Ξέρεις τώρα. Μέσα στη παραζάλη κάνεις διάφορες σκέψεις. Γιατί σε τόσο δύσκολη φάση μου έλαχε να με μανατζάρουν αυτοί; Κάθε μέρα τους υπαγορεύουν κι αυτοί ανακοινώνουν. Όπως μετά τους πολέμους στους ηττημένους. Βλέπεις το Φωτόπουλο να μιλάει και πατάς με μανία το κόκκινο πλήκτρο.
Κοιτάς τον παγκόσμιο «πάγκο» και βλέπεις τον Ντομινίκ Σ.Κ. και κάνεις τη τρελή σκέψη: «Επιτρέπονται μεταγραφές;» Ακούς galaxy για χαλάρωση και λες: «μα καλά, που ζει αυτό το αγόρι;». Βλέπεις τους «αδιάλλακτους» στην TV να μιλούν για τις «κόκκινες γραμμές» και τους γενναίους πατριώτες για «επαναδιαπραγμάτευση». Αισθάνεσαι ηλίθιος. Έχεις τη τύφλα σου έχεις και τους νεοοθωμανούς απέναντι να ενοχλούν ένα κάρο κόσμο με απειλές και μάλλον ανακουφίζεσαι. «Άσε να μπουν κι άλλοι σ’ αυτό το παιχνίδι» σκέφτεσαι. Παρακολουθείς τις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου της σλοβακικής νεοδημοκρατίας και διαπιστώνεις πόσο χαμηλά έχεις πέσει.
Διαβάζεις ότι η αξία της Apple είναι 600 δισ. δολάρια και σκέφτεσαι: «Δύο φορές το ΑΕΠ μας! Λες αν ζούσε ο αείμνηστος θα μας έπαιζε κι εμάς σαν ένα τελευταίο ενδιαφέρον στοίχημα;». Τρίχες! Κοιτάς προς τα αριστερά και διαβάζεις για την αποκατάσταση Ζαχαριάδη και την μερική (sic) Βελουχιώτη . Ανοίγεις το ημερολόγιο για κάθε ενδεχόμενο και υποθέτεις, για να μη τρελαθείς, ότι πρόκειται για κακό χιούμορ. Ψάχνεις στα βιβλία για ιστορικά πτωχεύσεων κρατών. Χμ το πρωτοξεκίνhσαν τα ιταλικά πόλεις-κράτη από νωρίς. Η Γαλλία τον 18ο αιώνα. Α! Kαι οι Νότιοι στην Αμερική με τα ομόλογα βάμβακος. Η Γερμανία της Βαϊμάρης, άσε τους νοτιοαμερικάνους εθνικό σπορ. Ειδικά η Αργεντινή 2-3 φορές μόνο τον 20ο αιώνα, οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία. Και πόσες «παρ’ ολίγο». Εντάξει δεν είσαι ο πρώτος αλλά είσαι τώρα. Είσαι ο πρώτος στη σέντρα και χωρίς καλή ομάδα. Διαβάζεις τις συνεντεύξεις του αρχιομολογογιάπη Ελ Εριάν που σου λέει ειρωνικά «Πω πω ρε φίλε είσαι πολύ άτυχος! Έχεις το πρόβλημα αλλά έπεσες και σε front wind λόγω παγκόσμιας κρίσης. Δε σε βλέπω καλά!». Σαν ψυχρός γιατρός σε κακό καρκίνο.
Περπατάς στη πόλη και σε παίρνει από κάτω. Άλωση από τα μέσα. Που θα τελειώσει όλο αυτό; Πως θα τελειώσει; Πόσο θα φτωχύνεις ακόμα; Και μετά; Τι θα είναι το μετά; Πόσο θ’ αργήσει; Η μόνη παρήγορη σκέψη είναι ότι τα κράτη δεν κλείνουν σαν τις εταιρείες. Κάτι είναι κι αυτό! Η μόνη ελπίδα, σχεδόν πεποίθηση, είναι ότι τώρα ξέρεις. Σχεδόν όλοι ξέρουν γιατί το πληρώνουν ακριβά. Μόλις περάσει η μπόρα τίποτε δεν θα είναι όπως πριν.
Δε θα την ξαναπατήσεις!