Απ’ τη μια το καλούπι του, ιωνικού ρυθμού με ανάγλυφες χαμογελαστές ρυτίδες γύρω απ’ τα μάτια, ραβδώσεις μελετημένες, ραδινότητα αναλογιών στον κορμό κι απ’ την άλλη μια ροκ εσωτερικότητα, βγαλμένη από τα τραγούδια που άκουγε μικρός. Άνετος με τακτ.
Την αντίθεση αυτή, μου έβγαλε και την ώρα που τον παρακολουθούσα να μιλά στην Κομοτηνή, στην Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή του Νομού Ροδόπης. Μια μίζερη αίθουσα, με γραβατωμένους υπουργούς και παράγοντες, μια επικαιρότητα που μετρά μαυρίλες κι αυτός, ο πρωθυπουργός, να μιλά με πραότητα και αυστηρότητα. Έδινε κουράγιο – συμβουλές, τρόπους διάσωσης – χρησιμοποιώντας φράσεις και λέξεις επαναστατικές, σαν βγαλμένες από κείμενο αριστεριστή στοχαστή.
«Εσείς θα έχετε τον πρώτο λόγο», «θα απελευθερώσουμε τις δυνάμεις», «να γίνουμε αυτάρκεις και εξωστρεφείς», «ανάγκη για ιστορικές αλλαγές», «προχωράμε σε ανατροπές». «Υπάρχει δικαιολογημένη οργή, όμως η οργή και η διαμαρτυρία από μόνες τους δεν οδηγούν πουθενά, αντίθετα πρέπει να γίνουν δύναμη αλλαγής νοοτροπιών και θεσμών που πρέπει να γίνουν διαφανείς και σύγχρονοι».
Το μανιφέστο του Γιώργου είχε ενδιαφέρον. Διανύουμε ως λαός μαγκωμένη περίοδο, ατολμίας και ανασφάλειας κι ο ίδιος ανοίγεται. Πατάει στα πόδια του, δεν κοιτάει τα χαρτιά του, μιλά άμεσα και δείχνει κουλ. Σαν να του ΄φυγε η αμηχανία της προβολής και η προηγούμενη συστολή. Παίζει πια τον ρόλο του καθοδηγητή. Ή βλέπει την έξοδο όπως ο προκάτοχός του ή έχει το σενάριο με το χάπι εντ και μας διαβάζει ακόμα τις πρώτες σκηνές.