Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει δύο πολύ μεγάλες αγκυλώσεις στην πολιτική της: Η μία έχει να κάνει με την παρόρμηση της αλλαγής διαδικασιών προς εξυπηρέτηση της «αριστερής» ταυτότητας. Η άλλη, με την ανωριμότητα που τη διακρίνει σε σχέση με τους κανόνες του Συντάγματος.
Με λίγα λόγια, δεν αντιλαμβάνονται -ως γνήσιοι λαϊκιστές- τις συνέπειες των ανεύθυνων παρεμβάσεων της εξουσίας στην κοινωνία. Δεν αισθάνονται την τεράστια ζημιά που μπορεί να κάνει κάποιος, όταν δεν λαμβάνει υπόψη του, τη σοφία του νομοθέτη για ορισμένα λεπτά ζητήματα. Οπως επίσης και την αδυναμία εφαρμογής της οποιασδήποτε απόφασης, όταν δεν διαθέτει την συναίνεση της κοινωνίας και τον κομμάτων.
Το τελευταίο σχέδιο νόμου για την επιλογή διευθυντών σχολικών μονάδων που κατέθεσε με τη μορφή του κατεπείγοντος ο υπουργός απαξιώνει τους θεσμούς και την απόφαση του ΣτΕ με την οποία κρίθηκε αντισυνταγματική η επιλογή διευθυντών με μυστική ψηφοφορία. Διατηρεί ως προέδρους των συμβουλίων επιλογής τους νυν Διευθυντές Εκπαίδευσης, οι οποίοι όμως δεν ορίζονται πρόεδροι των Συμβουλίων Επιλογής (ΠΥΣΠΕ, ΠΥΣΔΕ) ως κατέχοντες τη θέση του Διευθυντή Εκπαίδευσης, αλλά ως «εκπαιδευτικοί με τουλάχιστον εικοσαετή εκπαιδευτική υπηρεσία που διαθέτουν διοικητική εμπειρία σε θέση Διευθυντή Εκπαίδευσης».
Για τους συλλόγους των διδασκόντων, τους εμπλέκει σε περιπέτειες αφού τους καθιστά αρμόδιους να αξιολογούν και να εκφράζουν γνώμη για τους υποψηφίους, η οποία όμως «συνιστά ένα επιπρόσθετο εργαλείο αντικειμενικής και αμερόληπτης κρίσης, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν δεσμεύει το αποφασίζον συλλογικό όργανο».
Απαξιώνει τέλος τους ίδιους τους Διευθυντές, καθιστώντας τους υπόλογους στους συνδικαλιστικούς τους καθοδηγητές.
Με λίγα λόγια, ανακατεύουν και πάλι ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, χωρίς να υπολογίζουν την αναστάτωση που δημιουργούν.
Oλα αυτά βέβαια, δείχνουν την καθαρή πρόθεση της περιστασιακής παρέμβασης, για να δημιουργηθεί θόρυβος. Εξάλλου μόνο κάποιος ασυνείδητος θα παρέβλεπε ότι αντισυνταγματικές αποφάσεις δεν μπορούν να εφαρμοστούν από τις επόμενες κυβερνήσεις.
Παρά ταύτα, το μένος και η ιδεοληψία, δεν επιτρέπουν καμία διάθεση πρόνοιας για το μέλλον, πράγμα που φανερώνει την μικρότητα των χαρακτήρων που ασχολούνται με την Εκπαίδευση.
Αλλά το πιο εξωφρενικό όλων ήταν η χθεσινή αποστροφή του υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου στη Βουλή που καταφέρθηκε εναντίον του νόμου Διαμαντοπούλου. Ο υπουργός αναφέρθηκε στο Ν. 4009/2011 για να υπογραμμίσει ότι ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία αλλά αυτή δημιουργήθηκε πάνω στην ιδεολογική συμφωνία για να σταματήσει η ηγεμονία της Αριστεράς στα πανεπιστήμια! «Είναι ντροπή να ψηφιστεί ένας νόμος με αυτό το σκεπτικό! Είναι ντροπή! Και ψηφίστηκε από 251 βουλευτές! Μπράβο τους!», είπε, σημειώνοντας ότι ο νόμος είχε και ένα στοιχείο «αστικής αναξιοπρέπειας» δηλαδή, «το συμβούλιο του Ιδρύματος αποφάσιζε ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι πρυτάνεις».
Μετά από το τελευταίο, καταλαβαίνει κανείς ότι κάθε πλειοψηφική νομοθεσία στην εκτελεστική εξουσία και κάθε δικαστική απόφαση, δεν δεσμεύουν την κυβέρνηση.
Και μόνο από αυτή τη διαπίστωση, καταλήγουμε ότι σε άλλο κόσμο βρίσκεται η πραγματικότητα και σε άλλο κόσμο η Αριστερά. Επικίνδυνο, απειλητικό και μάλλον επώδυνο για το μέλλον της κοινωνίας και της δημοκρατίας…