«Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται “τυφλά” φαινόμενα βίας, που στρέφονται κατά πολιτών αλλά και αστυνομικών, τα οποία τείνουν να γίνουν “θεσμοποιημένη πραγματικότητα” με την ανοχή της επίσημης Πολιτείας, που όμως η κοινωνία ουδέποτε τα αποδέχθηκε παρά του αντιθέτου που ορισμένοι πίστευαν». Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από τη διαμαρτυρία των κατοίκων μίας υποβαθμισμένης, έστω προβληματικής περιοχής. Ανθρώπων αγανακτισμένων από τις συνθήκες ζωής τους, οι οποίοι αποφασίζουν να αναλάβουν δράση, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Είναι όμως απόσπασμα από ανακοίνωση της ΠΟΑΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων), η οποία: «Κάνει την αρχή, αναλαμβάνει πρωτοβουλία να αναδείξει το πρόβλημα και διοργανώνει ανοιχτή εκδήλωση με θέμα “Ανοιχτές και Ελεύθερες Πόλεις” καλεί τα πολιτικά κόμματα, φορείς, ενώσεις πολιτών για να αναδειχθούν οι πτυχές του προβλήματος και να κατατεθούν ρεαλιστικές προτάσεις για την επίλυσή τους. Η ευθύνη για την σημερινή πραγματικότητα είναι τεράστια, αφού κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές και επιτέλους ας σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων έστω και μετά από 43 χρόνια από τη μεταπολίτευση, έστω και τώρα».
Για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων – ένας από αυτούς είμαι και εγώ – η πρωτοβουλία των αστυνομικών μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο. Κυρίως επειδή η «τεράστια ευθύνη για τη σημερινή πραγματικότητα», την οποία και καταγγέλουν, βαρύνει σε μεγάλο βαθμό το Σώμα τους. Ζω και κινούμαι στα Εξάρχεια όλη μου τη ζωή, 50 ολόκληρα χρόνια, μπορώ να γράψω κατεβατά για την παρακμή μιας συμπαθητικής και ενδιαφέρουσας γειτονιάς με την σκανδαλώδη ανοχή της Αστυνομίας και των πολιτιακών παραγόντων που την ελέγχουν.
Μιας Αστυνομίας που παραδοσιακά, την ώρα που εκδηλωνόταν το πρόβλημα απείχε, περιπολώντας σε άλλες, πιο «εύκολες» περιοχές, ή στεκόταν και παρακολουθούσε όπως παρακολουθείς μια ταινία καταστροφής, χωρίς να παρεμβαίνει, έστω πραγματοποιώντας σποραδικές δράσεις περισσότερο για τα μάτια του κόσμου παρά για να λύσει τα προβλήματα που συσσωρεύονταν.
Εκείνο που την απασχολούσε ήταν η φύλαξη, με την παρουσία δεκάδων αστυνομικών, των γραφείων του ΠΑΣΟΚ στην Χαριλάου Τρικούπη. Από εκεί και κάτω, μια γειτονιά παραδομένη σε μπαχαλάκηδες, σε επαναστάτες του γλυκού νερού, σε διακινητές ναρκωτικών, σε όλους εκείνους που κάτω από τη μύτη, μπροστά στα μάτια, αρκετές φορές και με την ανοχή-συνενοχή της Αστυνομίας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη μετατρέψουν σε αυτό που έγινε σήμερα: σε έναν απέραντο, ζέχνοντα και αφιλόξενο σκουπιδότοπο.
Τα «τυφλά φαινόμενα βίας» στα οποία αναφέρεται σήμερα η ΠΟΑΣΥ, δεν εμφανίζονται «τα τελευταία χρόνια», εμφανίζονται από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και η Αστυνομία το γνωρίζει πολύ καλά. Γι΄αυτό και η εκδήλωσή της με θέμα «Ανοιχτές και Ελεύθερες Πόλεις» (την Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017, στις 18:00, στην πλατεία Εξαρχείων) μοιάζει περισσότερο με ένα αδέξιο επικοινωνιακό τρικ, με μια προσπάθεια να αποποιηθούν τις ευθύνες τους οι αρμόδιοι, παρά με μία σοβαρή πρόσκληση σε διάλογο.
Οσο για τους αντιεξουσιαστές (λέξη που πλέον εμπεριέχει τα πάντα, από την επαναστατική ιδεολογία ως την απόλυτη αλητεία) οι οποίοι έσπευσαν με ανάρτησή τους να χαρακτηρίσουν τη συγκέντρωση προκλητική και να προειδοποιήσουν «θα είμαστε όλοι εκεί» κατηγορώντας «τους μπάτσους της ΠΟΑΣΥ» πως «πουλάνε την πρέζα, σιγοντάρουν τις μαφίες για έξτρα εισόδημα και ευθύνονται για την καταστολή και για δολοφονίες συντρόφων», θα πρέπει κάποτε να εξηγήσουν τον δικό τους ρόλο.
Παιδιά της επανάστασης του καναπέ οι περισσότεροι εξ αυτών, «γνωστοί – άγνωστοι» που έχουν ταυτίσει την αντίδραση προς την (έστω, κακή και άδικη) εξουσία με τον βανδαλισμό της δημόσιας περιουσίας και τον προπηλακισμό εκείνων που διαφωνούν μαζί τους, παραμένουν συνυπεύθυνοι με τους «μπάτσους» που τόσο απεχθάνονται, για τον μαρασμό των Εξαρχείων και τη μετατροπή τους σε μια περιοχή που όλο και περισσότεροι αποφεύγουν. Γιατί μαζί με την όποια ιδεολογία τους, ή μάλλον με πρόφαση κακοχωνεμένες θεωρίες και ιδεολογίες, επέβαλαν με το έτσι θέλω και την τραγική αισθητική τους.