένος κατά των μεγαλοφοροφυγάδων.
Σε κάθε περίπτωση, το ΣτΕ δεν ευθύνεται για τον μη εκσυγχρονισμό του κράτους και δεν οφείλει να υπηρετήσει τις ελλείψεις του τελευταίου. Το ανώτατο δικαστήριο μια χαρά έκανε τη δουλειά του, το κράτος πάλι όχι. Γιατί δική του δουλειά, του κράτους, είναι ο όποιος εκσυγχρονισμός.
Συνηθισμένα βέβαια τα βουνά στα χιόνια. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ανώτατοι δικαστές μπαίνουν στο στόχαστρο ανηλεούς κριτικής. Η τελευταία ήταν τότε που εκδικάστηκε η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών. Το μόνο καλό προχθές, οπότε δημοσιοποιήθηκε η νέα απόφαση, ήταν ότι δεν έχασε κανείς κυβερνητικός αξιωματούχος -δημόσια τουλάχιστον- την ψυχραιμία του.