Πάντα υπάρχει ένας παλιός δρόμος. Και αν τον ακολουθήσεις θα γίνουν όλα ασπρόμαυρα και μόνο η μπάλα σου θα έχει χρώμα. Πίσω στα ’70ς. Η Ολγας είναι διπλής κατεύθυνσης. Περνάς κανονικά από Ντεπό, Νταλίπη, βλέπεις το νοσοκομείο του ΙΚΑ, το αμαξοστάσιο του ΟΑΣΘ και μετά χωράφια. Κατεβαίνεις Φοίνικα και πας για αεροδρόμιο. Μη φοβάσαι, δεν θα χαθείς, είναι ο μοναδικός δρόμος. Αριστερά τα Πράσινα Φανάρια και η Γεωργική Σχολή, δεξιά το αεροδρόμιο και εμείς συνεχίζουμε προς Περαία. Κοίτα τα Μιράζ στην πίστα! Στρίβουμε προς Επανομή. Και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε, να ζαλιζόμαστε, να ακούμε μεγάλες κασέτες. Είμαστε στην ουρά του φιδιού. Όταν φτάσουμε στο κεφάλι, θα φανεί το καμπαναριό της Παναγιάς της Κορυφινής. Μουδανιά. Χαλκιδική. Τώρα όλα είναι καλοκαίρι. Όλα είναι εύκολα.
Αυτός είναι ο παλιός δρόμος της Χαλκιδικής. Με στάση στο σπήλαιο των Πετραλώνων και τον αρχάνθρωπο –τον πρώτο που, αποδεδειγμένα, πήγε Χαλκιδική. Και μετά σουβλάκια στην Τρίγλια και ψωμί με σχήμα πάπιας. Ναι, ψωμί με σχήμα πάπιας. H Τρίγλια, που έχει καλή ομάδα, χάθηκε πίσω από τον καινούργιο δρόμο. Αλλά μην το τραβήξουμε γιατί θα γίνει μελό. Και ο Ζάχος Χατζηφωτίου περιγράφει ωραία τη Μύκονο του ’60. Όμως έτσι και κλείσω τα μάτια μπορώ να ξεκινήσω από Θεσσαλονίκη και να πάω, με το μυαλό, όλη την ακτογραμμή της Χαλκιδικής, γύρω-γύρω τα πόδια. Σίγουρα τα δύο πρώτα και να φτάσω Πυργαδίκια πηγαίνοντας προς τρίτο. Στο πρώτο πόδι ίσως μπορώ να πω και τα βενζινάδικα. Πρέπει να είναι το πρώτο καλοκαίρι της ζωής μου που δεν πάτησα το πόδι μου στη Χαλκιδική. Εκτός των άλλων, με τα διόδια και το κόστος της βενζίνης, σου βγαίνει πιο φθηνά να πας Λονδίνο, παρά στο Ποσείδι για βουτιά στη «μύτη». Ας είναι. Εδώ και καιρό έχω καταλάβει ότι στους Θεσσαλονικείς τη Χαλκιδική την περνάει ο παιδίατρος στο αίμα, μαζί με τα εμβόλια. Υποτίθεται ότι σαν τη Χαλκιδική δεν έχει. Λέγεται ως αστείο. Είναι, όμως, πέρα για πέρα αληθινό.
Βάλτε μπροστά σας τον χάρτη της Ελλάδας. Και πείτε μου πού πρέπει να ταξιδέψει ο Θεσσαλονικιός για να βρει παραθαλάσσιο τοπίο αντίστοιχης ομορφιάς. Μη διαφωνήσουμε με τα γούστα του καθενός, αλλά σίγουρα πρέπει να πάει μακριά. Καλή και η Πιερία, αλλά δεν έχει τη θάλασσα της Χαλκιδικής. Για την ακρίβεια κανένα μέρος στη χώρα, στον πλανήτη, στο σύμπαν δεν έχει τη θάλασσα της Χαλκιδικής. Η θάλασσα της Χαλκιδικής είναι φτιαγμένη για Θεσσαλονικιούς. Είναι ζεστή. Ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγο η θάλασσα πρέπει να είναι κρύα «να ξυπνάει τις αισθήσεις και να σε βαφτίζει στο ελληνικό καλοκαίρι». Χαλαρώστε, διακοπές κάνετε. Δεν είναι τυχαίο που και ο Αριστοτέλης ήταν από τη Χαλκιδική. Φιλοσοφημένα πράγματα. Στη Χαλκιδική σου έχει ανάψει ο Θεός θερμοσίφωνο. Μπαίνεις, άνετος. Δεν κρυώνεις. Επίσης είναι ρηχή και βαθαίνει σταδιακά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι καλύπτονται οι ανάγκες όλων. Στα πολύ ρηχά πλατσουρίζουν τα παιδάκια. Αφήνεις το παιδί και την πέφτεις, ξαπλώνεις, ξεκουράζεσαι. Λίγο πιο μέσα τα νεαρά καγκουράκια, τα ΠΑΟΚτσάκια νέας γενιάς μπορούν να παίξουν βόλεϊ ή θαλάσσιο ράγκμπι. Το νερό φτάνει μέχρι τη μέση. Και κάτω έχει άμμο, εννοείται. Μόνο άμμο. Αν υπάρχει πέτρα το ξέρουν όλοι. Και πιο μέσα, το νερό βαθαίνει για όποιον θέλει να κολυμπήσει ή να γυρίσει ανάσκελα και να την πέσει. Στη Χαλκιδική δεν έχει ρεύματα. Ο ύπνος να σε πάρει, εκεί θα ξυπνήσεις.
Εξω από τη θάλασσα. Ποια Ψαρού και αηδίες; Οι άλλες παραλίες της χώρας έχουν κόσμο επειδή, απλώς, η Χαλκιδική δεν μας χωράει άλλους. Διότι στη Χαλκιδική η άμμος συναντά το πεύκο. Η άμμος, το πεύκο, η ξαπλώστρα και από πάνω η ομπρέλα με τη ψάθα. Αυτά θα μου πεις τα βρίσκεις και αλλού. Εκείνο που δεν βρίσκεις, όμως, είναι ο συνδυασμός, φραπέ, νεράκι, μπουγάτσα με κρέμα, Metrosport. Στη Χαλκιδική διαβάζεις εφημερίδα ανθρώπινα. Δεν υπάρχουν μελτέμια και ενοχλητικά φυσικά φαινόμενα εκτός από κανένα μπουρίνι πού και πού. Η εφημερίδα θα σου μείνει στο χέρι. Ακόμα και αν φυσήξει και σου φύγει, θα σου έρθει στη μούρη η εφημερίδα του άλλου, που πάλι Metrosport θα είναι, οπότε είσαι μία η άλλη. Και φυσικά στην παραλία της Χαλκιδικής έχει Θεσσαλονικιές. Γιατί δεν έχει αλλού; Εχει. Αλλά οι Θεσσαλονικιές στις παραλίες της Χαλκιδικής είναι σαν τους πιγκουίνους στην Ανταρκτική. Πληθυσμοί σε πολύ μεγάλες συγκεντρώσεις. Πώς τις ξεχωρίζεις; Μα, ακόμα και στην παραλία, κατεβαίνουν ως εικαστική εγκατάσταση. Και αν μη τι άλλο, σέβεσαι τον κόπο και τη δουλειά της κοπέλας που ξύπνησε το χάραμα για να εμφανιστεί το μεσημέρι στο μπιτσόμπαρο. Τις βλέπει ο άσχετος ο Αθηναίος να έρχονται και ρωτάει πού είναι η βάφτιση.
Οι Αθηναίοι λένε πώς οι Θεσσαλονικείς λατρεύουν τη Χαλκιδική επειδή είναι δίπλα και έχουν σχέση ζωής μαζί της. Σωστό. Αν μπορούσαν οι Θεσσαλονικείς θα ενσωμάτωναν τη Χαλκιδική στον νομό τους, όπως έκανε ο Πούτιν με την Κριμαία. Τολμώ δε να πω ότι θα προτιμούσαν να το κάνουν χωρίς τους ντόπιους. Η Χαλκιδική δεν είναι εδώ και δεκαετίες μόνο ένας τόπος διακοπών, η ιερή γη που πας και αφήνεις τα καλοκαίρια σου. Δεν είναι απλώς η Θεσσαλονίκη με βερμούδα και σαγιονάρες. Είναι ένας μικρός καθρέφτης της πόλης. Όλα εκεί είναι. Η ανεμελιά, η αυθαιρεσία, ο νεοπλουτισμός, οι νευρώσεις, οι ήχοι, τα ραδιόφωνα, οι φάτσες της πόλης. Και κυρίως τα παιδικά σου χρόνια, τα πρώτα φιλιά, τα πρώτα ποτά, τα πρώτα τσιγάρα. Η Χαλκιδική είναι η καλή θεία που πας το καλοκαίρι αν και έχεις πάντα τους γονείς στην πλάτη. Παρά την οικιστική βαρβαρότητα, ειδικά στο πρώτο πόδι, έχει ακόμα τόση ομορφιά να δώσει. Ερχονται βέβαια τώρα οι Ρώσοι και οι Βούλγαροι, ανακατεύονται με τους δικούς μας, αλλάζουν κάπως τα πράγματα. Όμως το καλό είναι πως και αυτοί οι καινούργιοι της Χαλκιδικής διατηρούν το λάμδα της παχύ, σαν την άμμο στο Ποσείδι.