Μένω σε ένα κλασικό δυάρι. Για την ακρίβεια, μένω στο σαλόνι αυτού. Τα υπόλοιπα δωμάτια είναι στην ουσία βοηθητικοί χώροι που επισκέπτομαι ελάχιστες φορές μες στην ημέρα, ίσα-ίσα για να λέω ότι δεν πληρώνω νταβατζιλίκι τα τετραγωνικά. Μην σας κάνει εντύπωση. Στο σαλόνι έχω καταφέρει να στήσω τον μικρόκοσμό μου. Τηλεόραση, υπολογιστής, βιβλία, καμβάδες, μπογιές και Playstation για αχαλίνωτο σεξ με ανυποψίαστα παιδάκια στο Buzz. Όπως πολύ σωστά θα φαντάζεστε ήδη, αγνοώ επιδεικτικά τη διπλή κρεβατάρα μου και κοιμάμαι στον καναπέ. Ένας υπέροχος άνετος καναπές από τα ΙΚΕΑ που αν είχε στόμα θα έπρεπε να του τα σκάσω χοντρά για να μην βγάλει στην φόρα τις αμαρτίες μου.
Απέναντι από αυτό τον καναπέ, αναπαύεται βασιλικά ένας τεράστιος αρκούδος υπό το αυστηρό βλέμμα ενός πορτραίτου του Van Gogh, χειροτεχνία της αφεντιάς μου. Ο αρκούδος είναι δώρο του πατέρα, αν και γνωρίζει πολύ καλά ότι ποτέ δεν ήμουν τύπος του λούτρινου. Είχε εμφανιστεί στη δουλειά μου κρατώντας τον αγκαλιά και μου είχε πει "Πάρτον, να έχεις κάποιον παρέα, έτσι που ζεις σαν την μαγκούφα!". Δεν έχει κι άδικο. Στα τέσσερα χρόνια που μένω σε αυτό το διαμέρισμα, οι επισκέψεις που έχω δεχθεί δεν φθάνουν για να γεμίσουν ένα χαρτάκι post-it. Οι μόνοι που με θυμούνται σε μηνιαία βάση είναι λογαριασμοί με το όνομά μου πάνω, που βρίσκω στα σκαλιά της πολυκατοικίας. Αλλά δεν παραπονιέμαι, διότι αν δεν ήταν κι αυτοί, δεν θα υπήρχε ίχνος που να μαρτυρούσε την διαμονή μου στο κτίριο.
Πριν 15 μέρες περίπου, καθώς ετοιμαζόμουν να επιβεβαιώσω για άλλη μια φορά την ύπαρξή μου, είχα μια αναπάντεχη επίσκεψη που κρυβόταν κάτω από τον φάκελο της ΔΕΗ. Μια ακτινογραφία αριστερού χεριού κειτόταν στο πάτωμα και με χαιρετούσε. Ή μπορεί και να με μούτζωνε. Δεν έδωσα σημασία κι έφυγα για τη δουλειά υποθέτοντας πως θα είχε παραπέσει από κάποιον ένοικο της πολυκατοικίας. Το απόγευμα όταν επέστρεψα, η ακτινογραφία ήταν ακόμα εκεί, στο ίδιο σημείο που την είχα αφήσει. Την σήκωσα και παρατήρησα πως πάνω δεξιά είχε μια ημερομηνία, 26/5/2010, και δίπλα ένα όνομα. Όχι σίγουρα, δεν ήταν κάποιου γείτονα. Γνωρίζω τα επώνυμα όλων, όχι βέβαια λόγω συναναστροφής. Και σε αυτή την περίπτωση, οι λογαριασμοί τους, που κάνουν παρέα στους δικούς μου, έχουν κάνει τις συστάσεις.
Αποφασίζοντας να την πάρω μαζί μου στο διαμέρισμα, έκοψα ένα χαρτί από την ατζέντα μου, έγραψα "Ευρέθη ακτινογραφία αριστερού χεριού, πληροφορίες στον δεύτερο όροφο, κουδούνι Λουκρητία" και το κόλλησα στην εξώπορτα. Στις δύσκολες αυτές εποχές που ζούμε και με την ταλαιπωρία που υφίσταται ο κόσμος με τα νοσοκομεία και τους γιατρούς, τέτοια πράγματα αξίζουν όσο το λάδι στην κατοχή. Με αυτή τη σκέψη κατά νου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω το όνομα στο whitepages του ΟΤΕ μπας και βρω κάποιο τηλέφωνο. Τίποτα. Την ίδια τύχη είχε και το σημείωμα που είχα αφήσει, το οποίο μάλιστα εξαφανίστηκε κάποια στιγμή. Ίσως το πήρε ο αέρας κι η βροχή, ποιος ξέρει;
Αυτό που ξέρω όμως είναι πως έχουν περάσει δυο εβδομάδες κι έχω ξεμείνει με μια ακτινογραφία ενός αγνώστου αριστερού χεριού στο σαλόνι μου. Την έχω κολλήσει στον τοίχο, δίπλα από τον αρκούδο. Πάνω από αυτή, έχω τοποθετήσει μια παλιά δικιά μου μαγνητική τομογραφία, κι αν δεν εμφανιστεί σύντομα ο ιδιοκτήτης του χεριού, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να βάλω αγγελία προς αναζήτηση ακτινογραφιών δεξιού χεριού, θώρακα, λεκάνης και ποδιών ώστε να μπορέσω να έχω πραγματικά μια ανθρώπινη παρουσία στο σπίτι μου και να μην παραπονιέται ο πατέρας. Μπορεί να ακούγεται λίγο αρρωστημένο, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το ρίγος που με διαπερνά κάθε φορά που πέφτω για ύπνο και νιώθω το βλέμμα του αρκούδου να με παρακολουθεί.