Το σοκ από την κατάρρευση της «Μαρινόπουλος» και της «Jet Oil», λίγες βδομάδες μετά το λουκέτο της «Ηλεκτρονικής Αθηνών» και του «Athens Ledra», αλλά και οι ανακατατάξεις στην διοίκηση του ΤΧΣ, η ένταση στις τράπεζες και οι πιέσεις της τρόικας για δραστική μείωση των «κόκκινων δανείων», μοιάζει να δικαιώνουν τους προφήτες και τις Κασσάνδρες που ευαγγελίζονταν τον πλήρη έλεγχο της ελληνικής οικονομίας από ξένα συμφέροντα.
Ο ξαφνικός πανικός της κυβέρνησης και η πρόσφατη επιστολή Δραγασάκη-Τσακαλώτου προς το Εurogroup καταδεικνύει την απίστευτη ελαφρότητα με την οποία διενήργησαν την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση κατά την οποία το ποσοστό του Δημοσίου μειώθηκε από 56,3% στο 21% στο σύνολο των τραπεζών και τις αλυσιδωτές επιπτώσεις που θα έχει αυτή η πολιτική στην ελληνική αγορά.
Από τη μια έχουμε τις συμφωνημένες ιδιωτικοποιήσεις και από την άλλη, τη μεγάλη χρηματο-οικονομική έκθεση στρατηγικών κλάδων του ιδιωτικού τομέα, όπως τα ξενοδοχεία, η ακτοπλοΐα, τα τρόφιμα, η αγροτική γη, η χαλυβουργία, η φαρμακοβιομηχανία, τα νοσοκομεία κ.ο.κ. .
Ετσι, στο μυαλό των πολιτών τίθεται το μέγα ερώτημα: αφού οι ξένοι θα τα ελέγχουν όλα, εμείς τι θα έχουμε; Από πού θα κερδίζουμε; Από ποιες δραστηριότητες θα έχουμε υπεραξία; …
Με τα σουβλατζίδικα, τους φούρνους και τα μπαρ το ΑΕΠ δεν αυξάνεται. Οι ξένες επενδύσεις, πέρα από τις όποιες «ευκαιρίες» ιδιωτικοποιήσεων, δεν πρόκειται να έρθουν αν δεν υπάρξουν οι πραγματικές προϋποθέσεις, δηλαδή πολιτική σταθερότητα, άρση των capital controls, ουσιαστική απελευθέρωση των αγορών και ύπαρξη μιας ζωντανής εσωτερικής αγοράς. Η τελευταία δεν υπάρχει και με τη νέα δημευτική φορολογία δεν θα υπάρξει. Η απελευθέρωση των αγορών είναι ακατανόητη για την κυβέρνηση, όπως άλλωστε και επιπτώσεις του εκλογικού της νομοσχεδίου στις αγορές, το οποίο κατά το Bloomberg θα φέρει ακυβερνησία. Σε ό,τι αφορά τη χαλάρωση των capital controls, όπως ανακοίνωσε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, δηλαδή, «να μπορεί να βγάλει χωρίς φόβο ο πολίτης τα λεφτά από τα στρώματα, καθώς το νέο χρήμα και εντός Ελλάδας δεν θα υπόκεινται σε κεφαλαιακό έλεγχο», με 50% φόρο για να τα καταθέσει κανείς στις τράπεζες, δεν πρόκειται να βγει κανένα ευρώ από το στρώμα…
Συνεπώς, τα πράγματα θα συνεχίσουν να προχωρούν αργά και δύστροπα, γι΄ αυτό είναι σκόπιμο κάθε εθνική προσπάθεια να είναι καλά προετοιμασμένη και πολύ επικεντρωμένη, οι υπαρκτοί πόροι πρέπει να συγκεντρωθούν με επιθετικό τρόπο σε νέους τομείς, ώστε να «χτίσουν» ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα (σσ: τα συγκριτικά δεν επαρκούν). Δυστυχώς, τα αναπτυξιακά προγράμματα των κομμάτων και της κυβέρνησης ειδικότερα επαναλαμβάνουν τα ίδια εδώ και είκοσι χρόνια. Το μόνο που θα δημιουργήσει μια δυναμική είναι η εκκαθάριση και η απελευθέρωση των αγορών από τις στρεβλώσεις του αμαρτωλού παρελθόντος.
Η εξεύρεση νέων πηγών πλούτου που δεν θα ελέγχονται από ξένους, μπορεί να δημιουργήσει νέους ανταγωνιστικούς τομείς, ταχύτατα αναπτυσσόμενους. Η δημιουργία ενός διεθνούς ναυτιλιακού και ασφαλιστικού κέντρου στον Πειραιά, η δημιουργία ενός οργανισμού συγκέντρωσης και τυποποίησης του ελαιολάδου ώστε να μην το παίρνουν οι Ιταλοί χύμα μπιρ παρά, η δημιουργία ενός εξαγωγικού φορέα μικρών παραγωγών τροφίμων και ποτών υψηλής ποιότητος είναι χώροι που μπορούν να αναπτυχθούν νέες πρωτοβουλίες με εξαγωγικό προσανατολισμό. Οι νέες τεχνολογίες και η έρευνα χρειάζεται να υποστηριχθούν όχι μόνο με υποδομές, αλλά και με ένα οργανισμό που θα αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει όλες τις νομικές διαδικασίες για να κατακύρωση διεθνούς πατέντας για τις ελληνικές δημιουργίες.
Ενας άλλος δυναμικός χώρος ανάπτυξης θα μπορούσε να προκύψει με την πλήρη απελευθέρωση της αυτοπαραγωγής ρεύματος με φωτοβολταϊκά, στα πρότυπα της Καλιφόρνιας και της Χαβάης, που θα οδηγήσει σε μια μεγάλη οικονομική, κοινωνική και οικολογική επανάσταση που θα δημιουργούσε νέες οικονομικές προοπτικές τους πολίτες. Δυστυχώς, στην Ελλάδα με τις 300.000 οικογένειες χωρίς ρεύμα και το 1,5 εκατ. άνεργους, ισχύει από της 30.102015 ένα σύστημα ενεργειακού συμψηφισμού (net metering) που εξυπηρετεί μόνο τα συνδικάτα και τα κεκτημένα της ΔΕΗ.
Στην παιδεία, η δημιουργία ενός Διεθνούς Πανεπιστημίου Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα θα προσέδιδε κύρος στη χώρα και θα έδινε μεγάλες επιχειρηματικές ευκαιρίες (υπό προϋποθέσεις). Το πανεπιστήμιο αυτό μπορεί να δημιουργηθεί στην περιοχή της Ιεράς Οδού στον Βοτανικό, στα κτίρια της Γεωπονικής και στις εγκαταστάσεις του Πολεμικού Ναυτικού, ώστε να δημιουργηθεί εκεί ένας χώρος υψηλών συμβολισμών απέναντι από την Ακρόπολη και σε ένα περιβάλλον κλασικό και πνευματικό (κήπος). Καλούνται να διδάξουν οι καλύτεροι ελληνιστές από όλο τον κόσμο και να συμμετάσχουν στην διοίκηση και στην εκπόνηση των προγραμμάτων σπουδών και ιδιαίτερα μεταπτυχιακών. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να δημιουργηθεί και ένα ειδικό μεταπτυχιακό Ανθρωπιστικής Ηγεσίας με βάση την αρχαία ελληνική γλώσσα και γραμματεία, που θα μπορούν να το παρακολουθούν σπουδαστές με προσανατολισμό την διοίκηση, τη διπλωματία, το μάνατζμεντ.
Επίσης μια επιθετική επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών με την ενσωμάτωση του Πολυτεχνείου και του Ακροπόλ θα ανέβαζε στα ύψη την πόλη. Η Πατησίων υπογειοποιείται και δημιουργείται μεγάλο υπόγειο γκαράζ- παρκινγκ για τα τουριστικά πούλμαν και ο όλος χώρος ενοποιείται με σήραγγες ή με στεγασμένους διαδρόμους δημιουργώντας ένα μοναδικό χώρο πολιτιστικού τουρισμού. Το Μουσείο «απλώνει» όλες τις κορυφαίες συλλογές του Ελληνική, Αιγυπτιακή, Ισλαμική, Ρωμαϊκή και λανσάρεται ως ανταγωνιστικό των μεγάλων μουσείων της Ευρώπης.
Ιδέες υπάρχουν πολλές και καλές, αλλά πνίγονται από ένα εχθρικό, αυτάρεσκο και χειραγωγούμενο τεράστιο κράτος… που παράγει το 70% του ΑΕΠ έναντι 30% του ιδιωτικού τομέα. Η σχέση αυτή στις ΗΠΑ είναι 16/84 και στην Ελβετία 20/80! Μας χωρίζει άβυσσος…