Ημουνα προχτές στο λεωφορείο, παίδες μου αγαπημένοι, και βρήκα θέση δίπλα σ’ ένα κορίτσι. Ητανε γύρω στα 25-27, ντυμένο στέλεχος επιχειρήσεων αν και ολοφάνερα δεν είχε επιχειρήσει τίποτα ακόμα στη ζωή του. Αρχικά με ανησύχησε γιατί μονολογούσε χαμηλόφωνα και παράλληλα έτρεμε ολόκληρο. Μετά διαπίστωσα πως κάτω από το μαλλί μπούκλα ήταν κρυμμένο το hands free του κινητού και μιλούσε με την κολλητή της. Για να ακριβολογώ μιλούσε ΣΤΗΝ κολλητή της. Για να ακριβολογώ ακόμα περισσότερο, μονολογούσε στην κολλητή της η οποία είχε γίνει προφανώς ένα τεράστιο αυτί (ρόλος για τον οποίο είναι προορισμένη κάθε κολλητή αυτής της γης σε ώρες κρίσιμες). Σας μεταφέρω τι της έλεγε με κάθε λεπτομέρεια:
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και τότε με ρωτάει. Ποιο θα ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να σας τύχει στην πρώτη σας δουλειά; Κι εγώ είπα «να διαπιστώσω ότι δεν έχω καταλάβει τις απαιτήσεις που έχει από μένα». Ωραία απάντηση δεν είναι;
ΕΓΩ (Από μέσα μου): ωραιότατη αν θες να αποκαλύψεις πως φοβάσαι ότι είσαι βλάκας…
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και μετά με ρώτησε πως σκέφτεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια; Κι εγώ απάντησα ότι ελπίζω να έχω αξιοποιήσει τις γνώσεις μου στο digital marketing και να έχω αποκτήσει μια καλή θέση σε μία από τις 5 τοπ εταιρείες του χώρου. Καλά δεν είπα;
ΕΓΩ (Από μεσα μου): Οχι. Εγώ θα του λεγα ότι σε 5 χρόνια ελπίζω να σας έχω ρίξει ένα καπουτσίνο στα μούτρα μαζί με την παραίτησή μου δουλέμποροι του κερατά και μετά να πάω στην Οία να κάνω χένα τατού στους τουρίστες που είναι και η μοναδική προοπτική βιώσιμης καριέρας στην γαμοχώρα μας που να μην πληρώνει 700 ευρώ για 16 ώρες δουλειάς.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και μετά με ρώτησε τι κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου και εγώ δεν ήξερα τι να πω… και τελικά είπα πως μου αρέσουν… οι ταινίες.
ΕΓΩ (από μέσα μου): Κακώς. Επρεπε να του πεις: με δουλεύετε κύριε; Ποιος ελεύθερος χρόνος; Στις 11 και στις 12 φεύγω από την εταιρεία που δουλεύω τώρα. Και σε φυτεία στον αμερικάνικο νότο να δούλευα περισσότερο χρόνο θα είχα για την πάρτη μου.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και μετά με ρώτησε ποια ταινία είδατε πρόσφατα; Και δεν μου ερχόταν καμία γιατί δεν έχω χρόνο να βλέπω ταινίες αφού γυρίζω 11 η ώρα και πέφτω κατευθείαν για ύπνο αφού είμαι κομμάτια. Οπότε είπα ψέματα ότι είδα το Μεγάλο Σορτάρισμα που είναι και κάπως σχετικό.
ΕΓΩ (μουρμουρίζοντας απ’έξω μου): Ακόμα πιο σχετικό είναι η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά…
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και στο τέλος μου έκανε μια πολύ παράξενη ερώτηση. Μου είπε «αν δεν ήσουν αναγκασμένη να δουλεύεις τι θα έκανες;»
Σ’ αυτό το σημείο ανακάθισα αγχωμένη στη θέση μου. Για κάποιο λόγο διαισθανόμουν ότι εκεί θα τα Έκανε τελείως σκατά το κορίτσι. Εστησα λοιπόν ακόμα πιο εντατικό αυτί.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Ε… ξερόβηξα και είπα ότι θα ήθελα να μάθω ένα μουσικό όργανο, να ταξιδέψω σε εξωτικές χώρες και να μάθω μια περίεργη γλώσσα. Ινδικά ας πούμε. Πώς σου φαίνεται;
Απελπίστηκα. Χάλια μου φαίνεται κοπελιά. Τίποτα δεν κατάλαβες, ω αμνέ του εταιρικού Μολώχ. Χέστηκαν αυτοί για εξωτικά ταξίδια, περίεργες γλώσσες και μουσικά όργανα. Αυτό που τους είπες δεν σε κάνει να μοιάζεις σοφιστικέ και ενδιαφέρουσα αλλά τεμπελόσκυλο που ψάχνει ευκαιρία να παρατήσει τη δουλειά και να κάνει ζωάρα αραχτή. Αυτό που περίμεναν ν’ ακούσουν είναι η μαγική φράση «Μα δεν δουλεύω εξ ανάγκης. Η δουλειά είναι η σπονδυλική μου στήλη, είναι η πραγμάτωση των ονείρων μου, ο σκοπός της ζωής μου. Δηλαδή ακόμα κι αν ήμουν η φιλάνθρωπος Μαριάννα Βαρδινογιάννη θα δούλευα φυσικά».
Αφού μας τα ‘χουν πει οι Κατσιμιχαίοι στο παλιό τραγουδάκι τους, γιατί απορείς ρε κορίτσι;
Για ένα κομμάτι ψωμί δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου δικέ μου,
το πιο σπουδαίο είναι η ψυχή σου.
Εχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί.