Σε ακούω! «Φτάνει πια με την Ζωή, βρε Βιτάλη». Πας καλά; Τώρα είναι η σωστή στιγμή να στο θυμίσω, που έπεσε ο κουρνιαχτός. Κάθε μήνα πληρώνουμε για τη Ζωή. Κανονικά, κανονικότατα. Το έχεις εμπεδώσει; Η Ζωή κατορθώνει να σου ξετινάζει όλη την γκάμα των συναισθημάτων. Από θυμό μέχρι λύπηση. Από αδιαφορία μέχρι να το φιλοσοφήσεις βαθιά… Τι ναρκωτικό, η εξουσία! Τι βαρβάτα «στερητικά» τραβάς, όταν σου φεύγει από τα χέρια!
«Τα είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Τα εξαντλήσαμε, τα της Ζωής. Μέρες χωριστήκαμε σε αυτούς που ήθελαν να αναλύσουν περαιτέρω την εικόνα, μιας ακόμα μαύρης performance της και σε αυτούς που επέμεναν να αδιαφορήσουμε». Νομίζετε ότι έτσι ξεμπερδέψαμε με τη Ζωή; Τη Ζωή, φίλε, την πληρώνεις και θα την πληρώνεις ι-σο-βί-ως. Δικαιούται γενναιοδωρίας από ένα κράτος, το δικό μας, που τινάζει πέταλα, που χρωστάει ως μέγας μπαταχτσής σε όλους, που δεν χρωστάει φτερά αισιοδοξίας σε κανέναν, που βάζει το χέρι βαθιά στην τσέπη σου για να πληρώνει…. «Ζωές». Εν προκειμένω, πρώην Προέδρους της Βουλής.
Από τη δική σου τσέπη, ξεκινάει του καθενός η επανάσταση. Να το θυμάσαι. Η Ζωή είχε εκλεγεί με ρεκόρ ψήφων, ήτοι 235, ως Πρόεδρος της Βουλής. 235 δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν, δεν έμαθαν.
Λοιπόν κατάγραψε. Οι πρώην Πρόεδροι Βουλής βάσει εθιμικού δικαίου, όταν αποχωρούν λαμβάνουν ως δώρο ένα πολυτελές αυτοκίνητο. Προφανώς μετά του οδηγού. Εκτός από αυτό έχουν δικαίωμα να διατηρούν γραφείο μέσα στο κτίριο της Βουλής. Καθώς όμως υπήρξε το αδιαχώρητο, παραχωρήθηκαν σε άλλο μέρος, ευάερα-ευήλια γραφεία. Βεβαίως με τη μηνιαία ευγενική χορηγία -ες αεί- του κιμπάρικου κράτους μας. Δικαιούνται να απασχολούν τρεις-τέσσερις -κάποτε ήταν και έξι- μετακλητούς υπαλλήλους. Αν και «παράλληλα ορίζεται ρητά ότι με την πάροδο δυο βουλευτικών περιόδων μετά τη λήξη της θητείας τους, μπορεί να διορίζεται μόνο ένας μετακλητός υπάλληλος». Αλλά δεν γνωρίζω αν εφαρμόστηκε ποτέ. Οι οποίοι υπάλληλοι, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους πρώην Προέδρους μέχρι να αποβιώσουν. Συνυπολογίστε έξοδα γραφείου. Και σαφέστατα ανθρώπους ασφάλειας. Με βάρδιες εικοσιτετράωρου. Γιατί πέραν περισσεύματος χρημάτων, έχουμε και περίσσευμα αστυνόμων. Βεβαίως όλα αυτά ισχύουν για όλους τους πρώην. Για παράδειγμα, Απόστολος Κακλαμάνης, Δημήτρης Σιούφας, Φίλιππος Πετσάλνικος, Βύρων Πολύδωρας, Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Και μελλοντικά για τον σημερινό μας κ. Βούτση. Δώσε χρήμα! Απαξ αξιωματούχος, πάντα αξιωματούχος.
Είστε λοιπόν σίγουροι αγαπητοί, ό,τι «Φτάνει πια με τη Ζωή»; Ισοβίως θα πληρώνουμε τη Ζωή.
Να τα θυμόμαστε αυτά, την επόμενη φορά που θα ψηφίσουμε. Γιατί «οι 235», όπως απεδείχθη εκ του αποτελέσματος, ό,τι δράμα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους δεν το βλέπουν. Κοιτάνε μακριά!
Υ.Γ Παρακαλώ θερμώς, αν κάτι απ΄αυτά δεν ισχύει, να μας ενημερώσουν υπεύθυνα για το αντίθετο. Μελέτησα όσο είναι δυνατόν. Αλλά έχει τόσα συρτάρια, το άτιμο «παροχές», εν Ελλάδι…