Ο Αδωνις αποκάλεσε τον Παππά φασίστα. Ο Παππάς του αντιγύρισε ότι είναι φίλος του Παττακού. Το μπαλάκι θα μπορούσε να επιστρέψει πίσω γράφοντας «φίλος υποψήφιου καναλάρχη» και πριν τελειώσει το πρώτο σετ θα είχαν μπλέξει και τα γυναικόπαιδα.
Χρέος του δημοσιογράφου είναι να παρατηρήσει ότι το επίπεδο της αντιπαράθεσης αντανακλάται και στην ποιότητα του πολιτικού μας βίου, ίσως και στην ίδια τη διακυβέρνηση της χώρας. Κουταμάρες. Σε έναν ειλικρινή κόσμο ο δημοσιογράφος θα περιέγραφε τις καλύτερες φάσεις από το ξεκατίνιασμα και θα κρατούσε μάλιστα ένα λυχνάρι με λάδι, να ρίχνει στη φωτιά, μην τυχόν και σβήσει.
Ναι, σοβαρά το λέω. Το πολιτικό θέαμα δεν είναι κακό -κάθε άλλο. Εκτός από τη ψυχαγωγία του λαού, συμβάλλει και στη διατήρηση ενός στοιχειώδους ενδιαφέροντος για τα κοινά. Ο πολίτης δεν ασχολείται μόνο με αυτό που είπε η Τάμτα στον Θεοφάνους, αλλά και με όσα καταλογίζει ο Αδωνις στον Παππά ή φορτώνει ο Παππάς στην καμπούρα του Αδωνι. Τι κρίμα που εδώ δεν είναι τόσο απλό και ελαφρύ.
Αυτά συμβαίνουν, πιστέψτε με, σε πολύ σοβαρότερες χώρες. Αν παρακολουθήσετε, για παράδειγμα, ολομέλεια του βρετανικού κοινοβουλίου, θα παρατηρήσετε και συμπεριφορές που εκτρέπονται, ως προς αυτά που λέγονται, από τα όρια της αστικής ευγένειας. Σε άλλες χώρες, πάλι του δυτικού κόσμου, ανταλλάσσουν μπινελίκια σε τηλεοπτικές εκπομπές με ένταση και ρυθμό που εδώ θα έθιγαν τη σοβαροφάνεια μας. Δεν ανησυχεί κανείς. Και ξέρετε γιατί; Επειδή κατά βάση οι θεσμοί λειτουργούν. Ας παίξουν και κουτουλιές οι πολιτικοί. Το κράτος έχει τη θεσμική αυτάρκεια για να εγγυηθεί την αποτελεσματική του λειτουργία. Σε μας δεν συμβαίνει αυτό.
Στην Ελλάδα ο δείκτης της πολιτικής έντασης λειτουργεί σαν καρδιογράφημα της χώρας. Οταν οι τόνοι ανεβαίνουν, η ηπιότητα και η ομαλότητα υπερισχύουν, ως ζητούμενο, όλων των άλλων προτεραιοτήτων. Από την άλλη, βέβαια, το θέαμα γίνεται πιο αυθεντικό. Εξω, όταν πλακώνονται, πέφτει πιστολίδι με άσφαιρα πυρά. Ενώ εδώ καταλαβαίνεις ότι έχουν βγάλει νύχια και δόντια για να μοιράσουν το κράτος. Κάπως έτσι, ενώ ο καυγάς Αδωνι-Παππά θα έπρεπε να θεωρείται γραφικός, είναι τριτοκοσμικά αληθινός. Τις σάρκες τους τρώνε πάνω από το κουφάρι του κράτους που τους ανήκει.