Στο Παρόρι, ένα χωριό μόλις 100 κατοίκων στον νομό Βοιωτίας, ο Γιώργος Μάγγας και η Τζούλι ανεβαίνουν στην αυτοσχέδια σκηνή. Η πρώτη νότα από το κλαρίνο του Μάγγα μαζεύει τους συγχωριανούς που μέχρι εκείνη τη στιγμή έτρωγαν δοξαστικά στις δύο ταβέρνες του χωριού. Το πανηγύρι που οργανώνει η επιτροπή του Ιερού Ναού Αγίων Θεοδώρων έχει στηθεί στον περίβολο του ναού και θα διαρκέσει δύο μέρες, Παρασκευή και Σάββατο, 5 & 6 Αυγούστου. Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες το έρημο χωριό πλημμυρίζει από κόσμο. Τα τραπέζια αλληλοκερνώνται δείχνοντας ο ένας προς τον άλλο την εκτίμηση και τον σεβασμό του. Ο κύκλος του χορού έχει στηθεί σηματοδοτώντας τον κύκλο του χρόνου που ολοκληρώθηκε από το περσινό πανηγύρι. Ο μαέστρος του κλαρίνου Γιώργος Μάγγας, που παλιότερα, όπως θα μου διηγηθούν, έπαιξε στους Παρορίτες κλαρίνο από το καμπαναριό της εκκλησίας, είναι ο καλλιτέχνης τον οποίο το MTV χαρακτήρισε ως "το ελληνικό φαινόμενο της βαλκανικής τζαζ". Δεν νομίζω ότι οι συγχωριανοί στο Παρόρι το ξέρουν αλλά εν τέλει δεν έχει καμία σημασία. Ο Μάγγας ξεσηκώνει το χωριό με ή χωρίς διθυραμβικές κριτικές.
Οι μικρονοϊκοί χαρακτηρίζουν τα πανηγύρια… για τα πανηγύρια! όμως η πραγματικότητα είναι ότι αυτοί οι τοπικοί εορτασμοί εξυπηρετούν την ανάγκη προβολής της τοπικής ταυτότητας και γίνονται η αφορμή για να ανασυσταθεί η κοινότητα που, όπως και στο Παρόρι, έχει διασπαρεί σε όλη την επικράτεια και στο εξωτερικό.
Κάπως έτσι κι εγώ, βρέθηκα στο Παρόρι 11 χρόνια μετά την τελευταία επίσκεψη στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας μου, και με αφορμή το πανηγύρι με τον Γιώργο Μάγγα ήρθα ενώπιος ενωπίω με την ιστορία μου. Και σε περίοδο κρίσης, όπου χάνεις την εμπιστοσύνη στον τόπο, τον χρόνο και τα πρόσωπα, κάθε τι που σε αναγκάζει να ρίξεις μια δεύτερη ματιά στην ταυτότητα και την ιστορία σου, σε κάνει να αισιοδοξείς, ακόμα και υπό τους ήχους του κλαρίνου.