Διατύπωσα μία βλακώδη,και μία σοβαρή απορία στον λογαριασμό μου στο facebook: «Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ γιατί θα πρέπει, και εάν γίνεται σε άλλη πολιτισμένη χώρα, να κλείνουν τα σχολεία μία μέρα για να ψηφίσουν οι εκπαιδευτικοί στα συνδικαλιστικά τους όργανα;» (η πρώτη).
Και, «το Internet είναι βέβαιο ότι έχει έρθει στην Ελλάδα;» (η δεύτερη).
Μία καλή φίλη, που είναι από τις εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες που δυσκολεύονται να βρουν κάπου να αφήσουν τα παιδιά τους όποτε οι εκπαιδευτικοί ή οι καταληψίες κλείνουν τα σχολεία, απάντησε ότι ρώτησε σχετικά και της είπαν οι δάσκαλοι «άνθρωποι είμαστε και εμείς, και γιατί παρακαλώ να γίνει η διαδικασία εκτός του ωραρίου μας;».
Η απάντηση είναι χαρακτηριστική μιας πάγιας και χρόνιας νοοτροπίας. Εάν προκαλεί κάποια έκπληξη, είναι μόνο επειδή διατυπώνεται σε μία εποχή που θα περίμενε κάποιος ότι τα κεκτημένα δικαιώματα ορισμένων δεν θα συνέχιζαν να εφαρμόζονται εις βάρος των βασικών δικαιωμάτων των υπολοίπων συνανθρώπων τους.
Δεν θα μπω στη λογική του ποιοι και πόσοι εκπαιδευτικοί συμμετέχουν σε αυτές τις ενδοεπαγγελματικές εκλογές – σίγουρα όμως πολύ λιγότεροι από όσους θα λάμβαναν μέρος εάν (αγγίζοντας τώρα το δεύτερο ερώτημά μου) η συνδικαλιστική, και όχι μόνον, Ελλάδα ακολουθούσε τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο στην εφαρμογή της διαδικτυακής ψήφου.
Αυτή όμως, θα αφαιρούσε τότε από τους παραγωγικούς, όπως τους λένε μέχρι τώρα, κλάδους, μία ολόκληρη εργάσιμη μέρα, για την οποία αμείβονται πλήρως, και θα έχαναν και μία ακόμη «νόμιμη αργία».
Ομως, όπως είδατε και στην απάντηση που έδωσαν στη φίλη εργαζόμενη μητέρα, το θέμα τους είναι το «εκτός ωραρίου». Ομως, εκτός ωραρίου παραδίδουν πολλοί από αυτούς, τους δογματικούς όπως τους ονομάζω εκπαιδευτικούς, τα ιδιαίτερα μαθήματά τους.
Αυτά, όπως ξέρουμε, είναι… μη αδειοδοτούμενα! Σαν τα τηλεοπτικά κανάλια, ας πούμε. Ή μάλλον ούτε καν, αφού εκείνα λειτουργούσαν έστω και ε προσωρινές άδειες. Τα ιδιαίτερα, γίνονται στη ζούλα. Και όλοι κάνουν τα στραβά μάτια. Πρώτοι και καλύτεροι οι εφοριακοί.
Εντάξει. Ο νόμιμος, ο ονομαστικός μισθός του εκπαιδευτικού στην Ελλάδα, είναι μικρός – κατώτερος του ευρωπαϊκού μέσου όρου, όπως λέμε. Και το σύγχρονο ελληνικό κράτος, αυτό που και με την ανοχή (αν όχι και την επιβολή) και των λεγόμενων «παραγωγικών τάξεων», αντί να σκεφτεί και να εφαρμόσει ένα δίκαιο σύστημα μισθοδοσίας στο Δημόσιο, με πρώτο και βασικό άξονα την αποδοτικότητα του κάθε υπαλλήλου, έκανε πως κοιτάει αλλού και έλεγε σε όλους, «παραδώστε ιδιαίτερα», ή «γράψτε υπερωρίες, ακόμα και εάν δεν τις κάνετε» και «μη κόβετε αποδείξεις», και έτσι ξοφλάμε!
Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι πρωτίστως κομματικός, και δευτερευόντως κλαδικός. Σχεδόν κάθε επαγγελματικός χώρος διοικείται συνδικαλιστικά από ανθρώπους που εκλέγονται όχι τόσο βάσει της προσφοράς τους στον επαγγελματικό τους χώρο, ή της ικανότητάς τους να εκπροσωπήσουν τον κλάδο τους δίκαια και αποδοτικά, αλλά κυρίως λόγω της κομματικής η γενικότερης πολιτικής τους ταυτότητας.
Δηλαδή, εν γένει ήταν και είναι ακόμα αδιανόητο για έναν δεξιών πεποιθήσεων εργαζόμενο να ψηφίσει σε κλαδικές εκλογές έναν αριστερό, ακόμα και εάν αυτός είναι άξιος και ικανός. Ακόμα πιο αδιανόητο ήταν και είναι ακόμα, ένας αριστερός έστω και να σκεφτεί να ψηφίσει δεξιό.
Εκεί είμαστε ακόμα! Oπου έως και η σκέψη, κομματικοποιημένη είναι! Και θα το καταλάβετε επίσης και από τα comments που περιμένω να υπάρξουν για το κομμάτι αυτό.
Επομένως, προτείνω: Αντί κάθε κλάδος εργαζομένων του Δημοσίου να μην εργάζεται μία μέρα ολόκληρη προκειμένου να κάνει Γενική Συνέλευση, και άλλη μέρα ολόκληρη για να ασκήσει «το εκλογικό του δικαίωμα», ας καθιερώσουν επίσημα δύο μέρες αργίας για τον «Αγιο Φούφουτο», προστάτη του κλάδου τους, και να τελειώνει το παραμύθι!