Πράγματι δεν είναι όμορφη ούτε επιθυμητή η εικόνα να βλέπει κάποιος δυνάμεις της Αστυνομίας να μπαίνουν σε ένα Πανεπιστήμιο. Οχι επειδή θα μπουν στα αμφιθέατρα για να επιβάλουν στους καθηγητές και τους φοιτητές καθεστώς ανελευθερίας , όπως συνέβαινε και πριν από τη δικτατορία ακόμα, προκαλώντας το Κίνημα του 1-1-4. Ούτε επειδή, πιθανόν ανοήτως ή σκοπίμως και ορισμένοι εντέχνως, το επικαλούνται για να βρίσκουν πάτημα ώστε να υποστηρίξουν τις ακραίες απόψεις τους.
Από το 1974 και μετά γενιές φοιτητών, με σκληρούς αγώνες ακόμη και με καταλήψεις και αιματηρές συγκρούσεις με την Αστυνομία, κατοχύρωσαν την ακαδημαϊκή ελευθερία. Οποιος φαντάζεται ότι μπορεί να την αμφισβητήσει ματαιοπονεί, μολονότι μπορεί να το επιδιώκει. Ακόμη χειρότερα πιστεύοντας ότι τάχα την υπερασπίζεται. Όταν η ακαδημαϊκή ελευθερία παραβιάζεται με σαφείς έκνομες πράξεις τότε η Αστυνομία υποχρεούται να αποκαταστήσει την νομιμότητα. Ιδιαίτερα σε σκαστές περιπτώσεις παρανομίας, όπως απέδειξε η εκκαθάριση του οπλοστασίου στα υπόγεια της ΑΣΟΕΕ.
Το πανεπιστήμιο είναι χώρος μάθησης, ελεύθερης διακίνησης ιδεών και νέας γνώσης και ανοιχτής επικοινωνίας με την κοινωνία. Ανήκει -μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτό είναι- στους διδάσκοντες και στους φοιτητές μόνο και κανείς άλλος για κανένα λόγο δεν πρέπει να το χρησιμοποιεί παρά μόνο στο πλαίσιο κανόνων και έπειτα από άδεια.
Πάνω απ’ όλα οι μάχες για μια καλύτερη κοινωνία και πιο σύγχρονη δημοκρατία –αυτό δεν είναι το ζητούμενο σύντροφοι;– προϋποθέτουν γνώση και μόρφωση. Οχι πέτρες, μολότοφ και ψευτομαγκιές. Η ανομία που καλλιεργείται στο όνομα της δημοκρατίας ουσιαστικά την υπονομεύει και την αποδυναμώνει. Πρόκειται για διάσταση ανάμεσα στη λογική του μαζικού κινήματος και σε πράξεις πολιτικής βίας.
Οσοι όμως διαμαρτύρονται, μεταξύ των οποίων και ορισμένα ιδεοληπτικοί παράγοντες από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, τι συγκεκριμένα υπερασπίζονται; Τη δυνατότητα τα πανεπιστήμια να μετατρέπονται σε ορμητήρια βίας και παρεμπορίου; Σε χώρους δραστηριότητας ποινικών για διευκολύνσεις στα ναρκωτικά; Σε χώρους όπου επιβάλλεται ετσιθελικά και συνεπώς ανελεύθερα απαγόρευση στην παρουσία πολιτικών που κάποιοι δεν τους γουστάρουν; Μα αυτά ακριβώς δεν δίνουν τελικά το έναυσμα στην Αστυνομία να παρέμβει και να δικαιολογήσει τη χρήση περισσότερης βίας, επιχειρώντας τελικά επί δικαίων και αδίκων, δείχνοντας σαφή διάθεση καταστολής;
Γιατί παλεύει λοιπόν σήμερα το φοιτητικό κίνημα αν όχι για αναβάθμιση των σπουδών, για περισσότερη μόρφωση, για ισότητα ευκαιριών, για επαγγελματική αποκατάσταση;
Οι αντιδράσεις των μπαχαλάκηδων και των υποστηρικτών τους φανερώνουν απολύτως ξεκάθαρα την παντελή έλλειψη ιδεολογικού και πολιτικού πλαισίου στη διεκδίκηση των αιτημάτων τους. Οι αντιδρώντες στην πρόσφατη αστυνομική επιχείρηση στην ΑΣΟΕΕ υπερασπιζόμενοι την παρανομία θα είχαν αμέσως και με συνοπτικές διαδικασίες απομονωθεί στην εξέγερση στη Νομική και στο Πολυτεχνείο στην διάρκεια της Χούντας γιατί θα έκαναν ζημιά στα αιτήματα των καταληψιών. Εξάλλου τότε αλλά και μετά την Μεταπολίτευση οι φοιτητικοί αγώνες έγιναν χωρίς κουκούλες και καδρόνια και με διεκδικήσεις που είχαν σαφές πολιτικό πλαίσιο με προτεραιότητα να συμβάλουν στην ενότητα και στην κοινωνική συνοχή. Όταν, για παράδειγμα, στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, το φοιτητικό κίνημα αντέδρασε στο νόμο 815 της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή, διεκδικούσε τον εκδημοκρατισμό στα ΑΕΙ. Σήμερα τι διεκδικεί; Τη νομιμοποίηση του άβατου των Εξαρχείων; Ή την καθιέρωση της βίας;
Εκείνοι, λοιπόν, που νομίζουν ότι το άσυλο είναι άσυλο για την ανομία κάνουν λάθος. Ο κόσμος βλέπει, καταλαβαίνει και εκτιμά. Μόνο οι μπαχαλάκηδες και οι ορισμένοι υποστηρικτές τους στον ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζουν να ζουν στην δική τους πραγματικότητα.