To θέαμα στην ελληνική Βουλή είναι σαν το ποδόσφαιρο που παίζεται στο Champions League: κάθε χρόνο και καλύτερο, αρκεί βέβαια να μην το αντιμετωπίζεις ως πολιτικό. Και έτσι όπως η ένταση ανεβαίνει και παραμορφώνει τον ήχο, σε λίγο θα το παρακολουθείς κάτω από ένα βουητό που επενδύει γκριμάτσες και κραυγές. Διόλου άσχημα, αν καταφέρεις να αποδεχθείς τη ματαιότητα και την ελαφρότητα των πραγμάτων.
Παραδοσιακά η ψήφιση του προϋπολογισμού οδηγεί σε μία μεγάλη κοινοβουλευτική βραδιά. Ολοι είναι εκεί, έτοιμοι να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ομιλίες που δουλεύονται μέρες, επιχειρήματα που στην πρόβα δείχνουν ακαταμάχητα και χιούμορ έτσι όπως πρέπει να το προσλάβουν οι ακροατές. Εχει μάλιστα παρατηρηθεί ότι στις τελευταίες θεαματικές συνεδριάσεις, με όλους τους αρχηγούς στην οθόνη, η δημόσια τηλεόραση κατέγραψε και αξιοπρεπή επίδοση τηλεθέασης –από το να βγάζει ρεπλίκες, καλύτερα να δείχνει τος ίδιους.
Όμως η συζήτηση του Σαββάτου θα είναι πραγματικά ξεχωριστή. Δεν θα είναι ιστορική, αλλά, κατά πάσα πιθανότητα, θα μας δείξει σε μεγάλο βαθμό προς τα πού θα πάνε τα πράγματα. Και όσο και αν δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος με τον Αλέξη Τσίπρα και τη σχέση που διατηρεί με την αλήθεια, το βράδυ του Σαββάτου θα φανερώσει, αν όχι τον δρόμο που θέλει να βαδίσει, τουλάχιστον τον βηματισμό που θα υιοθετήσει.
Φλυαρίες. Ένα είναι αυτό που θέλουμε να μάθουμε όλοι: θα πάει σε εκλογές την επόμενη χρονιά ή όχι; Το ενδεχόμενο απορρίπτεται και διαψεύδεται, όμως να που τα πάντα συγκλίνουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ακόμα και η ίδια η λογική και το ένστικτο πολιτικής επιβίωσης Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Πρωθυπουργός δεν πήρε κάτι για το χρέος ικανό να τον στείλει να διαλέξει γραβάτα. Πιέζεται για την επίτευξη εξωπραγματικών δημοσιονομικών στόχων και έχει μπροστά του τις αλλαγές στα εργασιακά. Και όχι μόνο αυτό: μπορεί στο δρόμο να του προκύψει καμιά Λεπέν, με τη Μέρκελ εκλογικά τραυματισμένη, τον Ρέντσι σπίτι του και τον Τραμπ στο οβάλ γραφείο. Κοινώς το μόνο που μπορεί να περιμένει, είναι τη φθορά του. Γιατί, λοιπόν, να μην βροντήξει πίσω του την πόρτα του Μαξίμου, παίρνοντας μαζί του όσους καταφέρει να διατηρήσει από το, ούτως ή άλλως ευκαιριακό, ακροατήριο του; Και εσείς το ίδιο δεν θα κάνατε; Θα φεύγατε με διψήφιο ποσοστό, αφήνοντας τα δύσκολα στον επόμενο. Μετά θα πετούσατε πέτρες στο Μαξίμου, περιμένοντας τις επόμενες εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική. Διότι με πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5%, τα μέτρα που θα απαιτηθούν τα επόμενα χρόνια θα μας κάνουν να νοσταλγήσουμε τον Τσίπρα όπως κάποιοι αναπολούν την εποχή Καραμανλή. Ναι και εγώ και εσείς και ο Τσίπρας, αυτό θα θέλαμε: να χάσουμε τις επόμενες εκλογές με μικρό σκορ, να αποφύγουμε τα δύσκολα και την αμήχανη έκθεση προς το κόμμα, περιμένοντας την επόμενη φορά. Αλλωστε δεν υπάρχει και κανένας για να εγείρει θέμα ηγεσίας. Η διάθεση σύγκρουσης με τους δανειστές και οι υψηλοί τόνοι στα εθνικά, θα μπορούσαν να οδηγούν προς τα εκεί. Εκλογές με την υψηλότερη δυνατή πόλωση και συσπείρωση με στόχο μία βελούδινη ήττα. Αυτά που θα πει το Σάββατο ο Πρωθυπουργός, θα μας δείξουν αν ο συλλογισμός είναι σωστός ή λάθος.
Βέβαια υπάρχει και το προφανές που είναι και το πιο δύσκολο, για όλους. Και για μας και για τον Πρωθυπουργό. Η συμπαγής κοινοβουλευτική πλειοψηφία τού επιτρέπει να μείνει στην εξουσία σαν να μην υπάρχει αύριο –γιατί δεν θα υπάρξει αύριο. Αυτό προϋποθέτει η ένταση στα εθνικά και με τους θεσμούς να λειτουργήσει συσπειρωτικά σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, επιρρεπή προς τον εθνολαϊκισμό. Κοινώς πάμε πάλι για χορούς στο Σύνταγμα, όμως αυτή τη φορά με φουστανέλα και τσαρούχια.
Δυστυχώς όλη αυτή η συζήτηση αποδίδει και τον καιροσκοπισμό στη διαχείριση της χώρας. Σε ένα συγκροτημένο, κανονικό κράτος του δυτικού κόσμου δεν θα μπορούσε καν να γίνει τζόγος με τις εκλογές. Εδώ είναι στιγμές που πιστεύεις ότι η χώρα παίζεται σε μπαρμπούτι καιροσκόπων. Καλή διασκέδαση με τη συζήτηση, κρατήστε τα παιδιά κοντά στην τηλεόραση. Για να μαθαίνουν.