«ΕΛΑ ΣΤΟΝ ΘΕΙΟ» (1950, σκην. Νίκος Τσιφόρος)
ΣΚΗΝΗ: Ο μεγαλομπακάλης Χαρίλαος Τούκουρας (Γιάννης Ιωαννίδης), που θέλει να παντρέψει και να νοικοκυρέψει τον ανεπρόκοπο ανηψιό του Αντώνη (Νίκος Σταυρίδης), διαβάζει κάποια αγγελία στη στήλη συνοικεσίων για μια υποψήφια νύφη. Πάνε λοιπόν να γνωρίσουν την κοπέλα αγνοώντας ότι πρόκειται για λάθος, αφού οι αγγελίες έχουν μπλεχθεί και το σπίτι που επισκέπτονται πουλά στην πραγματικότητα μια μεταχειρισμένη ραπτομηχανή. Η κουβέντα με τη θεία της οικογένειας (Λέλα Πατρικίου) θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Χαρίλαος: Ξέρετε… εμείς διαβάσαμε στην εφημερίδα και είπαμε να ’ρθουμε να τη δούμε…
Θεία: Καλά κάνατε!
Χαρίλαος: Μα… δεν είναι εδώ;
Θεία: Καλέ πώς! Την πήγαμε από νωρίς στην κρεβατοκάμαρα να τη μερεμετίσουμε λιγάκι.
Αντώνης: Αμάν! Πώς δηλαδή να τη μερεμετίσετε;
Θεία: Τί να κάνεις κύριε αυτέ μου; Δεν μπορείς να τη δώσεις όπως-όπως. Φωνάξαμε κι εμείς τον τεχνίτη και της πάτησε το μερεμέτι της.
Χαρίλαος: (κατάπληκτος) Ο τεχνίτης;
Θεία: Ασε, και μας πήρε του κόσμου τα λεφτά.
Αντώνης: Μπάρμπα, πέσαμε σε σόι! (Απευθυνόμενος στη θεία) Ωστε τον πληρώσατε κι από πάνω;
Θεία: Αμ, τι; Τζάμπα; Κι όχι πως είχε τίποτα. Ισα, ίσα! Πρώτης τάξεως, καθαρή. Κι αν πεις για γρηγοράδα, κύριε αυτέ μου…
Χαρίλαος: Τί γρηγοράδα;
Θεία: Αλλου είδους! Να δεις να σε ξεπετάει τάκα-τάκα!
Αντώνης: (γελώντας) Μπάρμπα, ψωνίσαμε εξπρές. Αυτό είναι!
Θεία: Ε, τώρα δεν σου λέω… Δουλεμένη είναι.
Χαρίλαος: (γουρλώνοντας τα μάτια) Δουλεμένη;
Θεία: Α, η αλήθεια, αλήθεια. Αλλά δεν της φαίνεται καθόλου. Θα δείτε όταν θα την πάρετε.
Χαρίλαος: Μα, δεν πρόκειται να την πάρω εγώ. Ο ανεψιός μου.
Θεία: (απευθυνόμενη στον Αντώνη) Ακόμα καλύτερα! Θα δεις ράψιμο που δεν θα το καταλαβαίνεις!
Αντώνης: (κρυφογελώντας) Διπλοβελονιά;
Θεία: Ε, δεν σου λέω… Εχει και τα κουσούρια της. Ετσι και την πιάσει η τζαναμπετιά…
Αντώνης: (περιπαικτικά) Τσινάει;
Θεία: Ναι. Αλλά ξέρεις τι θέλει παιδί μου; Λάδωμα θέλει.
Χαρίλαος: (έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό) Τί λάδωμα;
Θεία: Λάδωμα. Μια δυό φορές την εβδομάδα να τη λαδώνεις παιδί μου, ή δεν μπορείς;
Αντώνης: (προσβεβλημένος) Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ, κυρία αυτή μου… Ορίστε μας! Εγώ άμα φάω καλά, με το μπιφτεκάκι μου και με το βουτυράκι μου, μωρέ τη λαδώνω και τέσσερις φορές!
Χαρίλαος: (έξω φρενών) Για σταθείτε σας παρακαλώ, κυρία μου! Τι κουβέντες είναι αυτές; (Σηκώνεται απότομα) Πάμε Αντώνη!
Θεία: Καλέ τι πάθατε;
Στο δωμάτιο μπαίνει η νεαρή Ρούλα (Σμαρούλα Γιούλη) και ρωτά: -Τι συμβαίνει θεία;
Θεία: Οι κύριοι από ’δω ήρθανε για τη ραπτομηχανή.
Χαρίλαος: (έκπληκτος) Ραπτομηχανή;
Ρούλα: Είδατε την αγγελία στην εφημερίδα;
Χαρίλαος: Ποια ραπτομηχανή; Είπα κι εγώ! Τη μερεμετίζουνε… (Απευθύνεται αμήχανα στη Ρούλα) Δεσποινίς… Ο ανεψιός μου κι εγώ… ήρθαμε… δηλαδή…
Ρούλα: (γνωρίζοντας το μπλέξιμο με τις αγγελίες) Κατάλαβα. Το λάθος…
Χαρίλαος: Ποιο λάθος;
Ρούλα: Εγινε ένα λάθος στην εφημερίδα και βάλανε τη διεύθυνσή μας κάτω από την αγγελία μιας που ζητούσε γαμπρό.
Αντώνης: Μπα; Δηλαδή εσείς δεν ζητάτε γαμπρό; Φίνα!… Φίνα!… Θείε Χαρίλαε, λιγάκι ακόμα και θα με πάντρευες με τη Σίνγκερ!