Επιτέλους διότι παρολίγον να γινόμασταν παγκοσμίως ρεζίλι! Ενας πολιτειακός παράγων φιλοτιμήθηκε να κάνει μία επίσημη δήλωση για τον θάνατο του Λέοναρντ Κοέν, δεδομένου ότι σύμφωνα τουλάχιστον με τις ελληνικές νεκρολογίες, αν ο ποιητής δεν είχε πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, δεν θα είχε γράψει λέξη, δεν θα είχε γνωρίσει τις γυναίκες που αγάπησε, δεν θα ήταν αυτός που ήταν…
Ετσι η ελληνική πολιτεία αποτίει ευτυχώς σχετικά εγκαίρως στον μεγάλο καλλιτέχνη τον φόρο τιμής που του αξίζει. Και αμαρτίαν ουκ έχει…
Στο σχετικό δελτίο Τύπου που εκδόθηκε το Σάββατο το μεσημέρι από το γραφείο Τύπου του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, αναφέρονται τα εξής:
«Ο Πρόεδρος της Βουλής Νικόλαος Βούτσης δήλωσε για τον θάνατο του Λέοναρντ Κοέν:
“Το διεθνές στερέωμα έχασε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και οραματιστή και η Ελλάδα, επιπλέον, έναν λάτρη και πρεσβευτή της.
Ο Λέοναρντ Κοέν υπήρξε πολύπλευρο ταλέντο. Διεθνώς αναγνωρισμένος ποιητής, λογοτέχνης, μουσικός και τραγουδοποιός, βαθιά πολιτικοποιημένος οραματιστής και λάτρης της Ελλάδας και των Ελλήνων. Στο ιδιόκτητο σπίτι του στην Υδρα, όπου διέμενε μόνιμα επί χρόνια, έγραψε κάποια από τα γνωστά μυθιστορήματα και τραγούδια του, εμπνευσμένος από την ομορφιά του Αιγαίου, τη θερμότητα του χαρακτήρα των Ελλήνων και την κουλτούρα μας και προέβαλε την χώρα μας στο εξωτερικό.
Η απώλειά του, πέραν της θλίψης των οικείων του, σημαδεύει τον χώρο του πολιτισμού και αφαιρεί από την χώρα μας έναν φιλέλληνα”».
Η τάση των Ελλήνων να συνδέσουν τη χώρα μας, πολλές φορές και το χωριό τους, με οποιαδήποτε δημιουργική διαδικασια μπορεί να εμπνεύσει κάποιον, έχει μεν μία κάποια βάση για λόγους που σχετίζονται με το κλίμα, το φως και την φύση, όμως κατά κανόνα ξεπερνά τα όρια της υπερβολής. Και αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.
Το ότι οι Beatles κάποια στιγμή πάτησαν το πόδι τους στην Αράχωβα, αντιμετωπίζεται από κάποιους σαν ο λόγος της στροφής τους στην ψυχεδέλεια, το ότι οι Stones έπαιξαν στην Λεωφόρο λίγες ημέρες πριν το πραξικόπημα τους κάνει για κάποιους άλλους κάτι σαν Τσε Γκεβάρα της ροκ μουσικής που «είδαν το φως» στην προδικτατορική Αθήνα.
Και φυσικά να μην ξεχνάμε το σπίτι του Μπάουι στην Πάτμο, του Γουότερς στην Χαλκιδική και ποιος ξέρει πόσα άλλα, που προφανώς ενέπνευσαν μεγάλα έργα, τα οποία η ανθρωπότητα αλλιώς θα είχε στερηθεί.
Γενικώς, η Ελλάδα παρόλο που έχασε όλη την κοινωνική και καλλιτεχνική φάση ανόδου και εξάπλωσης της ποπ και ροκ κουλτούρας στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, κατά βάση λόγω της χούντας και της επικράτησης της αισθητικής του βλαχομπαρόκ, είναι με έναν μαγικό τρόπο η κοιτίδα και συτής της πολιτιστικής εκδήλωσης. Χωρίς την Ελλάδα δεν θα υπήρχε ούτε το ροκ…
Οσον αφορά δε τον Κοέν, ένας Θεός ξέρει από πότε είχε να πατήσει το πόδι του στην Υδρα. Σημασία δεν έχει από πότε, το νησί προφανώς και έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην ζωή του και στην δημιουργία του – όπως έπαιξε και το Μόντρεαλ, η Νέα Υόρκη, το Λος Αντζελες, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια.
Αλλά εμείς, οι υπόλοιποι ας περιορίσουμε κάπως την τάση μας να θεωρούμε πως είμαστε το κέντρο του κόσμου. Επειδή δεν είμαστε, όχι τίποτε άλλο…