Ως γνωστόν, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας ήρθαν στην εξουσία για να απαλλάξουν τη χώρα (και) από το φαινόμενο της «διαπλοκής». Η οποία, κατά τον παλιό και γνωστό ορισμό, είναι η οικονομική γιγάντωση μεγαλοεπιχειρηματιών μέσω (και) της επιρροής τους σε μέσα ενημέρωσης, για να εξυπηρετήσουν έτσι και πολιτικά συμφέροντα.
Αντί, λοιπόν, να πατάξουν τη διαπλοκή, έχουν καταγραφεί απανωτές απόπειρες είτε προσεταιρισμού της παλιάς διαπλοκής είτε δημιουργίας νέας είτε και τα δύο ταυτόχρονα:
1. Πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση, ο Τσίπρας νταραβερίστηκε με το υπ’ αριθμόν ένα μιντιακό συγκρότημα. Όμως η συναλλαγή κάπου χάλασε. Ο παλαιότερος των διαπλεκομένων εκδοτών παραμερίστηκε και τα ιμάτια του παλιού συγκροτήματος είναι προς διαμοιρασμόν.
2. Ο δεύτερος διαπλεκόμενος μιντιάρχης (Μπόμπολας) έχει σχεδόν «παραδοθεί». Το συγκρότημά του έχει τεθεί στην υπηρεσία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η βασική του εφημερίδα (Εθνος) έχει γίνει κάτι σαν απογευματινή Αυγή.
3. Στην όζουσα υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών έκανε την εμφάνισή του ο προοριζόμενος για «μιντιάρχης του ΣΥΡΙΖΑ». Ο παλαιός «αριστερός» εργολάβος βγήκε μπροστά (τον έβγαλαν), αλλά η απόπειρα δεν είχε ευτυχές τέλος. Κάτι τα «βοσκοτόπια», κάτι η αμαρτωλή Τράπεζα Αττικής, το «χαρτί Καλογρίτσας» κάηκε.
4. Στην ίδια υπόθεση έλαμψε η περίπτωση Ιβάν Σαββίδη. Μπορεί να μην κατάφερε να πάρει άδεια (στην πρώτη φάση, πριν ο διαγωνισμός ακυρωθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας), αλλά οι δηλώσεις του έδειχναν πού το πάει από τότε. Εμφανίστηκε ως υπερασπιστής των κυβερνητικών επιδιώξεων είτε καταφερόμενος εναντίον άλλων επιχειρηματιών είτε παραδεχόμενος ότι έπαιξε ο ίδιος αμφιλεγόμενο ρόλο (εδώ).
Η φάση εκείνη πέρασε, αλλά το όνομα του Ιβάν Σαββίδη δεν έφυγε ποτέ από το προσκήνιο χάρη στην πολυσχιδή του δραστηριότητα (επιχειρηματική, ΠΑΟΚ κ.α). Αλλά η πρόσφατη θυελλώδης συνεδρίαση της Βουλής μόνο και μόνο για χάρη του πήγε το θέμα ένα βήμα παραπέρα και ήδη προκαλεί ένα μίνι πολιτικό σεισμό και με δική του πρωτοβουλία.
Είναι πλέον γνωστή η ιστορία με την ψήφιση της κυβερνητικής τροπολογίας, με βάση την οποία απαλλάχθηκε ο Σαββίδης από ένα πρόστιμο της Εφορίας, το οποίο «κουβαλά» η παλιά κρατική (συνεταιριστική) καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ που αγοράστηκε από τον ίδιο. Οι καταγγελίες της αντιπολίτευσης ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου επιδιώκει έτσι να διευκολύνει τον Σαββίδη να εξαγοράσει μέσα ενημέρωσης και να τα θέσει στην υπηρεσία της έπεσαν βροχή.
Και πριν αλέκτορα φωνήσαι ήρθε ο ίδιος ο επιχειρηματίας να τις επιβεβαιώσει. Στην πολύκροτη ήδη συνέντευξή του παρατηρείται κάτι σπάνιο για χώρα του δυτικού κόσμου. Ένας επιχειρηματίας παίρνει σαφή θέση υπέρ μιας κυβέρνησης κι ενός Πρωθυπουργού και, ταυτόχρονα, καταφέρεται εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του αρχηγού της.
Αν ο κ. Σαββίδης υπερασπιζόταν μόνο την τροπολογία, η οποία του χάρισε σχεδόν 40 εκατομμύρια ευρώ, δεν θα υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα. Αν έλεγε ότι στο παρελθόν και άλλες κυβερνήσεις έκαναν παρόμοιες ρυθμίσεις, δεν θα είχε πολύ άδικο. Πράγματι αυτό συνέβη. Επίσης, έχει δίκιο όταν λέει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά τον παρότρυνε να αγοράσει από τότε την ΣΕΚΑΠ.
Όμως, ο κ. Σαββίδης δεν έμεινε σ’ αυτά. Εκανε δηλώσεις δίκην πολιτικού και σαφώς υπερέβη τα εσκαμμένα:
Πρώτον, δεν αρκέστηκε στον εγκωμιασμό («ήμουν έτοιμος να τον χειροκροτήσω») της στάσης και πράξης του Πρωθυπουργού στο θέμα που τον ενδιαφέρει (τροπολογία). Προέβη σε μια σύγκριση», η οποία δεν περιποιεί καμιά τιμή στον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί ο Σαββίδης να έχει μεγαλώσει, πολιτικά και επιχειρηματικά, με αυταρχικά καθεστώτα, αλλά θα έπρεπε να συνυπολογίζει ότι η Ελλάδα είναι χώρα της Ευρώπης. Και η οποιαδήποτε συσχέτιση του Πρωθυπουργού της με έναν, τουλάχιστον αμφιλεγόμενο ως προς τη χρήση μεθόδων διακυβέρνησης, ηγέτη αυταρχικού καθεστώτος (Πούτιν) είναι ανοίκεια.
Δεύτερον, ο κ. Σαββίδης δεν αρκέστηκε σε (πολιτική, πάντως) επίθεση στον αρχηγό της αντιπολίτευσης («ο κύριος αυτός είπε πράγματα που ούτε καν αστεία δεν μπορώ να χαρακτηρίσω»), τον οποίο απειλεί και με προσφυγές στα δικαστήρια. Επιχειρεί να ενσπείρει καινά δαιμόνια στο κόμμα της ΝΔ δια της μεθόδου του εγκωμιασμού του πρώην Πρωθυπουργού και αρχηγού της («έχω υπέροχη σχέση με τον Καραμανλή»).
Τρίτον, αφήνει να αιωρείται (εν είδει απειλής;) ότι ενδέχεται να εισβάλει ο ίδιος απευθείας στην πολιτική («αν εγώ δώσω συνέντευξη στα ελληνικά, αυτή θα είναι η έναρξη της πολιτικής μου καριέρας στην Ελλάδα»). Κάτι σαν τον Μπερλουσκόνι.
Τέταρτο (και τελευταίο, αλλά όχι έσχατο), ο κ. Σαββίδης επιβεβαιώνει απολύτως τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης ότι η σύμπλευσή του με την κυβέρνηση Τσίπρα–Καμμένου αποσκοπεί και στην εξαγορά παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης: συγκρότημα Πήγασος του Μπόμπολα, κανάλι MEGA, εφημερίδες Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.
Εν κατακλείδι: Μπορεί οι δύο προηγούμενες απόπειρες δημιουργίας της «αριστερής» διαπλοκής (Ψυχάρης, Καλογρίτσας) να μην ολοκληρώθηκαν. Όμως, η εκκολαπτόμενη τρίτη (Σαββίδης) μπορεί να είναι η φαρμακερή. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί το «όνειρο» ενός παλιού ολιγάρχη (εκ Ρωσίας ορμωμένου) και νυν Βορειοελλαδάρχη (επί του παρόντος) να δει τον Τσίπρα κάτι σαν τον Πούτιν…