Σε είδα να αγοράζεις τη «Σχεδία», το περιοδικό των αστέγων, μπαίνοντας στο μετρό. Κάθησες απέναντι μου κι αφού το διαβασες το άφησες στο κάθισμά σου, φεύγοντας με ένα συνομωτικό χαμόγελο. Σαν τους παλιούς κομμουνιστές που άφηναν τον «Ριζοσπάστη» στα παγκάκια, ελπίζοντας πως θα τον πάρει ένας περαστικός, θα τον διαβάσει και θ´ αλλάξει μυαλά. Δύσκολο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Είθε , μακάρι, άμποτε καλέ μου φίλε.