Ο Βαγγέλης Βενιζέλος όπως άλλωστε και ο Χρ. Παπουτσής είναι προϊόν της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Συνέβαλλε στο κτίσιμο και τις παθογένειές της στην υπονόμευση των θεσμών της στο όνομα του κομματικού καλού (ψήφος Αλευρά),στο δημοσιονομικό της πρόβλημα (ταμείο εργαζομένων ΔΕΗ), σε κρίσιμες επιλογές τις συνέπειες των οποίων εκλήθη να διαχειρισθεί με την προσπάθεια, αυτός σήκωσε κυρίως το βάρος των πολιτικών της συνεπειών, να αποτρέψει την άναρχη χρεωκοπία της χώρας.
Πριν από τρία χρόνια μιλώντας σε μία ανοιχτή εκδήλωση της Διεθνούς Διαφάνειας ο Βενιζέλος έκανε μία κρίσιμη παρατήρηση, στην οποία έκτoτε έχει εμβαθύνει, λέγοντας ότι η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης σε οποιοδήποτε θεσμό οδηγεί σε μία βαθειά ρήξη των θεσμών αντιπροσώπευσης. Ήταν πριν τα Δεκεμβριανά και φυσικά πριν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ο Βενιζέλος μόλις είχε χάσει τη μάχη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από τον Γ. Παπανδρέου στον πατέρα του οποίου όφειλε την άνοδο του στην σκηνή της πολιτικής. Το δημοσιονομικό πρόβλημα φαινόταν πως δεν το είχε στο νου του. Δεν είναι επίσης μυστικό ότι ο Βενιζέλος είχε σοβαρές επιφυλάξεις στην διαπραγμάτευση για το πρώτο μνημόνιο αν και ενθάρρυνε όλους τους πολιτικούς του συμμάχους να το εφαρμόσουν μέχρι κεραίας.
Τους τελευταίους 9 μήνες και ενώ το «κούρεμα»των ελληνικών ομολόγων είχε ήδη αποφασισθεί από τις μεγάλες χώρες της Ένωσης ήδη από τις αρχές του 2011 ο Βενιζέλος «σήκωσε» στην πλάτη του το βάρος της κορύφωσης του δράματος δείχνοντας ότι η πολιτική –ακόμα και όταν είναι προϊόν εκείνης της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας που για τους 50αρηδες περιλαμβάνει όσα πετύχαμε και όσα δεν πετύχαμε στη ζωή μας –μπορεί να ασκείται και με όρους άλλους: ευθύνης για το μέλλον, αναζήτησης συναινέσεων και κυρίως προσπάθειας να διαμορφωθεί ένας πολιτικός και προγραμματικός λόγος που να λέει κάτι και έξω από τα ακροατήρια της ημεδαπής, τα προβλήματά μας δεν λύνονται όλα εδώ.
Η χθεσινή ομιλία του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ «κοίταζε», όπως ήταν φυσικό το ακροατήριο που θα τον ψηφίσει. Είναι όμως αυτό στο οποίο θα απευθύνεται και στις εκλογές; Μήπως δεν υπάρχει πια εκείνο το παραδοσιακό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ μετά το σεισμό της διετίας; Και μήπως τα κόμματά μας και το κεντροδεξιό και το κεντροαριστερό θα πρέπει να απευθύνονται με όλο και με μεγαλύτερη ευκρίνεια σε στρώματα που αντί να βελτιώνουν τους όρους της προσοδοθηρίας, που «πεθαίνει», θα επιθυμούν να διαμορφώσουν εισοδήματα από προϊόντα και υπηρεσίες;
Δεν αρκεί η στροφή προς το κέντρο με όρους πολιτικής, αυτή είναι βέβαιο ότι την αντιλαμβάνεται, χρειάζεται και η διαμόρφωση ενός άλλου ακροατηρίου, που δεν υπάρχει ακόμα, καθώς το ενυδρείο έχει γίνει σούπα, αλλά η ύπαρξη του είναι όρος επιβίωσης της χώρας μέσα στην Ευρώπη.