Δε θα το βρεις σε κανένα λήμμα, κανενός γνωστού λεξικού, πουθενά στους καταγεγραμμένους πλανήτες. Κυκλοφορεί, ατύπως, ανάμεσα από σκέψεις και βλέμματα που αγωνιούν για το παρακάτω.
Κανείς δεν ορίζει επίσημα ποιο είναι το ρήμα του καλοκαιριού και πόσω μάλλον το δικό σου. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι το «φεύγω», έχει κάνει κατάληψη σε κάθε νευρώνα του εγκεφάλου μου. Το έχω συνδυάσει με το καλοκαίρι, αν και πάντα έφευγα, από δουλειές, ομάδες που συμμετείχα, παρέες, αγάπες. Θεωρώ, άλλωστε, ότι αυτό έχεις κι εσύ στο μυαλό σου, τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Φεύγω, όπως λέμε ξεφεύγω. Από την πόλη, τη δουλειά, για διακοπές, από τη ζωή που ζούμε.
Φεύγω, σαν τα ταξίδια τα μακρινά, ακόμα κι αν τις σκέψεις αυτές τις κάνεις από τη βεράντα του σπιτιού σου και δε θα πας διακοπές (και) φέτος.
Το ρήμα αυτό έχει μέσα του τους γλάρους που κάνουν χαμηλές πτήσεις, τα ψαράκια που κολυμπούν στο απέραντο γαλάζιο, τα γεράκια στα βουνά, τις μηχανές των τροχοφόρων που πηγαίνουν σε δρόμους με ατελείωτες στροφές, εκεί που οι πινακίδες σήμανσης είναι μισοσβησμένες ή διάτρητες από σκάγια.
Φεύγω, όπως το νερό σε κάποιο ποτάμι που θα βάλεις τα πόδια σου, σε αυτό το ταξίδι που ξεκινά από τα τείχη της πόλης και φτάνει στα διττά και στα άδυτα της Ελλάδας. Φεύγω σαν τις εικόνες που θα βάλω στο κεφάλι μου, ενθύμιο για τον δύσκολο χειμώνα που θα έρθει. Το ρήμα φεύγω γεννά το διαφεύγω, μέσα από λιμάνια, γκρίζα ντοκ και προκυμαίες, ραντεβού σε χωριά και σε πόλεις μακριά από εκεί που μένεις, ακόμα πιο πέρα απ’ τον ορίζοντα του χειμώνα που σε βασάνισε ή και σε πίκρανε.
Φεύγω όπως αποφεύγω την καθημερινότητα και τη μονοκαλλιέργεια «δουλειά-σπίτι-δουλειά», μακριά από όλα τα δήθεν, τα ψεύτικα που ντύθηκαν με τον μανδύα του ορίτζιναλ.
Το να φεύγεις από κάπου με τη θέλησή σου για κάτι άλλο, είναι πανηγύρι από μόνο του, μια γιορτούλα διόλου σεμνή, στην οποία είναι καλεσμένοι όσοι εσύ θες. Φεύγω λίγες μέρες από την πόλη με τη διάθεση της αποκάλυψης, της ανακάλυψης, με την τρέλα των κονκισταδόρες ζωγραφισμένη στα μάτια. Φεύγω και δεν ξέρω τι θα συναντήσω, αλλά έτσι βάζει δυνατό υστερόγραφο το ελληνικό καλοκαίρι. Και με τον Κολόμβο έτσι συνέβη. Πίστευε ότι θα πάει στην Ινδία για να ψωνίσει φτηνά μπαχαρικά και του προέκυψε Αμέρικα. Εντάξει, υπερβάλλω, αλλά σημασία στο φευγιό έχει αυτό που σου αφήνει σαν απόσταξη το ταξίδι. Αν το καλοδείς, και η «Aμερική» μια ιδέα είναι. Ο Οδυσσέας είχε την Ιθάκη αντίστοιχα, και με τη διάθεση που έχεις για αποχώρηση-αναχώρηση, τον θυμίζεις, να ξέρεις.
Είμαι βέβαιος, λοιπόν, ότι το ρήμα του καλοκαιριού είναι το «φεύγω», όπως περιπέτεια και δοκιμασία, εντός ή εκτός των τειχών. Αλήθεια, ποιο είναι το δικό σου ρήμα;