Το διάβασα, το ξαναδιάβασα. Ας το ξαναδιαβάσουμε και μαζί: «Εν όψει του κλίματος, το οποίο επιχειρείται να διαμορφωθεί τις τελευταίες, ιδίως, ημέρες από δημόσιες τοποθετήσεις και εκδηλώσεις ως προς την έκβαση της διασκέψεως της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις εκκρεμείς ενώπιον του Δικαστηρίου υποθέσεις των τηλεοπτικών αδειών, ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε, ότι πρέπει να ματαιωθεί η προγραμματισθείσα για σήμερα διάσκεψη επί των υποθέσεων αυτών».
Αντιλήφθηκα σωστά; Είναι κάπως, σαν αυτό που είχε πει ο μακαρίτης λαϊκός βάρδος Μπιθικώτσης, «Εχω μια ψυχολογία»; Σας μοιάζει να έχει η Δικαιοσύνη μια «ψυχολογία»; Μα ο ρόλος της Δικαιοσύνης, δεν είναι ακριβώς το να διατηρεί τη νηφαλιότητα, τη συναισθηματική «απόσταση», την ψύχραιμη ματιά ώστε να επιβάλλει το δίκιο ανεπηρέαστη από οποιονδήποτε «εξωτερικό παράγοντα» και «κλίμα». Μα στη Δικαιοσύνη καταφεύγουν πάντα «θερμά» επεισόδια. Μπορείτε να φανταστείτε μονιασμένα, αγαπημένα, γεμάτα κατανόηση για την αντίθετη πλευρά μέλη, να αναζητάνε το δίκιο τους στα δικαστήρια; Για ποιο λόγο λοιπόν, το θέμα του διαγωνισμού των καναλιών είναι πιο «θερμό επεισόδιο» από οποιοδήποτε, έτσι κι αλλιώς «θερμό», που αναζητάει τη λύση του μέσω της δικαστικής οδού; Αντιμετωπίζουν τα δικαστήρια «cool» επεισόδια και ευγενή «κλίματα»;
Μήπως φανερώνοντας, (αν βέβαια αντιλαμβάνομαι σωστά) την αμήχανη ταραχή τους για τους «εξωτερικούς παράγοντες», οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης, είναι σαν να αυτοαναιρούν τον ρόλο ύπαρξής τους; Τρέμω που το σκέφτομαι.
Μπορείτε να φανταστείτε έναν ιδιοκτήτη γραφείου τελετών να ματαιώνει την ταφή γιατί θεωρεί ότι ο «εξωτερικός παράγων»-συγγενείς του νεκρού και η οργή τους για τον άδικο χαμό του, επηρεάζουν την ψυχολογία του ώστε να εκτελέσει το καθήκον του; Μπορείτε να φανταστείτε έναν χειρουργό, να ματαιώνει μια εγχείρηση γιατί ο «εξωτερικός παράγων», οικογένεια του ασθενή, απειλούν ότι θα τα κάνουν όλα λίμπα αν πεθάνει στα χέρια του; Πώς ακριβώς λειτουργούν οι θεσμοί της χώρας μας; Υφίσταται η επαγγελματική συνείδηση ακόμα;
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, αναμενόταν ότι θα έδινε απαντήσεις σε δύο κομβικής σημασίας θέματα που απασχολούν την κοινή γνώμη και χιλιάδες εργαζόμενους, αναφορικά με τα κωμικοτραγικά δρώμενα του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες α) Αν το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο είναι, κατά το Σύνταγμα, το μόνο αρμόδιο για την αδειοδότηση καναλιών ή τον ρόλο αυτό μπορεί να τον έχει ο υπουργός Επικρατείας και β) Αν δικαιούται ο υπουργός Επικρατείας, να περιορίζει τον αριθμό καναλιών κατά την κρίση του. Εν προκειμένω παραχωρώντας άδεια μόνο σε τέσσερα κανάλια.
Ακόμα και ένα παιδί αντιλαμβάνεται, ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι καθοριστικές στη βιωσιμότητα ή όχι του «Νόμου Παππά». Αν όμως το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τη ματαίωση διάσκεψης που αποφάσισε, φαίνεται να δυσκολεύεται και ψυχολογικά να ταλαιπωρείται, τότε ποιος;
Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (στην πρώτη του πολιτική περίοδο) διερωτήθηκε εκφράζοντας την απόγνωση και την αγανάκτηση του «Ποιος τελικά κυβερνάει ετούτον τον τόπο;». Το ερώτημα του στις μέρες μας ακούγεται light. Στα ερείπια κάθε θεσμού και στην κατάρρευση κάθε προστατευτικής εξουσίας, χωρίς ίχνος συγκρότησης, από πού τελικά μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε ότι θα πιαστούμε, οι έρμοι πολίτες; Εμείς κι αν έχουμε μια «ψυχολογία»! Και ένα «κλίμα»!