Σε είδα να μου σερβίρεις τον καφέ μερακλίδικο και χάρηκα. Τι ήλιους, τι φεγγάρια είχες ζωγραφίσει πάνω του με το κακάο- τέχνη όχι αστεία. Να μια πρωτότυπη κοινωνική προσφορά, σκέφτηκα. Έτσι κι αλλιώς ένα καφεδάκι μας έμεινε- δεν λέγεται τυχαία της παρηγοριάς. Ο καφές είναι η νέα εστία: μαζευόμαστε γύρω του και μοιραζόμαστε τις ζωές μας, γι' αυτό και τα καφενεία θα κλείσουν τελευταία.
Μετά έφερες και το λογαριασμό, τον στρίμωξες βιαστικά μέσα στο ποτηράκι τυλιγμένο και αποχώρησες. Καλά έκανες γιατί θα σε βαρούσα φίλε. Πέντε ευρώ (σχεδόν 2000 χιλιάρικα για να ξαναθυμόμαστε τη δραχμή) ένα καφεδάκι ρε άνθρωποι; Είστε σοβαροί; Χωρίς να φιλοτιμηθείτε καν να μας κεράσετε ένα κομματάκι κέϊκ, ένα καλό μπισκοτάκι, ένα κρουασανάκι όπως κάνουν ΟΛΑ τα καφέ της Θεσσαλονίκης; Μη με εκνευρίσετε γιατί θα κηρύξω τον ανένδοτο αγώνα εναντίον σας: ή θα παίρνω μαζί μου το φλιτζάνι φεύγοντας ή θα αρχίσω να πίνω τσάϊ του βουνού (στο βουνό!)