..Ήταν ένα μικρό κορίτσι/που ήταν α-α-αταξίδευτο/Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι/Μέσα εις το, το το ποδόσφαιρο/ Και τότε ρίξαμε τον κλήρο/Να δούνε ποιός-ποιός-ποιός θα φαγωθεί/Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια/τις πριγκίπισσες/που ήταν σαν σαν σαν ξενέρωτα/μα εγώ κληρώνω τα αγόρια που αν και κάφροι καμιά φορά/μ’ αρέσει τρελά όπως τρελαίνονται/ολέ΄-ολέ-ολέ-ολέ…
Ψέματα δεν θα πω : Σκασίλα μου για το ποιος παίζει και με ποιον κάθε που αρχίζει ένα ματς και σκασίλα μου αν θα κερδίσει ο καλύτερος γιατί σκασίλα μου ποιος είναι ο καλύτερος. Και γενικά σκασίλα μου για τα πόσα και για όλα τα παιχνίδια που µένουν ακόµα μέχρι να τελειώσει αυτό που λέγεται πρωτάθλημα ή κύπελο ή super ή euro league ή μουντιάλ ή κάπως αλλιώς και σκασίλα μου ακόμη για το ποιες οµάδες ζωγραφίζουν στα γήπεδα και για το πού πέφτει το Αλκαζάρ και αν συνορεύει με το Αλκατράζ ή είναι μακρύτερα. Και σκασίλα μου για τους παίχτες που βγάζουν σπίθες και γκολ. Και ναι στο λέω, εκνευρίστηκα που προχθές το βράδυ μου έκοψες κακήν κακώς το ωραιότατο καινούριο σουφλέ σοκολάτας με άρωμα καπουτσίνο του Salero, γιατί λέει έπαιζε Αρσεναλ – Μπαρτσελόνα και άρχιζε το ματς και έπρεπε να αδειάσουν οι δρόμοι, και συ να κάτσεις στον καναπέ σου και να το δεις, και ναι σκασίλα μου για το ντέρμπι αυτό και για τις αντεπιθέσεις της Αρσεναλ και για τα κλασικά της Μπάρτσα…και για όλα τα ντέρμπι…
Ζήτω όμως το άλλο ποδόσφαιρό! Αυτό που ανακάλυψα όταν συνάντησα εσένα Δημητράκη μου και κάναμε το μεγάλο salto μες το rialto…Το ραντεβού μας εβδομαδιαίο, φαγητό και συζήτηση υψηλών επιπέδων. Αυτός σοβαρός, μετρημένος, να θες να γύρεις πάνω του και να τον αναγορεύσεις αρχηγό με τα όλα του μια και για πάντα. «Τι ώρα και πού;» ρωτώ στο τηλέφωνο. «Στο γνωστό στις 8, κλείσε τώρα έχω δουλειά» και μου το κλείνεις στα μούτρα γιατί πάντα λες πως μαζί μου πρέπει να είναι κανείς μετρημένος γιατί ακόμη και με ένα τηλεφώνημα μπορώ να γίνω πολύ επικίνδυνη και να καβαλήσω τον άλλον κανονικότατα. Μισή ώρα πριν το ραντεβού νέο μας «Αλλαγή ραντεβού: RIALTO Πανόρμου, όποιος φθάσει πρώτος κάθεται».
Και κατεβαίνω με τα πόδια από το γραφείο κουνιστή λυγιστή και ξαφνικά βλέπω ορδές ανδρών στο δρόμο να με προσπερνούν και σκέφτομαι «πώς είναι έτσι όλοι τους, σαν αποβλακωμένοι, που πάνε όλοι τούτοι» και βάζω λίγο κραγιονάκι και τσουπ έφτασα στο μαγαζί…που με το που σκάω μύτη με κόκκινη ζακέτα με φιόγκους (σαν τη μύγα μες το γάλα Παναθηναϊκών) δεν υπάρχουν άλλες γυναίκες και όλοι με κοιτούν και γελούν και στο οποίο ήδη έχουν εγκατασταθεί οι ανδρικές ορδές…και καθώς φουντώνω, να σου και ο δικός μου ο βάρβαρος πρώτο τραπέζι πίστα στο μπαρ, κάτω από 6 γιγαντοοθόνες -νεοπλασματικά κάδρα- τηλεοράσεις, και με μια αξιοπερίεργη φυσικότητα/αδιαφορία μου ανακοινώνει «μη στέκεσαι αποβλακωμένη- 3 αγώνες ποδοσφαίρου θα δούμε και έναν μπάσκετ, κάτσε στο σκαμπό, θα σου πάρω πατατάκια και κλαμπ σάντουιτς, α και μην πολυμιλάς και μην είσαι ξυνή».
Κόκκινα τα μάγουλά μου, πιο κόκκινη η ζακέτα μου και ακόμη πιο κόκκινα τα αυτιά μου, παλουκώνομαι φαινομενικά έξαλλη, αλλά κυρίως περίεργη.
Και τότε η Αλίκη με ανοικτό το στόμα και χέρια στη μέση τραβά την κουρτίνα και μπαίνει στην θαυμαστή χώρα των ανδρών: όλο το μαγαζί η χώρα των θαυμάτων -άνδρες όλων των ηλικιών, όμορφοι, άσχημοι, με φαλάκρα, με μαλλιά, με κοιλιά ή χοντρά μπούτια, με δόντια και χωρίς, με αλυσίδες ή με γυαλιά, σοβαροί ή μη, να ρεύονται ή όχι δεν έχει σημασία- Κείνη την ώρα σημασία έχει πως όλοι έγιναν ένα μεγάλο τραπέζι, και βρίζουν και ουρλιάζουν, και πανηγυρίζουν και χαίρονται και αγανακτούν και βαριούνται και μουτζώνουν και ζουν και εγώ τους κοιτάω στην αρχή λιγάκι σαν μαλάκας, και αυτοί το καταδιασκεδάζουν και μου χαμογελούν και δώστου τα πατατάκια και καταλήγω σε μίνι φροντιστήριο πάνω από ένα κλαμπ σαντουιτς…και παράλληλα να λέω στο Δημήτρη για το Χειμωνά και κείνος να μου λέει κάτι για τον Τριπολίτη και τις γυαλιστερές γυναίκες του…
Μια από τις πιο ωραίες βραδιές μου. Γιατί όλοι αυτοί εκεί μέσα, μου σέρβιραν απλόχερα μια φανταστική πιατέλα αυθεντικών συναισθημάτων που ναι μεν διαρκούν για συγκεκριμένο χρόνο αλλά αναπτύσσονται σε όλο τους το μεγαλείο…Και καθώς τέλειωσε η βραδιά (δεν ξέρω καν ποιοι έπαιζαν, υποθέτω ο ΠΑΟ με κάποιους) αισθάνθηκα ζήλια γιατί είναι κομματάκι άδικο:
Τα αγόρια να παίζουν με αυτοκινητάκια, και έτσι όταν γίνουν άνδρες να οδηγούν πιο σταθερά, να παρκάρουν καλύτερα, να ξεπαρκάρουν επίσης. Και είναι άδικο που τα αγόρια τρελαίνονται για τα ομαδικά παιχνίδια και έτσι γίνεστε μια τεράστια παρέα με την πρώτη ευκαιρία (και δεν έχει σημασία αν βρίζεστε ή αγαπιέστε, σημασία έχει ο παλμός και η δυναμικότητα της παρέας, η ζωντάνια).
Ενώ τα καημένα και καμένα τα κοριτσάκια καταδικασμένα από μωρά με τις κούκλες, τσακώνονται από τα 3 τους για τον καλύτερο γαμπρό και γάμο, για το ίδιο ακριβώς που τσακώνονται και στα 23 του και τα 33 και τα 43 τους (γαμπρό, γκόμενο, πορτοφόλι, αυτοκίνητο, prestigeπείτε το όπως να ναι)… όταν δεν πάνε κομμωτήριο ή για αποτρίχωση (στην καλύτερη) ή όταν δεν τρέχουν με τα 15ποντα στη δουλειά για 500 ευρώ (στην χειρότερη) ή στα καφέ κοιτώντας άνδρες (σε κάθε περίπτωση) ή στα 53 που έχουν πάρει δυστυχώς 15 κιλά και δεν έχουν μάθει ακόμη να προσανατολίζονται στον χώρο, και κρυώνουν ενώ έχει 20 βαθμούς. Και δυστυχώς δεν έχουν ούτε μια στιγμή, ούτε μια στιγμούλα, που να μπορούν ανενόχλητες να πάρουν τον εαυτό τους χωρίς παρέα ή συνοδό και να μπουκάρουν στο μπαρ ενός rialtoγια να απολαύσουν μια πιατέλα γεμάτη συναισθήματα, τη ζωντάνια της ομάδας. Και το χειρότερο από όλα είναι πως πολλές ποτέ δεν έχουν λαχταρήσει αυτή τη σπίθα της ομαδικότητας…Βλέπεις η ομαδικότητα θέλει άλλα κότσια και δύσκολα βρίσκονται…
Αγαπημένε μου Δημήτρη : Ακόμη και αν δεν στο λέω συχνά, σε αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ
Γιατί πέρα από όσα μου ανέχεσαι μου έβγαλες στην επιφάνεια τον οπαδό – εαυτό µου, αυτόν που είναι ήδη στην κερκίδα και φωνάζει για το παιχνίδι και την απόλαυση της ομάδας, αυτόν που τον παίρνεις από το χέρι και όλοι μαζί κυνηγούμε την µπάλα, κατεβάζουμε το παιχνίδι στο γρασίδι, δίνουμε πάσες, πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε και τρέχουμε πάλι σε ένα ποδόσφαιρο απόλαυση, που δεν θες ποτέ να τελειώσει.
Και σε ευχαριστώ βαθιά για την χαρά που θα κάνω όταν ο διαιτητής θα σφυρίζει τη λήξη του αγώνα μας και σίγουρα θα κερδίσουμε εμείς. Γιατί φίλε μου καλέ πετάει η ομάδα σου λέω…Είμαστε μεγάλη ομάδα ρε φίλε!
Υ.Γ : Θυμάμαι πριν κάτι χρόνια στη Μαδρίτη, με ξύπνησαν κακήν κακώς για να επισκεφθούμε το μέγα αξιοθέατο Bernabéu με τους κήπους του (βλ. όπου κήπος χλοοτάπητας) και δεν μπορούσα με τίποτε να καταλάβω γιατί ένα γήπεδο είναι αξιοθέατο και μάλιστα και μουσείο…Τώρα ξέρω…Εκείνο που μου μένει να εξηγήσω είναι γιατί το BMW Museum στο Μόναχο μαζεύει τόσο πολύ κόσμο…Αυτό, άστο – θα μου πάρει πάρα πολύ καιρό