Λίγες ώρες προτού ο Παύλος Πολάκης ισχυριστεί ότι υπάρχει και νέο παραδικαστικό κύκλωμα, η ολομέλεια της Βουλής ψήφισε την άρση της ασυλίας του προκειμένου να δικαστεί για πολεοδομική παράβαση.
Η παράβαση δεν αφορούσε την εμφύτευση ζώντων ανθρώπων… τρία μέτρα κάτω από τη γη, αλλά κάποιο δημοτικό έργο την εποχή που ο Πολάκης ήταν δήμαρχος. Στην πατρίδα μας συνηθίζονται αυτά. Συχνά ο δημοτικός άρχοντας θέτει το τοπικό συμφέρον υπεράνω της νομιμότητας. Η κοινή παρανομία προάγεται σε κοινωνικό ακτιβισμό, σε άδολη εκδήλωση λεβεντιάς. Δεν τα έχει κάνει και ο Απόστολος ο Γκλέτσος; Τα έχει κάνει και τα παραδέχεται. Ο Γκλέτσος βέβαια έχει συντηρήσει την υστεροφημία του με την ιστορική δήλωση για το ψάρι που ψήνεται και από τις δύο πλευρές. Ο Παύλος Πολάκης δεν θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο. Αλλωστε και το ψάρι θα το τρώει ωμό.
Ναι, η ωμότητα είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον Παύλο Πολάκη. Ο ίδιος και οι φίλοι του λένε ότι είναι «αυθεντικός». Μόνο που ο αυθεντικός δεν ανήκει απαραιτήτως στον σύγχρονο κόσμο. Αυθεντικός ήταν, ας πούμε, ο Βόγλης με τα μύγδαλα. Ο Σπύρος Καλογήρου στη «Στεφανία». Ο Νίκος Κούρκουλος στο «Οχι άλλο κάρβουνο». Ο Πέτρος ο πελεκάνος στη Μύκονο. Ο Παύλος Πολάκης δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Ακόμα. Ο ίδιος, βέβαια, επιμένει να πολιτεύεται με αυτό το ύφος. Λέγοντας και μία κουβέντα παραπάνω. Μιλώντας τη γλώσσα μίας αλήθειας που, στην κρίσιμη στιγμή, μαζεύεται όπως η ουρά κάτω από τα σκέλια.
Τι ακριβώς εννοεί ευχόμενος εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής από τους άνδρες του Βελουχιώτη; Θα κάνει ανάπτυξη ο έφιππος με τα φυσεκλίκια;
Οταν η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων έφριξε με αυτά που είπε, ο υπουργός, έκανε μία διευκρινιστική δήλωση. «Τιμώ κάθε δικαστικό και οποιονδήποτε άλλο δημόσιο λειτουργό, ο οποίος με έντιμο τρόπο, σε δύσκολες συνθήκες, κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του». Το «τιμώ» έχει ένα χαρακτηριστικό έτσι όπως εκφέρεται στον εγχώριο πολιτικό λόγο: στην πραγματικότητα εννοείς κάτι άλλο, που είναι δύο γράμματα δρόμος – δοκιμάστε το σε οποιαδήποτε δήλωση πολιτικού που «τιμά» κάτι ή κάποιον. Ομως εδώ ο Παύλος Πολάκης το εννοεί. Απλώς πρέπει να διευκρινίσει κάτι. Διότι όταν τιμά κάθε δικαστικό λειτουργό που κάνει τη δουλειά του με έντιμο τρόπο, είναι σαν να εννοεί ότι υπάρχουν και δικαστικοί που δεν διακρίνονται από το ίδιο λαμπρό και διαυγές ήθος. Τέλος πάντων, ας μην παίζουμε με τις λεπτομέρειες. Οπως έλεγε και ο Λένιν, ο επαναστάτης στην κρίσιμη στιγμή οφείλει να κάνει τους συμβιβασμούς του. Ο Βελουχιώτης που απόθανε νέος δεν πρόκαμε να πει κάτι αντίστοιχο. Αφησε, όμως, επίγονο. Τον Παύλο Πολάκη. Κάποιες στιγμές τον λες και μετενσάρκωση.
Μιλώντας στο Περιστέρι, αφού άφησε τους δικαστές, θυμήθηκε τον Αρη. Και ευχήθηκε να υπήρχαν και σήμερα οι «μαυροσκούφηδες που θα εφαρμόσουν την κυβερνητική πολιτική». Υποθέτω ότι αναφέρεται στους άνδρες του Βελουχιώτη. Δεν δύναμαι να διανοηθώ ότι ένας δημοκράτης σαν τον Πολάκη προσδοκά την ανάληψη κυβερνητικής πρωτοβουλίας από τους άνδρες των τεθωρακισμένων που, για τον κανονικό κόσμο, αποκαλούνται «μαυροσκούφηδες». Ομως, μισό λεπτό. Τι ακριβώς εννοεί ευχόμενος εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής από τους άνδρες του Βελουχιώτη; Θα κάνει ανάπτυξη ο έφιππος με τα φυσεκλίκια; Θα παραλαμβάνει τους επενδυτές κάτω από την Ακρόπολη για να τους δείξει, μετά την ομιλία Τσίπρα, πώς μεγαλώνουν τα ραδίκια στον ευλογημένο τούτο τόπο; Αστειότητες. Οπως αυτές που είπε για τον Μαυρίκο. «Δεν ήταν και τόσο ατύχημα». Λες και κάνει αποτίμηση της υπουργικής του θητείας.
Σε οποιοδήποτε πολιτισμένο τόπο, ο Πολάκης θα έφευγε με συνοπτικές διαδικασίες από το υπουργείο του μόνο και μόνο επειδή καπνίζει σε δημόσιους χώρους. Αυτό μόνο του ήταν αρκετό για να κάνει τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας να πάρει παραμάσχαλα το κάδρο του Αρη και να επιστρέψει στα Σφακιά. Ομως όχι, εδώ, είπαμε, υπάρχουν ιδιαιτερότητες. Ακόμα και οι δηλώσεις του για τη Δικαιοσύνη αποδοκιμάζονται χλιαρά. Τι να κάνουν και στο Μαξίμου; Είναι το απαραίτητο λαϊκό πρόγραμμα που έχει ανάγκη το ακροατήριο του. Βέβαια ο Τσίπρας θα έχει ανεβάσει πίεση. Είναι δυνατόν την ώρα που, ενώπιον αρχαίων θεών, παρουσιάζει το όραμα του για την ανάπτυξη, να έρχεται κάποιος Πολάκης και να παίρνει τα φώτα πάνω του; Κακιά στιγμή. Γκαντεμιά. Σαν να καλείς κόσμο στην αυλή του σπιτιού σου και ο σκύλος να αρπάζει κάποιον από τον μπατζάκι.