Photo: Δ. Τσεβάς
Δείτε εδώ το slide show
Τα βράδια της Αθήνας αυτή την εποχή χαμηλώνουν την ένταση. Αποτοξίνωση για νέα αρχή. Η τσίτα των κοκτέιλ και των επιβαλλόμενων ξενυχτιών ξεθυμαίνει. Παίρνει θέση ο χώρος για την ήπια μετάβαση.
Θερινό σινεμά για τις χαμένες ευκαιρίες της σεζόν που κλείνει. Αυλή, τραπεζάκια, μαντήλι για ώμους μετά το διάλειμμα και αναψυκτικά. Ταινίες με ιστορία. Όχι δική τους. Δική σου. Τις ξέρεις πριν τις δεις. Το σαββατοκύριακο ήταν σινεφίλ.
Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι στο ΒοΞ. Γυμνό δωμάτιο, εραστής με βλέμμα, λόγια, δάχτυλα (χωρίς φουσκωμένα μπράτσα, γυαλιστερό στέρνο και κρεπαρισμένα μαλλιά) και η κοπέλα του φρέσκια, με δέρμα απαλό, έτοιμη. Λεπτό προς λεπτό το συναίσθημα ξεχειλίζει και εναλλάσσεται. Πονάει, πονάς. Σιωπά, σιωπάς. Ο άνδρας που χειρίζεται, πεθαίνει αφού έχει προλάβει να εξευτελιστεί. Έγχρωμο, υποφωτισμένο.
Το γεράκι της Μάλτας στο Ριβιέρα. Ασπρόμαυρο. Τσιγάρο στο στόμα, λύση για όλα. Φιλιά πρόχειρα, υποσχέσεις ελαφριές. Άντρας παντού, αρχίζει πρώτος και τελειώνει πρώτος. Διάλογοι με αγωνία και κορύφωση. Δεν σου επιτρέπουν κενά.
Δυο ταινίες ξεχωριστές. «Αριστουργήματα της ιστορίας του κινηματογράφου». Οι συντελεστές – πρωταγωνιστές, σκηνοθέτες, οπερατέρ, φωτιστές, σκηνογράφοι, στυλίστες – έχουν κάνει σχολές και τη δουλειά τους αντιγράφουν γενιές και γενιές.
Το μυστικό στα μάτια της στο Μπομπονιέρα, στην Κηφισιά. Αργεντίνικο. Φτιάχτηκε το 2009. Τον Απρίλη που μας πέρασε ήρθε στην Ελλάδα αφού προηγουμένως είχε κερδίσει το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Ήταν η έκπληξη του στοιχήματος. Χαμηλού μπάτζετ. Ένας άντρας, μια γυναίκα. Ένας έρωτας βουβός, σεμνός. Που ακολούθησε τους κανόνες της κοινωνικής δικαιοσύνης για να τους σπάσει και να τους προσπεράσει. Είκοσι πέντε χρόνια σε 124 λεπτά.
Οι άνθρωποι που έκαναν το Μυστικό δεν είναι γνωστοί στο «κανονικό» κοινό. Οι πρωταγωνιστές τους δεν έγιναν μόδα, οι διαφημιστές δεν τους απογείωσαν, οι κριτικοί δεν επανήλθαν. Κι όμως είναι μια ταινία που τα χει όλα στη σωστή τους δόση. Στοχασμό και ερωτισμό, αισθητική και χιούμορ, απρόβλεπτο σενάριο και «οικείους» ερμηνευτές. Καθηλωτική.
Εάν η Αργεντινή βρήκε διέξοδο, μπορούμε να βρούμε κι εμείς. Η έμπνευση δεν αναπτύσσεται σε κανονικές συνθήκες. Δεν της αρκεί ένα φωτεινό κάδρο, εξοπλισμός χολιγουντιανός και εξωπραγματικοί ήρωες. Θέλει ζωή απ’ τη ζωή μας. H έμπνευση είμαστε εμείς.