Το Σάββατο είδα την ταινία «Τα παιδιά είναι εντάξει». Εν περιλήψει το σενάριο έχει ως εξής: Δυο γυναίκες παντρεμένες μεταξύ τους ζουν με τα δυο παιδιά τους σε μια όμορφη μονοκατοικία στη Καλιφόρνια. Η μια μαμά είναι πετυχημένη γιατρός και είναι ο «άντρας» της οικογένειας και η άλλη μαμά είναι αποτυχημένη κηπουρός και είναι η «γυναίκα» της οικογένειας. Οι λεσβίες – λεσβίες και τα στερεότυπα – στερεότυπα. Οι δύο γυναίκες έχουν βαρεθεί η μια την άλλη, ζουν μέσα στη μουρμούρα (όπως τα περισσότερα παντρεμένα ζευγάρια) βλέπουν τσόντες μήπως και ερεθιστούν (επίσης όπως τα περισσότερα ζευγάρια – μόνο που στις δικές τους τσόντες πρωταγωνιστούν γκέι άντρες και πολύ θα ήθελα να μάθω αν αυτό πραγματικά το συνηθίζουν τα λεσβιακά ζευγάρια- κλείνει η παρένθεση), η μεγάλη τους κόρη είναι αριστούχος αλλά δυστυχισμένη και ο έφηβος γιος τους πειραματίζεται με τις κόκες.
Μια καμένη οικογένεια δηλαδή ώσπου ο έφηβος γιος αποφασίζει να αναζητήσει τον…πατέρα του. Τον άνθρωπο δηλαδή που έδωσε το σπέρμα του για να γεννηθεί αυτός και η αδελφή του. Και βρίσκει έναν ιδεολόγο εργένη ο οποίος έχει μανία με τα βιολογικά και τις μοτοσυκλέτες. Ο «δότης» – όπως τον αποκαλούν οι δυο γυναίκες- κερδίζει την εμπιστοσύνη των δύο παιδιών και η ζωή της οικογένειας ανατρέπεται. Η κόρη και ο γιος αρχίζουν σιγά σιγά να χαμογελούν και μαζί τους χαμογελά και μια από τις μανάδες τους η οποία συνάπτει ερωτική σχέση με τον δότη… Και εκεί που λες «σώθηκαν οι άνθρωποι», ο σκηνοθέτης στο 2ο μέρος του έργου αλλάζει βιολί και αποφασίζει να διώξει τον «εισβολέα» και να γυρίσει την οικογένεια στη προηγούμενη μιζέρια της.
Από την αίθουσα βγήκα με την υποψία ότι το σενάριο το έχει γράψει άτομο με ελληνική καταγωγή. Τελικά όχι. Το σενάριο όπως και η σκηνοθεσία είναι της Λίσα Τσολοντένκο (φημισμένης λεσβίας και μητέρας ενός αγοριού το οποίο το έχει αποκτήσει με σπέρμα από ένα ινστιτούτο στη Καλιφόρνια – όπως στην ταινία δηλαδή). Δεν ξέρω αν είμαι διεστραμμένος αλλά τον τελευταίο καιρό ό,τι δω προσπαθώ να το «συνδέσω» με την ελληνική πραγματικότητα. Η οικογένεια της Λίσα λοιπόν μου φάνηκε σαν την προβληματική Ελλάδα. Αντισυμβατική σε σχέση με την κουστουμαρισμένη Ευρώπη αλλά κατά βάθος συντηρητική και δυστυχισμένη. Και όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία της ανατροπής – ο δωρητής σπέρματος (και ευτυχίας) – η «οικογένεια» το γλεντάει λίγο αλλά τελικά το βάζει στα πόδια και επιστρέφει στις θλιβερές της συνήθειες.
Προς το τέλος της ταινίας μάλιστα και ενώ ήταν φανερό ότι είχαν πάρει την απόφαση να διώξουν τον δωρητή σπέρματος (και ευτυχίας), λίγο ακόμη και θα φώναζα ως άλλος Παπανδρέου: «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» – σας είπα είμαι διεστραμμένος. Φοβήθηκα όμως το γυναικείο κοινό του σινεμά και σιώπησα. Σκέφτομαι πάντως να στείλω ένα γράμμα στον «πολύ» Μαρκ Ράφαλο, τον δωρητή σπέρματος (και ευτυχίας) ή μάλλον να πω στον Κουτσογιαννόπουλο να του μεταφέρει την συμπαράσταση μου. «Η επανάσταση του αυτονόητου»… αργεί ακόμη Μαρκ!