Παρακολουθώντας το βράδυ της Δευτέρας την πολιτική εκπομπή «Ενικός» αναρωτήθηκα κάποια στιγμή -και αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν είχα πατήσει λάθος κανάλι και δεν έβλεπα κάποια μεταγλωττισμένη αμερικάνικη φάρσα- ποιος έχει περισσότερο και πιο καυστικό χιούμορ. Ο οικοδεσπότης της Νίκος Χατζηνικολάου ή η πραγματικότητα. Διότι αν η γκρούπι του Πρωθυπουργού που τα ‘χωσε στον Σταύρο Θεοδωράκη – επειδή, κατά τη γνώμη της, έχει μένος εναντίον «αυτού του νέου παιδιού», εναντίον του Τσίπρα δηλαδή – δεν ήταν συνειδητή επιλογή του δημοσιογράφου για να αποδομήσει με τον πιο χειρουργικό τρόπο το πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης, πρόκειται για μια φάρσα της τηλεοπτικής αλήθειας που, μέσα στην ασημαντότητά της, αποκαλύπτει σημαντικά πράγματα. Και ολίγον φοβεριστικά…
Οπως φοβεριστική θα ήταν και η εμφάνιση της κυρίας αν δεν είχαμε συνηθίσει τον συγκεκριμένο «γυναικότυπο» που κυκλοφορεί – πολλαπλασιαζόμενος – ανάμεσά μας. Αλλά ουδέν μεμπτό στο να προσπαθεί μια γυναίκα να διατηρήσει την ψευδαίσθηση της νεότητας ούτε να προσπαθεί να μοιάσει στη Ζωή Λάσκαρη έστω και αν το τελικό αποτέλεσμα στριμώχνεται κάπου ανάμεσα στον Γιάννη Φλωρινιώτη και τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου. Τέτοιου είδους αυταπάτες αφορούν τη σχέση της με τον καθρέφτη. Ισως και τους ταλιμπάν του Διαδικτύου που πέρυσι τέτοια εποχή αποτύπωναν ιδεολογικά τις συγκεντρώσεις των «Μένουμε Ευρώπη» με ανάλογες φιγούρες κυριών τις οποίες καταχωρούσαν αναφανδόν στο αστικό, φιλελεύθερο τόξο που περιέπαιζαν…. Εχει ο καιρός (και το υαλουρονικό) γυρίσματα σύντροφοι…
Εμάς μας αφορά ο πολιτικός λόγος της κυρίας αφού με την ψήφο της συνδιαμορφώνει το δικό μας μέλλον. Είναι ένα είδος ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι τώρα δεν είχε ξεμυτίσει σε επίσημη τηλεοπτική εμφάνιση. Μόνο σε λαϊκές αγορές, στα ταμεία του Χόντου και στις παραστάσεις του Σεφερλή τον συναντούσες.
Αναρωτιέμαι αν επιλέγει Πρωθυπουργό για τη χώρα ή αρραβωνιαστικό για την κόρη ή την ανιψιά της (τολμώ να πω και για την ίδια)
Βέβαια, πολλές φορές κρύβεται πίσω από μεγαλοκορίτσια (και μεγαλοαγόρια) της τέχνης και των περιχώρων της που ανάγουν σε πολιτικό λόγο τις αναταράξεις των ορμονών τους. Είναι αυτές οι περιπτώσεις που κάθε απόπειρα διαλόγου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία. Εδώ δεν υπάρχουν επιχειρήματα, μόνο απωθημένα. Και πολιτική σκέψη που συνδυάζει την τηλεοπτική αφέλεια της συχωρεμένης Ρένας Παγκράτη με την βεβαιότητα έφηβης θαυμάστριας των Boys + Noise.
Την κυρία του «Ενικού» δεν την αφορά το αποτέλεσμα, αλλά το ότι προσπάθησε «αυτό το νέο παιδί» (η εμμονή της με τη νεότητα είναι εμφανής από τα χρώματά που συνδυάζει στα ρούχα της μέχρι τις πολιτικές της εκτιμήσεις). Θεωρεί ύψιστη επιτυχία του Πρωθυπουργού το ότι πέρυσι, στις διαπραγματεύσεις, αρρώστησε. Μεταφράζει ως προσωπικό μένος εναντίον του την άσκηση αντιπολίτευσης. Και εκλαμβάνει την αυταπάτη και τις λάθος εκτιμήσεις (γιατί, απαπαπαπά, ψέματα ο Αλέξης δεν λέει) ως χαριτωμένη αθωότητα. Τόσο που αναρωτιέμαι αν επιλέγει Πρωθυπουργό για τη χώρα ή αρραβωνιαστικό για την κόρη ή την ανιψιά της (τολμώ να πω και για την ίδια).
Τέτοιου είδους ψηφοφόροι υπάρχουν πολλές και πολλοί. Είναι η δεξαμενή της αβάσταχτης και ονειρικής πολιτικής ελαφρότητας του κομμωτηρίου που στην Ελλάδα έχει μεγάλη χωρητικότητα και από την οποία αντλεί ψήφους ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που ίσως μας σώζει είναι ότι στο ψηφοδέλτιο η κυρία και οι φίλες της μπορεί να παρασυρθούν και να γράψουν «I love Alexis» (το love με καρδούλα) και έτσι να είναι άκυρο…