Μα, πόσες παραλίες έχει η Σέριφος; Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πιάσετε τον εαυτό σας να αναρωτιέται. Eτσι όπως διαδέχεται η μια την άλλη στην καταμέτρηση σας. Ψιλή Αμμος (βραβευμένη μάλιστα το 2003 ως η καλύτερη παραλία της Ευρώπης από την «Sunday Times»), Βαγιά, Λειβαδάκια, Γάνεμα, Καλό Αμπέλι, Κουταλά, Μέγα Λειβάδι, Αβεσσαλό, Συκαμιά, Πλατύς Γιαλός, Αη Γιάννης, Άγιος Σώστης, Λιά, Αυλόμωνας.
Μιλάμε για χοντρή αδικία έναντι άλλων νησιών! Παραλίες μαγευτικές. Παραλίες όπως παλιά. Δεν σπεύδεις να πιάσεις ξαπλώστρα αλλά αρμυρίκι φουντωτό. Κι απλώνεσαι κάτω από τον ίσκιο του και σε χτυπάει ένα αεράκι ευεργετικό και κολυμπάς πότε σε τιρκουάζ και πότε σε βαθύ μπλε και πότε σε μπλε πισίνας νερά… Η χώρα μου και οι πενήντα αποχρώσεις του μπλε της! Η θάλασσα ως ιερό. Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη. Ιερό. Εκεί αποχαιρετάς όλες σου τις εξαρτήσεις του «πολιτισμού»… Ξαπλώστρα, ομπρέλα, καντίνα, μουσική. Ακούστε μωρέ, ήχους της φύσης! Δικαιώστε τ΄αφτιά σας.
Η Σέριφος σε βάζει σε ένα δικό της ρυθμό. Σου γυρίζει τον χρόνο στα «κάποτε» σου. Σου γίνεται οικεία με τη μία. Οι φίλοι μου έλεγαν και ξαναέλεγαν «έτσι ήταν παλιά η Μύκονος» αλλά εγώ, βαριέμαι αφόρητα, κάθε κουβέντα που έχει να κάνει με Μύκονο και συγκρίσεις. Γιατί μου θυμίζει γέρους, που αναπολούν τα χρόνια τους στα Λουτρά της Αιδηψού. Η Σέριφος είναι μια ατμόσφαιρα. Και όταν ακόμα περπατάς με τα μάτια σου, το στεριανό της τοπίο, σε βυθό νομίζεις ότι βρίσκεσαι. Εκείνα τα ξυρισμένα της γκρέμια. Οι μυτερές κορυφογραμμές της. Θάλασσα είναι στη γη της αποτυπωμένη. Κυκλάδες, φίλε μου!… Ασε το πράσινο να το επιζητούν οι αγελάδες.
Ανεβήκαμε βέβαια και στη Χώρα της. Τη σωστή ώρα. Του ηλιοβασιλέματος. Μια Χώρα κατάλευκη που στολίζει λόφο σαν να είναι χιόνι. Και τη βλέπεις από την πρώτη στιγμή που σε φέρνει το καράβι. Αφιερωμένη απόλυτα στην ομορφιά των χωριών της Τήνου, τα τελευταία μου χρόνια, είχα ξεχάσει την μαγεία της «έκπληξης», για κάτι που βλέπεις πρώτη φορά.
Εκπληξη είναι ακριβώς αυτό που ένοιωσα όταν περπάτησα στο Κάστρο της. Μια θέα περισκόπιο, στο πιο ψηλά ψηλά της. Και μετά κατεβήκαμε από την άλλη πλευρά. Από κάτι σκαλάκια που δεν χωρούσε το πόδι και έπρεπε να το πλαγιάσεις για να χωράει το βήμα. Και καθοδηγούσαν τη διαδρομή μας, κάτι βελάκια ζωγραφισμένα στο έδαφος, λες και συμμετείχαμε σε παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού. Και κατέληγες ξαφνικά στην Κεντρική Πλατεία. Να, η έκπληξη! Κι έκανε το μυαλό ένα «αααααα» παιδικό… Μια πλατεία που την κοσμεί το Δημαρχείο που είναι σαν να βγήκε από λαϊκή ζωγραφιά του καραγκιοζοπαίχτη Σπαθάρη. Κι ένα γύρω καφενεία… Μα, ούτε ένα κακόγουστο; Δεν το χωράει ο νους σου.
Κι ο κόσμος σεβόμενος τη στιγμή… Μιλάει ψιθυριστά. Στη Σέριφο ταιριάζουν ψίθυροι, όχι φωνές. Βαθιά με συγκίνησε ότι δεν υπάρχει κακογουστιά πουθενά. Κανένα της τοπίο, δεν έχει λερωθεί από τον νεοελληνικό τύπο ανθρώπου, με τον κωδικό «μα, πώς του ήρθε;». Είναι αυτός που θα στολίσει με σκεπή σαλέ ένα νησιώτικο σπίτι, θα βάψει με ένα χρώμα που θα πυροβολεί το μάτι, θα γεμίσει φοίνικες και γιούκα και γκαζόν έναν άνυδρο κήπο, θα προσπαθήσει να κάνει την τραγική διαφορά, γιατί απλούστατα, έτσι του ήρθε. Και θα τύχει και προστασίας το τερατούργημά του. Καταλάβατε πατριώτες; Ε, αυτό το φαινόμενο στη Σέριφο δεν ευδοκιμεί… Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Απολαμβάνει μια τρυφερή, ήπιας μορφής ανάπτυξη. Για να μην μακρηγορώ, στη Σέριφο το έταξα, ότι θα ξαναπάω. Για εκείνον τον γλυκό υπνάκο, κάτω από τα αρμυρίκια. Τι άλλο να θέλει ο άνθρωπος; Ένας πλανήτης θάλασσα… Η δική μας κολυμπιέται.
Υ.Γ.1: Συγχωρήστε μου το αγράμματο «κολυμπιέται» αλλά… κολυμπιέται.
Υ.Γ. 2: Τρεις μέρες, όλες κι όλες διαμονής, δεν με καθιστούν φερέγγυα σε ταξιδιωτικές πληροφορίες και «μυστικά» τοπικά. Χαρήκαμε όμως την διαμονή μας στο εξαιρετικά βολικό και με μεράκι φτιαγμένο Serifoshomes.com. Φίλοι μου συνέστησαν και το ξενοδοχείο «Ρίζες». Επίσης το «Coco Mat Hotel» της γνωστής φίρμας (αν αντέχει η τσέπη σας) αξίζει να επαινεθεί για το αισθητικό του στίγμα.