Πρωί Μ. Παρασκευής, Λαμία. Ο κόσμος στους δρόμους πηγαινοέρχεται. Οι άνδρες τρέχουν για σουβλιά, οι γυναίκες για ανοιξιάτικα παπούτσια. Εγώ λοιπόν τα έκανα και τα δύο. Ξεκίνησα να πάω για κάρβουνα με τον πατέρα και έκανα μια στάση να αγοράσω ένα ζευγάρι αθλητικά με παρέα την αδελφή μου.
Διαλέγω ένα και κάθομαι να το δοκιμάσω. Πίσω μου ακριβώς άκουγα το γκλανκ-γκλονκ που κάνουν τα κέρματα μεταξύ τους. Παράλληλα μου έρχονταν στα αυτιά κάτι στιχομυθικοί ψίθυροι που έκαναν μαθηματικούς υπολογισμούς: «λοιπόν έχουμε 17 ευρώ και θέλουμε άλλα 5», «πάρε άλλα δύο, τώρα πόσα θέλουμε;» «μμμ άλλα τρία», «κάτσε να δω να τι έχω..». Γυρίζω από περιέργεια και βλέπω δύο πιτσιρικάδες 8-9 ετών, μάλλον φιλαράκια, να μετράνε τα χρήματα τους ώσπου να συμπληρώσουν το ποσό για να αγοράσουν εκείνο το λευκό αθλητικό ζευγάρι της βιτρίνας που πριν λίγο είδαν.
Ξαφνικά εκείνη την ώρα δεσπόζει μια γυναικεία φωνή. «Εδώ οι πελάτες δοκιμάζουν παπούτσια, πάρτε τα λεφτά σας και πάτε έξω από δω να τα μετρήσετε». Ήταν μια μελαχρινή πωλήτρια με καλλίγραμμο σώμα και ύφος bitchy. Τα παλικαράκια διαθέτοντας αστείρευτη πηγή ευγένειας αμύνθηκαν: «Συγνώμη μα περιμένουμε την άλλη κυρία να μας φέρει το σωστό νούμερο να το δοκιμάσουμε, τα έχουμε τα λεφτά!!» Εκείνη την ώρα ο πατέρας μου κατακοκκίνισε κρατώντας το στόμα με το ένα του χέρι και με το άλλο το κομπολογάκι του. Δεν πίστευε σε αυτό που έβλεπε και άκουγε. Αγχώθηκα στη κυριολεξία μη της φέρει τη ταμειακή στη κεφαλή της! Δεν θα σας πω πως διαχειρίστηκε τη κατάσταση καθώς δεν είναι εκεί το θέμα.. Οι μάγκες μας πάντως αγόρασαν το παπουτσικό με τα χρήματά τους!
Αυτή η δεσποινίδα τελικά από τι θίχτηκε; Λοιπόν θα το μαρτυρήσω. Επειδή οι επιχειρήσεις περνάνε μέρες οικονομικής ευφορίας ήθελε χοντρά και όχι ψιλά φραγκοδίφραγκα. Επειδή τη Μ. Πέμπτη ο Χριστός σταυρώθηκε της φάνηκε αντιχριστιανικό που τα παιδάκια ήταν μόνα τους χωρίς μια στοργική μητέρα που θα τα πήγαινε σε ένα μαγαζί να τους αγοράσει ένα ζευγάρι λευκά παπούτσια. Επειδή η κοπέλα διέπρεψε φαίνεται στον Πανελλήνιο Μαθηματικό διαγωνισμό εκνευρίστηκε από την πνευματική αδυναμία τους να κάνουν σωστά τη πρόσθεση. Επειδή η ευαίσθητη ομορφούλα μας μάλλον έχει μελετήσει ενδελεχώς το Mein Kamf και τον Κοινωνικό Δαρβινισμό τα πέρασε για τσιγγανάκια, καθότι μελαχρινούλικα, και θέλησε να υπερασπιστεί τη λαμιακή φυλετική καθαρότητα.
Στο δρόμο λοιπόν για τα κάρβουνα ο πατήρ ήταν λες και προσβάλλανε τα δικά του παιδιά. Κοιτούσε στο υπερπέραν λες και συνομιλούσε με Κάποιον, τον Κάποιον. Πληγωμένος και ταυτόχρονα ντροπιασμένος γι αυτό που θα ξεστόμιζε σε αυτόν τον Κάποιον: «Τέτοιες εποχές κάποια άτομα δεν αξίζουν να τρώνε ψωμί..» Και συνέχιζε με αυτό το βιολί. Πείτε με ανίδεο σε θέματα μουσικής αλλά μου πολύ άρεσε ο ήχος αυτού του «βιολιού»..