Στην εκπομπή του Τζον Ολιβερ προβλήθηκε μία συνέντευξη που παραχώρησε στέλεχος των Ρεπουμπλικάνων. Ο κύριος αυτός έλεγε στη δημοσιογράφο ότι τα ποσοστά εγκληματικότητας αυξήθηκαν σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Η δημοσιογράφος τον διόρθωσε. Του εξήγησε, με στοιχεία, ότι οι σχετικοί δείκτες βρίσκονται στα χαμηλά εικοσαετίας. Ομως εκείνος την αποστόμωσε: «Σημασία δεν έχει τι λένε τα στοιχεία, αλλά τι πιστεύει ο κόσμος.»
Δεν ήταν μία ηλίθια απάντηση. Ηταν μία έντιμη απάντηση που περιέγραφε πώς ακριβώς γίνεται η πολιτική σε περιβάλλον κοινωνικών δικτύων. Τα στοιχεία δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στο συναίσθημα και στις αντιλήψεις των ανθρώπων. Και ως γνωστόν, αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο για αυτή. Αυτό πια τείνει να επικυρωθεί και με δικαστική απόφαση, που λέει ο λόγος, μετά την είσοδο του πρώην προϊσταμένου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής σε νέο κύκλο δικαστικής περιπέτειας.
Για όσους έχασαν τη συνέχεια: ο Αρειος Πάγος έκανε δεκτή εν μέρει την αναίρεση που είχε ασκήσει η Ξένη Δημητρίου ως αντεισαγγελέας (τώρα είναι εισαγγελέας του ανωτάτου δικαστηρίου) κατά του απαλλακτικού βουλεύματος για τον Ανδρέα Γεωργίου, σχετικά με την κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης. Ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ είχε απαλλαγεί από την κατηγορία που αφορά την υποτιθέμενη τεχνητή εκ μέρους του διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009. Βέβαια, όπως επεσήμανε ο καθηγητής Τσακυράκης, για να απευθύνεις σε κάποιον την κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης, θα πρέπει να γνωρίζεις και ποια είναι η αληθινή –ξέρει η κυρία Δημητρίου πόσο ήταν το έλλειμμα του 2009; Ομως αυτά είναι λεπτομέρειες σε έναν κόσμο που η πραγματικότητα μπορεί να τεθεί στη σκιά του κοινού περί αλήθειας αισθήματος.
Στην ιστορική ανακεφαλαίωση και στην πολιτική αποτίμηση της κρίσης, όταν αποδίδονται ευθύνες στον Καραμανλή, θα μεσολαβεί πάντα και ένα επιφυλακτικό «αλλά»
Ξεκίνησε ως θεωρία συνωμοσίας, αλλά γρήγορα έγινε πολιτικό σενάριο: η κυβέρνηση Παπανδρέου αλλοίωσε τα στοιχεία του ελλείμματος 2009 προκειμένου η χώρα να τεθεί σε καθεστώς μνημονίων. Για ποιο λόγο; Σιγά, από λόγους άλλο τίποτα. Ηθελαν, λέει, οι Παπανδρέου να κονομήσουν από συμβόλαια κινδύνου, ξεπούλησαν τη χώρα στους ξένους, τους έβαλαν οι Αμερικανοί να γκρεμίσουν το ευρώ, εκτέλεσαν αποφάσεις της Μπίλντεμπεργκ. Βγήκε και η κυρία από τη Στατιστική Υπηρεσία που κατήγγειλε τη συνωμοσία με ύφος Ελένης Λουκά και το πιάτο ήταν έτοιμο να σερβιριστεί. Δεν έχει καμία σημασία αν τα στοιχεία έλεγαν κάτι άλλο. Οι άνθρωποι ήθελαν να το πιστέψουν.
Εδώ, βέβαια, υπάρχει μία αντίφαση. Ας υποθέσουμε ότι το έλλειμμα του 2009 φούσκωσε σαν τσουρέκι προκειμένου να ενοχοποιηθεί η διαχείριση Καραμανλή και να μπούμε στα μνημόνια. Γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά δεν διόρθωσε τα νούμερα; Γιατί δεν βγήκε η Αριστερά να αποκαταστήσει την αλήθεια; Γιατί δεν ζήτησε ο Καμμένος από τον Γιάνη να του στείλει τα στοιχεία; Σε τέτοιες υποθέσεις την αλήθεια δεν τη βρίσκουν οι δικαστές, τη λένε οι υπουργοί Οικονομικών. Προφανώς η Δικαιοσύνη κάτι θα είδε και ζητεί από τον κ. Γεωργίου να περάσει και πάλι από την Ευελπίδων δια υπόθεση του. Ομως σε ένα περιβάλλον καχύποπτο, αυτό που κάνει τώρα η Δικαιοσύνη, θα μπορούσε, ατυχώς και λανθασμένα, να εκληφθεί ως προσπάθεια ξεπλύματος της διαχείρισης Καραμανλή από δημοσιονομικές και ιστορικές ευθύνες. Διότι έτσι, στην ιστορική ανακεφαλαίωση και στην πολιτική αποτίμηση της κρίσης, όταν αποδίδονται ευθύνες στον Καραμανλή, θα μεσολαβεί πάντα και ένα επιφυλακτικό «αλλά». Και αν έχει γίνει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ποιος θα κηλιδώσει την αγάπη του λαού του;
Η πολιτική διάσταση του θέματος είναι και η πιο μικρή. Η ιστορική έχει σημασία. Πληρώσαμε ως χώρα και ως φορολογούμενοι έναν σκασμό λεφτά σε μέτρα και μνημόνιο. Θα είναι αμαρτία να μην αγοράσουμε αλήθεια. Τι θα κληροδοτήσουμε στους επόμενους; Το μάθημα από το πάθημα ή την υστεροφημία του Κώστα Καραμανλή;