Τις τελευταίες ημέρες πολύ μελάνι χύνεται, που λέει ο λόγος, και πολλά πληκτρολόγια έχουν πάρει φωτιά, που θα έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας, για την τάχα απάνθρωπη μεταχείριση του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Ο ίδιος έχει ως γνωστόν κηρύξει απεργία πείνας, ζητώντας επί της ουσίας να έχει επιλογή του χώρου κράτησης του, για όσο χρόνο θα παραμείνει ακόμη στη φυλακή.
Έχει ενδιαφέρον ως προς αυτά, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και διαφόρων άλλων, επιστημόνων, διανοουμένων και αυθεντιών κάθε είδους. Οι μεν ανάγουν το ζήτημα σε εξετάσεις δημοκρατικότητας, οι δε δηλώνουν ότι αν πεθάνει ο Κουφοντίνας, έστω και κατ’ επιλογή του, θα υπάρχει κάποιου είδους πρόβλημα.
Τι ακριβώς σημαίνουν αυτά; Και τι πρόβλημα θα υπάρξει; Θα αντιδράσουν κάποιοι και πώς; Θα κάψουν την Αθήνα; Θα αναστηθεί η 17Ν; Είναι αυτά ανησυχίες ή μήπως απειλές κάποιου είδους;
Από την άλλη πλευρά μία πτυχή του θέματος εντοπίζεται σε μία λεπτομέρεια. Η οποία διατρέχει σχεδόν όλες τις επίσημες, δημόσιες δηλώσεις ή σχόλια.
«Η δημοκρατία δεν εκδικείται», υποστηρίζουν οι κάθε είδους συμπαραστάτες του Κουφοντίνα σε αυτή τη φάση. Φυσικά και δεν εκδικείται. Αν ήθελε να εκδικηθεί, θα το είχε κάνει όταν ο πιστολέρο της 17Ν δικάστηκε και καταδικάστηκε για τις 11 δολοφονίες που διέπραξε.
«Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται», επαναλαμβάνουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι και άλλοι, αρμόδιοι ή αναρμόδιοι για το θέμα, επιχειρηματολογώντας στη συνέχεια για τους λόγους που δεν θα πρέπει να υπάρξει υποχώρηση στο αίτημα του τρομοκράτη-δολοφόνου.
Ειδικώς στην απόκριση των κυβερνητικών υπάρχει ένα πρόβλημα. Και αφορά την αντίληψη και εμπέδωση μερικών πραγμάτων.
Η δημοκρατία, πράγματι δεν εκβιάζεται, αν και αυτό φαίνεται ότι δεν είναι αξιωματικό, αφού βλέπουμε ότι κάποιοι θεωρούν ότι τελικά εκβιάζεται, όταν ανησυχούν (ή απειλούν;) ότι αν ο Κουφοντίνας πεθάνει, επειδή ο ίδιος έτσι επέλεξε, θα υπάρχει θέμα.
Δεν είναι όμως η δημοκρατία που δεν εκβιάζεται. Είναι το κράτος. Αυτό έχει υπόσταση νομική, μέσα επιβολής και τήρησης κανόνων και έναντι αυτού στρέφονται οι συγκεκαλυμμένες απειλές.
Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουν διάφοροι ή να διαπιστώσουν άλλοι. Το κράτος είναι αυτό που δεν υποχωρεί (ή οφείλει να μην υποχωρεί) σε εκβιασμούς και αυτό είναι υπεύθυνο, δια των μηχανισμών και θεσμών του, για την διαφύλαξη της δημοκρατίας, του Δικαίου και των αρχών που διέπουν όλα αυτά. Είτε προληπτικά, είτε κατασταλτικά. Αυτό σημαίνει κράτος. Ετυμολογικά, ο όρος είναι ταυτόσημος με την ισχύ, τη δύναμη. Η οποία, εφόσον υπάρχει, κάποια στιγμή ασκείται.
Η αποφυγή χρήσης του όρου στην ελληνική πολιτική αργκό φανερώνει κάποια φοβικά σύνδρομα, κάποιες ενοχές ριζωμένες στο παρελθόν και κάποιες αντιλήψεις με ελληνική ιδιαιτερότητα, με αναφορές στον εμφύλιο, τη χούντα ή μεταγενέστερες περιόδους, κατά τις οποίες επικράτησε η άποψη ότι δημοκρατία σημαίνει ξεχαρβαλωμένο κράτος και ότι ισχυρό κράτος είναι κάτι ισοδύναμο με τον φασισμό. Ελληνικές στρεβλωτικές παθογένειες.
Αυτό ακριβώς πρέπει να ανατραπεί. Είναι το κράτος που δεν συνδιαλέγεται με κανέναν για την τήρηση της νομιμότητας, ειδικώς και κυρίως όταν αυτός απολαμβάνει όλων των δημοκρατικών προνομίων που του προσφέρονται, είτε είναι καταδικασμένος για τροχαία παράβαση, είτε για 11 δολοφονίες.
Και εν τέλει, πρέπει να γίνει συνείδηση κάτι ακόμη. Ναι, η δημοκρατία (και το κράτος) δεν εκδικείται. Επίσης, δεν εκβιάζεται. Αλλά ούτε και φοβάται.