«Κοινωνική απομόνωση» είναι η έκφραση της εποχής. Mαζί και το μόνο αποτελεσματικό «φάρμακο» έως τώρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Δύο λέξεις που παίζουν μπουνιές μεταξύ τους, αφού σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο. Eχουν γίνει «ευαγγέλιο» για κράτος και κοινωνία, διαφημιστικό σλόγκαν, hashtag στα social media, κυρίως όμως ένας εφιάλτης που, εφόσον είναι προσωρινός, μπορεί να μας οδηγήσει και πάλι στο «όνειρο» της κοινωνικής… κοινωνικότητας.
Και είναι αυτή μόνο μία από τις αντιθέσεις (και αντιφάσεις και ανατροπές) στις οποίες μας έχει οδηγήσει ο Covid-19. Μερικές ακόμη, που έρχονται γρήγορα στο νου:
• Η «ατομική υπευθυνότητα», η πρώτη χρονικά κρατική επίκληση, που προϋποθέτει συνείδηση και ενσυναίσθηση, και η οποία γρήγορα μεταλλάχθηκε σε απαγόρευση συναθροίσεων και μετακινήσεων – μέτρο επιβολής στα όρια της αντισυνταγματικότητας (με κλίση προς το «αντί»).
• Το λιγότερο, πιο ευέλικτο και αποτελεσματικό κράτος, που ξεχάστηκε (προς το παρόν), τουλάχιστον ως προς το «λιγότερο» και σε ό,τι αφορά τη δημόσια υγεία.
• Το ανάθεμα «δεν υπάρχει κράτος», που μπροστά στον πανικό και την απόγνωση έγινε ύμνος προς κρατικούς φορείς και άτομα, αλλά και η μέχρι πρότινος γενικότητα ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «λίγοι» ή «ανύπαρκτοι», να όμως τώρα που αποκτούν χαρακτηριστικά «σωτήρων».
• Τα social media, βεβαίως. Που από «πληγή», χάσιμο χρόνου, ναρκισιστικά και αυτιστικά όργανα «αντικοινωνικότητας» και «αντιπαραγωγικότητας», φορείς διάδοσης ψευδών ειδήσεων κλπ κλπ είναι σήμερα οι μοναδικές οάσεις κοινωνικότητας, αλλά και εργαλεία εργασίας, παραγωγής (του όποιου) πλούτου και συνέχισης μιας κάποια κανονικότητας. Ενώ η ευρεία χρήση τους από όλο και περισσότερα και μεγαλύτερα σε ηλικίες κοινά αυξάνει τα αντισώματα και κινητοποιεί ταχύτατες και μαζικές αντιδράσεις στα trolls και τα fake news…
• Η Ιταλία και οι Ιταλοί. Από πρότυπο προς μίμηση σε χίλια δυο ρηχά και σοβαρά θέματα έγιναν τραγικό παράδειγμα προς αποφυγή: «Δεν θα γίνουμε Ιταλία». Και όχι μόνο αυτό: εκείνοι μας χρησιμοποιούν τώρα σαν θετικό παράδειγμα αντίδρασης, το «ούνα φάτσα ούνα ρατσα» έχει πια θετικό σημείο αναφοράς εμάς, κάτι που δεν θυμάμαι να συμβαίνει συχνά…
• Η τουρκική κυβέρνηση και ο Ερντογάν. Μέρες λίγες είναι που έσκουζαν «Ελλάδα, άνοιξε τα σύνορα», πρώτοι τα έκλεισαν εκείνοι.
Τέλος, να το ξαναπούμε, η Φύση. Στα καλύτερά της εκείνη, όπως κάθε άνοιξη, στα χειρότερά μας εμείς. Στα ακόμη καλύτερά της εκείνη, όσο εμείς βιώνουμε την «κοινωνική απομόνωση». Που είναι μεν αναγκαία τούτη την περίοδο, αλλά εντελώς αντίθετη στην ίδια τη φύση μας, την ανθρώπινη φύση. Και γι’ αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα…
Σκέφτεστε κάποια ακόμη αντίθεση; Τα σχόλια είναι στη διάθεσή σας για να την αναφέρετε.