Το μήνυμά της ήρθε και έσκασε σε μετωπική με την οθόνη του υπολογιστή μου, ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε: «Σπυράκο, νικήσαμε την παλιο-αρρώστια!»…
Ήταν ένα τυπικό απόγευμα, από κείνα που μετράς πόσες ημέρες έμειναν μέχρι το τέλος του μήνα και μαζί τους μετράς και τις χρηματικές υποχρεώσεις που έχεις. Το ισοζύγιο μπατάρει επικίνδυνα, οριακά θα τη βγάλεις μέχρι να μπει ο Οκτώβριος. Και τότε, έρχεται ένα μήνυμα που σου αλλάζει όλη την κοσμοθεώρηση. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…
Η Σοφία, φίλη από καρδιάς, εδώ και αρκετό καιρό, δεν είχε θέμα με το πώς θα βγάλει -από οικονομικής απόψεως- τον μήνα, αλλά πάλευε για τη ζωή της – με τις ατυχίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Πριν από σχεδόν έναν χρόνο της διέγνωσαν κάποιες «σκιές», καταλαβαίνετε – παρακαλώ ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες. Αν δεν το έχετε βιώσει, προσπαθήστε να καταλάβετε πώς ένιωσε, νέα γυναίκα είναι, τα 40 χρόνια της ζωής της τα κοιτάζει από πολύ μακριά. Αποφασίζει, αφού όλα βρίσκονται σε ένα εντελώς πρώιμο στάδιο, να το παλέψει, να πολεμήσει.
Ξεκινά να παίρνει πολλές γνωματεύσεις και όλοι της συστήνουν να ξεκινήσει «χτες» τις χημειοθεραπείες. Πηγαίνει, κάνει την πρώτη, επιστρέφει στο σπίτι στα κακά της τα χάλια, από όλες τις απόψεις – η ψυχολογία της μπάζει από παντού, ζαλίζεται, κάνει εμετούς. Οι δικοί της, που δεν ξέρουν τίποτα για την κατάστασή της, αφού τους το είχε αποκρύψει, την ειδοποιούν -την ίδια εκείνη ημέρα που έκανε την 1η χημειοθεραπεία, το τονίζω- ότι ο πατέρας της έχει καρκίνο στον πνεύμονα, έναν καρκίνο ιδιαίτερα επιθετικό, εξαιρετικά επικίνδυνο. Πολλές φορές βλέπεις παρόμοιο σενάριο στον κινηματογράφο και αναφωνείς, γεμάτος θυμό, «ε, αυτά δε γίνονται, ρε φίλε». Δυστυχώς, γίνονται, φίλε μου.
Οι μέρες και οι μήνες περνούν, η Σοφία το παλεύει να διαλύσει τις «σκιές» στη ζωή της, οι χημειοθεραπείες διαδέχονται η μία την άλλη και, όπως δείχνουν οι εξετάσεις, πηγαίνει όλο και καλύτερα – ζήτω! Δεν πηγαίνει, όμως, στη δουλειά της, οπότε την απολύουν κι από εκεί, αφού ούτε εκείνοι ήξεραν τι της συνέβαινε. Αυτά που έγραψα περί κινηματογράφου λίγο πριν – δυνατό σενάριο, δε νομίζετε; «Τι θα κάνεις τώρα;» τη ρώτησα πριν από καιρό. «Μόλις συνέλθω, θα ψάξω κι ό,τι βρω, πιστεύεις ότι με νοιάζει η δουλειά τώρα; Όσο γι’ αυτά που χρωστάω παντού, ας τα πάρουν όλα, δε με νοιάζει!» και το χαμόγελό της ήταν ικανό να διαλύσει την καταχνιά οποιασδήποτε ημέρας.
Ο καιρός πέρασε -με όλες τις πιθανές δυσκολίες που προκύπτουν από όλες αυτές τις καταστάσεις- και χθες το απόγευμα ήρθε το μήνυμά της: «Σπυράκο! “Έπιασε” η θετική ενέργεια που μου έστελνες! Από χθες, και επισήμως, όλα είναι καλά με την υγεία μου, νικήσαμε την παλιο-αρρώστια!».
Το είχα γράψει πριν από καιρό, σε ένα κείμενο που -στον εαυτό μου και μόνο-, το είχα αφιερώσει σε εκείνη, αλλά ποτέ δεν της το είπα, ποτέ δεν της έστειλα το λινκ του.
Απλώς, πίστευα πολύ πως θα το ξεπεράσει, άλλωστε στην αρχή το προλάβαμε, η σκέψη μου ήταν συνέχεια μαζί της και περίμενα πως «όλα θα πάνε καλά» – το κλασικό μότο μου. Το θυμόμουν για εκείνη, αλλά το ξεχνούσα για μένα όταν κολυμπούσα μέσα στις δυσκολίες της ζήσης μου. Αλλά η ζωή, όταν έχουμε τις «μαύρες» μας, εντελώς κινηματογραφικά επίσης, μας σκάει σε κάποιο παραθύρι τέτοιους Πρωταγωνιστές σαν τη Σοφία. Το κάνει για να θυμόμαστε ότι πρέπει να στεκόμαστε στα πόδια μας ό,τι και να μας συμβαίνει, να κοιτάζουμε τα πράγματα στα μάτια με ψυχραιμία, ατάραχοι, όπως οι καλύτεροι πολεμιστές. Μας κάνει να μαχόμαστε, να παλεύουμε.
Σκουπίζω τα δάκρυα χαράς που μου προξένησε η ανακοίνωση αυτής της είδησης, δε με νοιάζει πόσα χρήματα θα έχω στο τέλος του μήνα και ορκίζομαι στον εαυτό μου να μην ξεχάσω ότι πρέπει πάντα να παλεύω, αν και το έχω πει πολλές φορές. Να το θυμάσαι κι εσύ και πάντα να ελπίζεις – ευχή…
Και να με συγχωρέσεις, αλλά αυτό το κείμενο θα το χαρίσω τώρα στα φανερά στο Σοφάκι μας, σε αντίθεση με αυτό που δεν έκανα τότε – της το χρωστάω. Το αξίζει στο ακέραιο, όπως και τη ζωή της άλλωστε…