Ακόμα θυμάμαι το τελευταίο χαστούκι που έφαγα από τον πατέρα μου. Ήμουν μαθητής της πρώτης τάξης του γυμνασίου. Ένα πρωτάκι με χνούδι για μουστάκι που θεωρούσε, όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί του, ότι είναι ήδη μεγάλος άνδρας, έμπειρος στη ζωή, σχεδόν σοφός. Με το εγώ στα κάγκελα και το μυαλό στο παντελόνι άρχισα από τις πρώτες μέρες της σχολικής χρονιάς να ζω την οργιώδη γυμνασιακή ζωή: καταλήψεις, κρυφοί έρωτες πίσω από τις τσιμεντένιες κερκίδες, τσιγαράκι στις τουαλέτες και πολλές ακόμα στιγμές γλυκιάς παρανομίας.
Ο αμανές, όπως λέει και η μάνα μου, κατακρημνίστηκε ένα μεσημέρι του Οκτωβρίου, όταν το αντράκι του γυμνασίου τόλμησε να μιλήσει απρεπώς στον στρατιωτικό πατέρα του. Το χαστούκι ήταν ξαφνικό και ανάποδο. Πόνεσε… Ήταν μια απότομη επαναφορά από την εφηβεία στην παιδική ηλικία. Μια βίαιη υπενθύμιση των ρόλων στην οικογένεια.
Σήμερα, 20 και κάτι χρόνια μετά, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι για δεύτερη φορά στη θέση του επαναστάτη μαθητή που τρώει το χαστούκι του για να χαλαρώσει. Και πολύ φοβάμαι ότι δεν είμαι ο μόνος. Το χαστούκι που βαφτίστηκε κρίση δεν πλήττει τον εφηβικό εγωισμό, αλλά τις ελπίδες μας για την κατάκτηση της ευτυχίας, του υπέρτατου ανθρώπινου αγαθού. Και το κεφάλι μας βουίζει καλύπτοντας τους ήχους της καρδιάς και της λογικής. Σαν μαλωμένα παιδιά στεκόμαστε άπραγοι και ακούμε τον εξάψαλμο για σκανδαλιές που μας έμαθαν να κάνουμε. Και εμείς νιαουρίζουμε αλλά δεν κλαίμε. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Βιώνουμε μία εθνική στεναχώρια που θεωρούμε ότι θα γιατρευτεί από τον χρόνο. Και σύσσωμο το πολιτικό σύστημα μας απαξιώνει… μας απαρνιέται. Και εμείς εκεί… περιμένουμε την μπόρα να περάσει ενώ την ίδια στιγμή η εθνική περιουσία, η αξιοπρέπεια, εξανεμίζεται.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα, επανέρχεται στη μνήμη μου το τελευταίο χαστούκι του πατέρα μου. Τότε η πρώτη αντίδρασή μου ήταν να αναζητήσω παρηγοριά στους διπλανούς μου: τη μητέρα και τις αδελφές μου. Όταν ηρέμησαν τα πνεύματα ζήτησα από τον πατέρα μου τον λόγο και εκείνος μου ζήτησε ειλικρινώς συγνώμη – ούτως ή άλλως είχα την τύχη ως παιδί να έχω φάει ελάχιστα χαστούκια από τους γονείς μου. Εκείνος αναγνώρισε το λάθος του και εγώ το δικό μου.
Δυστυχώς σήμερα η συγνώμη στερείται κάθε αξίας. Τα πιο άγρια ένστικτά μας ίσως να απαιτούν εκδίκηση για την τροπή των πραγμάτων. Όμως το παιδί μέσα μας, μάλλον αναζητά έναν καλό λόγο, ένα ίχνος ελπίδας η οποία σίγουρα δεν θα έρθει από ψηλά αλλά από τον άνθρωπο δίπλα μας.