Με το που βγήκε η είδηση για τον θάνατο του Παντελή Παντελίδη, η πλειονότητα των χρηστών στο facebook και στο twitter άρχισαν το γνωστό χόμπι. Οι μεν αντιμετώπιζαν τον Παντελίδη ως νέο Τζιμ Μόρισον, οι δε έβριζαν τους μεν και άρχισαν τα «καλά να πάθει». Παθογένειες. Και τα δύο.
Το να χαίρεσαι με το θάνατο ενός 33χρονου φανερώνει πως κάτι πολύ σάπιο βρίσκεται μέσα σου. Το να αποθεώνεις κάποιον ο οποίος σκοτώθηκε επειδή έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα, χωρίς να φορά ζώνη, φανερώνει πως κάτι δεν πάει καλά με τη λογική σου. Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν ασχολήθηκε με το βασικό.
Με το πόσοι άνθρωποι, δηλαδή, χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο εξαιτίας της ιλιγγιώδους ταχύτητας που αναπτύσσουν τα αυτοκίνητα και οι μηχανές τους.
Είναι δύσκολο να το καταπολεμήσεις. Η αίσθηση του παντοδύναμου που έχεις πάνω στην άσφαλτο σε παίρνει στον λαιμό της. Μια κάψουλα από σίδερο και πλαστικό που εάν αναποδογυρίσει ανάποδα γίνεσαι σαν τον κόκο του φραπέ που χτυπάς στο σέικερ. «Καθένας έχει δικαίωμα στην ταχύτητα», έλεγε κάποτε το διαφημιστικό γνωστής ιαπωνικής μάρκας αυτοκινήτων και μηχανών. Αλλά η ταχύτητα δεν είναι δικαίωμα, η ταχύτητα είναι μία διαβάθρα ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο κι ελπίζεις να βγεις στη μεριά της ζωής. Οταν τρέχεις αισθάνεσαι πως συμμορφώνεσαι με τη λογική του τιμονιού, του κοντέρ, του πεταλιού του γκαζιού. Ξέρεις τον κόσμο από το εσωτερικό του. Ομως, η ταχύτητα δεν πρέπει να είναι ζήτημα χρόνου.
Νιώθεις μικρός Θεός, νιώθεις πως όλα σου ανήκουν. Από το δερμάτινο σαλόνι που αγκαλιάζει το κορμί σου, το ξύλινο πολυτελές ταμπλό του αμαξιού σου, μέχρι τα 100 και 200 άλογα που κρύβει ο κινητήρας που τόσα λεφτά έδωσες να αποκτήσεις. Τα έχεις όλα. Κι ό,τι δεν έχεις, τρέχεις προς αυτό για να το αποκτήσεις. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι το γκάζι, ποτέ το φρένο.
(τραγική ειρωνία, μόλις δύο ημέρες πριν το δυστύχημα, ο Παντελίδης έγραψε το παραπάνω στο επίσημο προφίλ του στο facebook)
Αν μπει κανείς στο site της Ελληνικής Αστυνομίας και κοιτάξει τα στατιστικά στοιχεία για τις επικίνδυνες παραβάσεις θα καταλάβει πού ακριβώς είναι η ρίζα του κακού. Είμαστε κακοί οδηγοί. Δεν ξέρουμε –βασικά, δεν θέλουμε- να οδηγήσουμε σωστά. Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με τις τριτοκοσμικές οδικές αρτηρίες που έχουμε στη χώρα κάνουν το όλο ζήτημα ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
Το 2014, οι παραβάσεις των ορίων ταχύτητας ήταν 156.892, κάτι που σημαίνει 430 την ημέρα. Και, προσέξτε, αυτές είναι μόνο οι καταγεγραμμένες. Το 2013, αυτές ήταν 178.816, το 2012 ήταν 186.675. Γενικώς, μειώνονται κάθε χρόνο, αλλά παραμένουν πολλές. Κάθε χρόνο χάνονται κοντά στα 1.000 άτομα στην άσφαλτο. Οι περισσότεροι νέοι, νέοι που θα μπορούσαν να ξημερώσουν κανονικά το επόμενο πρωί και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Να πατήσουν γκάζι στην πραγματική ζωή και να τρέξουν στον στίβο της. Η παθογένεια της κοινωνίας μας βρίσκεται στο δεύτερο στοιχείο που κοιτάς στα στατιστικά της τροχαίας. Η δεύτερη μεγαλύτερη παραβατικότητα –μετά τα όρια ταχύτητας- αφορά τις παραβάσεις που γίνονται από επαγγελματικά οχήματα. Από αυτά, δηλαδή, που κανονικά έπρεπε να περιμένεις να λειτουργούν υποδειγματικά.
Ε, μετά, βλέπεις και την τρίτη κατηγορία που αφορά τη μη χρήση κράνους και τρελαίνεσαι. Είναι πιο σημαντικό να μη χαλάσει το μαλλί βλέπεις ή να προστατευτεί ο αγκώνας (αγαπημένη θέση για το κράνος) παρά να προστατευτεί το κεφάλι από ενδεχόμενη πρόσκρουση στο έδαφος.
Πριν πέντε ημέρες, στη Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής, παρουσιάστηκε από τον Αναστάσιο Μαρκουίζο, γνωστός ως Ιαβέρης, το πόρισμα με τα στοιχεία για τα ατυχήματα. Με βάση αυτό, το 70% σχεδόν των θυμάτων είναι μεταξύ 15 και 29 ετών. Και είναι και οικονομικό το θέμα, εάν δεν σας συγκινούν όλα τα παραπάνω. «Τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Στα 50 χρόνια σημαίνει 600 δισ. ευρώ πεταμένα ματωμένα, στην άσφαλτο. Και μετά λέμε πώς να εξοικονομήσουμε λεφτά και βάζουμε ισοδύναμα, όταν όλα αυτά τα χρήματα πετιούνται άδικα στο δρόμο», επεσήμανε ο Ιαβέρης.
Θα είχε ενδιαφέρον να κάνουμε όλη την παραπάνω συζήτηση κάποια στιγμή. Αλλά να την κάνουμε από μόνοι μας, χωρίς να χρειάζεται να πάρουμε αφορμή από ένα τραγικό περιστατικό. Από ακόμη έναν θάνατο. Είναι πολύ πιο όμορφο να συζητάμε για τον Παντελίδη – και τον κάθε Παντελίδη – με αφορμή τα μουσικά μας γούστα. Για το εάν είναι καλό το προϊόν του ή για το πόσο σημαντικός είναι για την ελληνική μουσική βιομηχανία. Εξάλλου ήταν από τους πρώτους έλληνες τραγουδιστές που έκαναν επιτυχίες μέσα από το Internet και χωρίς το σπρώξιμο που υπήρχε τις προηγούμενες δεκαετίες από δισκογραφικές. Είναι όμορφο να διαφωνούμε για αυτά κι όχι να τσακωνόμαστε πάνω από το πτώμα ενός νέου ανθρώπου που σκοτώθηκε στην άσφαλτο.
Φορέστε ζώνες, είναι απλό. Μην τρέχετε, απολαύστε τη διαδρομή. Και, κυρίως, μη μιλάτε στο τηλέφωνο την ώρα που οδηγείτε. Για να μπορείτε να συνεχίσετε να ακούτε Παντελίδη ή όποια άλλη μουσική σας αρέσει.