Οι Πυξ Λαξ έχουν καταστρέψει τον κόσμο. Πέραν του ότι διαλύθηκαν και μας άφησαν τον Πλιάτσικα να μας τυραννάει σόλο, γράφοντας για χαμόγελα που απειλούν να αυτοκτονήσουν πέφτοντας από μπαλκόνια, στοίχειωσαν και τους έρωτές μας τόσα χρόνια. Το τι χαρτομάντηλο έχει καταναλωθεί ακούγοντας το “Να γυρίσεις σαν θα ‘ρθουν τα χελιδόνια” δεν λέγεται. Τέτοια ζημιά στα δάση μόνο τα φυλαχτά με Τίμιο Ξύλο. Δεν είναι τυχαίο. Πάντα είχαν καλή σχέση με τον Θεούλη. Μέχρι και χιτάκι του έγραψαν για να ανεβάσει λίγο την πελατεία στο μαγαζάκι. Αφού σου λέει στο παρατσάκ δεν συμπεριέλαβαν οι ψάλτες το “Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο” στην κυριακάτικη λειτουργία.
Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ τις προάλλες. Από τα ηχεία ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το “Να χαθώ στα βήματά σου” και στο μυαλό μου ήρθε κατευθείαν ο Στόκας σαν άλλος φτερωτός θεός Έρωτας. Βέβαια λίγο πιο μπρουτάλ από το χαριτωμένο μαμόθρεφτο που βλέπουμε στις κάρτες του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά πλήρως εξοπλισμένος. Έχω κλείσει τα μάτια κι ονειρεύομαι. Αχ ναι, αγκαλιά σου να με βρει η αυγή. Να με χάσεις, να σε χάσω, να κρυφτώ, να κρυφτείς. Γενικώς να παίξουμε παιχνίδια της αλάνας.
Πώς να κρατηθώ λοιπόν η δόλια; Σηκώνω το ακουστικό και παίρνω το μωρό που έχω λιμπιστεί εδώ και καιρό. Δείπνο στο σπίτι μου απόψε. Ξεκινάω τις προετοιμασίες με ρυθμούς Κεντέρη. Συμμάζεμα του αχουριού, αποψίλωση κάθε πιθανού κι απίθανου σημείου του κορμιού μου και βουρ στην κουζίνα για μαγείρεμα. Κανελόνια, η σπεσιαλιτέ της αφεντιάς μου. Τα χέρια λερωμένα ως τον αγκώνα, γιατί ως γνωστόν τα κανελόνια κι ο εμετός θέλουν δάχτυλο, αλλιώς δεν πετυχαίνουν. Ουφ, άγχος μα τα προλαβαίνω. Ανάβω και το ρεσό να ζεστάνει το λαδάκι με άρωμα λεβάντας να ‘ρθουμε να μαστουρώσουμε σε περίπτωση που δεν μας πιάσει το κρασί και ντριιιιιν. Νάτο το μωρό στην ώρα του.
Σερβίρω το φαϊ για να μου χορέψει μετά το αρκούδι. Γελάκια κι αηδιούλες. Μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, που έλεγε κι ο Ηλιόπουλος. Έχουμε εξαντλήσει όλα αυτά τα ενδιαφέροντα θέματα που συζητάνε σε τέτοιες περιπτώσεις. Καιρός, ταινίες, δουλειά. Μέχρι και για τον Πάγκαλο λέμε. Τώρα αυτό δεν ξέρω αν συγκαταλέγεται στο savoir vivre, αλλά ναι πέφτουμε τόσο χαμηλά. Τι άλλο να κάνουμε; Ρίχνω ιδέα να παίξουμε Buzz. Πού θα πάει; Θα δει το σχήμα του βομβητή και θα το πιάσει το υπονοούμενο, σκέφτομαι. Δεν λέει όχι. Τον παίρνω δυο ματσάκια εύκολα. Μέγα λάθος! Ο πληγωμένος εγωισμός του μωρού μού έχει λερώσει τον καναπέ. Μετά από λίγο, λέει πως είναι αργά και αποχωρεί. Και μένω τζίφος στο ημίφως.
Αποφασίζω να πνίξω τον πόνο μου στα κύματα του κυβερνοχώρου. Ώπα τι βλέπουν τα ματάκια μου! Άρθρο με τίτλο “Ο έρωτας χτυπάει σε ένα πέμπτο του δευτερολέπτου”. Διαβάζω για μια μελέτη που έδειξε ότι ο έρωτας είναι στην ουσία μια διαδικασία στην οποία εμπλέκονται 12 διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου. Κάτι σαν τη φόρμουλα 1 και τα πιτ στοπ να υποθέσω. Και το “ο έρωτας περνάει από το στομάχι” τότε τι είναι; Τσάμπα μπούκωνα το κανελόνι δηλαδή;
Παραπλανητική η λαϊκή σοφία. Πιο κάτω, το άρθρο αναφέρει ότι μερικές από αυτές τις περιοχές ενεργοποιούνται επίσης κι όταν το άτομο βρίσκεται υπό την επήρεια ναρκωτικών. Μα να μην το ξέρω νωρίτερα να πάρω τον ντίλερ της γειτονιάς μου…
Και μέσα σ’ όλα αυτά να έχω και τους Πυξ Λαξ να μου τραγουδάνε “Ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς”. Όχι μάνα μου, ο έρωτας χτύπησε κι έφυγε σε ένα πέμπτο του δευτερολέπτου.