Ξέρω. Ξέρω τι θα αναρωτηθείς. Μα είναι δυνατόν να παρατηρείς μέχρι και τις κηδείες; Γεννήθηκα να παρατηρώ κι από το Μαιευτήριο ακόμα. Και κατέληξε, το να παρατηρώ, να γίνει και η δουλειά μου.
Για παράδειγμα. Μελετούσα προχθές τα έθιμα των σύγχρονων κηδειών και δη συχωρεμένων διάσημων. Απαραίτητο αξεσουάρ για τους τεθλιμμένους, το μαύρο γυαλί στα μάτια. Δεν θυμάμαι από πότε ξεκινήσαμε το συνήθειο να κρύβουμε το βλέμμα του πόνου. Μπορεί από την εποχή της χαζοχαράς. Τότε, που όλα τα περιγράφαμε ως «super!». Θυμάστε; Επίσης παρατηρώ τους ρεπόρτερ και όσους πλησιάζουν στο μικρόφωνο τους. Σαν να θέλουν και να μη θέλουν να μιλήσουν. Θέλουν! Κι είναι τρυφερό, είναι παιδικά γλυκό, ότι όσο πιο «ξεχασμένοι», πρώην δοξασμένοι, τόσο πιο λαλίστατοι. Και τους φαντάζομαι να λένε μετά «Μίλησα και στην τηλεόραση» και τους φαντάζομαι να παρακολουθούν εναγώνια τις ειδήσεις για να δούνε τον εαυτό τους πώς έγραψε.
Και τους φαντάζομαι να πενθούν, σίγουρα να πονάνε γι΄ αυτόν που έφυγε αλλά και συγχρόνως να εαυτο-κοιτάνε. Ανθρώπινες διαδικασίες. Κι άλλωστε… Η άτιμη δόξα γεννήθηκε, για να παιδέψει τον άνθρωπο, χειρότερα από τον έρωτα. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Άντε ξανά μανά ο Βαρουφάκης! Ο Γιάνης, του ένα Ν, για να ξεχωρίσει και σ΄αυτό ακόμα! Πού να ήξερε η μάνα του το χούι του, να τον βαφτίσει «Κύκλωπα». Να είναι ένας! (Άντε δυο) Ετούτη τη φορά μας απασχολεί ξανά για ένα, λέει, νέο βιβλίο του. Για το ίδιο και ίδιο παλιό θέμα. Σκέψου να είχε μείνει χρόνο στην κυβέρνηση! Θα έγραφε παραλειπόμενα, σε μέγεθος εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος Λαρούς, για το ίδιο και ίδιο θέμα. Θαυμάστε διαλόγους, όπως αντέγραψα από απόσπασμα που διέρρευσε σε εφημερίδα.
Διάλογοι Λάμψη! Τύφλα να’ χει ο Φώσκολος!
-Μη διαστρέφεις το νόημα των λεγομένων μου. Η Τρόικα και τα κανάλια της τα καταφέρνουν πολύ καλά σ΄ αυτό. Δεν χρειάζονται τη βοήθειά σου. Αλλά ως εδώ. Αν διαφωνείς να περιμένεις τη σειρά σου για να εκφράσεις τις σκέψεις σου.
-«Τώρα με τρόμαξες» είπε ο Σαγιάς με περίσσια ειρωνική επιθετικότητα.
-Σπύρο πρόσεχε, ολισθαίνεις στη σφαίρα της πολιτικής αλητείας.
Ο Σαγιάς άρχισε να φωνάζει «Επί σαράντα χρόνια παλεύω σε αυτή τη χώρα, όχι σαν μερικούς που είδαν την ευκαιρία να γυρίσουν από το εξωτερικό και να κάνουν καριέρα».
-«Χαίρομαι που επιτέλους πέφτουν οι μάσκες και μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ποιος υπονομεύει τον υπουργό Οικονομικών εκ των έσω» του απάντησα.
Αργότερα μιλώντας με την Ελένη Παναρίτη, παρουσία της Δανάης, περιέγραφα τη δυσάρεστη και χαώδη ατμόσφαιρα που ακολούθησε μετά τη λογομαχία «Για μια ακόμα φορά έφτασα μερικά εκατοστά από το να παραιτηθώ σήμερα». Αλλά δεν πρόκειται να τους κάνω τη χάρη. Ο Αλέξης προσπάθησε να με υπερασπιστεί αλλά το έκανε πολύ άτσαλα».
«Του έχουν κάνει μάγια» είπε η Ελένη.
Απόσπασμα από το βιβλίο. Εμφανώς… Τα παιδιά παίζει, κυβέρνηση.
Ξεκίνησα να σας γράφω για τις κηδείες των διάσημων. Πώς συνδυάζετε με το παλιό-νέο επαναλαμβανόμενο εγχείρημα του Βαρουφάκη; Μα αν δεν το έχετε καταλάβει, κηδεία ακολουθούμε. Αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα συμπατριώτες μας φοράνε μαύρα γυαλιά στα μάτια. Κι έχουμε και έναν Βαρουφάκη, να κάνει «κρα» για μικρόφωνο. Να πει, να πει, να πει, δήθεν τεθλιμμένος. Τα ίδια και τα ίδια. Και μετά να εαυτο-καμαρωθεί. Μπάστα μην αυτο-ματιαστεί. Τι μας βρήκε, πατριώτες με δαύτον! Δεν λέει να τελειώσει το αφήγημα. Μερικών μηνών αφήγημα. Το εμπεδώσαμε ρε φίλε! Λίγο ακόμα και θα μας έσωνες! Παραπάνω…