Μέσα στην εβδομάδα που διανύσαμε η επικαιρότητα ανασκάλισε τις μνήμες μας, για να σφιχτούν ξανά οι καρδιές μας.
Ταυτόχρονα, διαπίστωνα -για άλλη μια φορά- πόσο απειροελάχιστες κουκκίδες είμαστε μπροστά στην αιωνιότητα του χρόνου που κυλά χωρίς ράγες και (ξε)γλιστρά επάνω στις ζωές μας.
Πέρασαν, κιόλας, 6 μήνες από τον άδικο χαμό του 19χρονου Γιακουμάκη, που προκάλεσε θλίψη και οργή στο πανελλήνιο. Μισός χρόνος χωρίς τον Βαγγέλη και, βασικά, δίχως να επέλθει Νέμεσις. Περίπου την ίδια στιγμή, μέσα στις προηγούμενες ημέρες, αποκαλύφθηκαν συντρίμμια στη νήσο Ρεϊνιόν, που μας θύμισαν το εξαφανισμένο Μπόινγκ 777 – είχε χαθεί πριν από 17 μήνες. Μα, 17 μήνες; Πότε πέρασαν;
Άραγε, χρειάζονται τέτοιες θλιβερές αφορμές, τόσα γεγονότα που τα έζησες, για να διαπιστώσεις, για πολλοστή φορά στη ζωή σου, ότι ο χρόνος καλπάζει; Ίσως ο Albert Einstein να γελά κάτω από τα μουστάκια του εκεί που βρίσκεται, απαντώντας μου με αυτό που είχε πει: «Όταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι για δυο ώρες, σου φαίνεται σαν δυο λεπτά. Αν καθίσεις σε μια αναμμένη σόμπα για δυο λεπτά, σου φαίνεται σαν δυο ώρες. Αυτό είναι η σχετικότητα». Προφανώς και το είχε δηλώσει προκειμένου να… «κανιβαλίσει» τη θεωρία του ότι ο χρόνος είναι σχετικός. Αλλά κι αυτό σχετικό είναι, αφού έρχονται συνεχώς γεγονότα από το παρελθόν για να σου θυμίσουν ότι η ζωή περνά από μπροστά σου και εσύ έχεις το δικαίωμα να τη ζήσεις στο έπακρο. Να μη χάσεις ούτε ένα καρέ από τα πλάνα που σου προσφέρει.
Αλλά δεν μπορείς και να ξεχάσεις… Η εβδομάδα που έρχεται, κουβαλά τη θλιβερή επέτειο της πτώσης του Boeing, της κυπριακής Helios – στο Γραμματικό, το 2005. Η συντριβή μας θα συνεχιστεί με την υπενθύμιση των γεγονότων στην Πράσινη Γραμμή, το 1996, εκεί όπου Γκρίζοι Λύκοι ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Τάσο Ισαάκ. Θα μας θυμίσουν ότι την ημέρα της κηδείας του δολοφονήθηκε ο Σολωμός Σολωμού. Το 2004, ξεσπά το σκάνδαλο Κεντέρη-Θάνου – συνέβη μία μέρα πριν από την τελετή έναρξης των 28ων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Σαν τώρα θυμάμαι την αγωνία της -θεάς μέσα στους θνητούς- Γιάννας Αγγελοπούλου και τις μουσικές που βάραγε ο Tiesto.
Βασικά, τίποτα δεν ξεχνάς και εσύ. Σε κάθε γεγονός που αναδύεται ξανά στην επιφάνεια της επικαιρότητας, προσπαθείς να θυμηθείς πώς ήσουν τότε, σε ποια κατάσταση βρισκόσουν. Κοιτάς τον χρόνο να περνά μπροστά σου και να κρυφομειδιά, που μπορεί να κάνει πλάκα με την πάρτη σου. Κι επειδή «χρωστάω» απάντηση από το προηγούμενό μου κείμενο, κάθε καλοκαίρι έχω μια σταθερά: Μπορεί να διαβάσω οτιδήποτε, αλλά πάντα θα ανοίξω μια τυχαία σελίδα από το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο».
Ο χρόνος περνά και χάνεται, αλλά αρκεί να διαπιστώσεις και να καταλήξεις πως μπορεί να έζησες σε ένδοξες ημέρες ή σε νύχτες με απέραντη κατήφεια, όμως όσο και να αναπολείς τα γεγονότα αυτά, ο χρόνος θα στα φέρει μόνο στο μυαλό σου και όχι στο σήμερα. Ο χρόνος διαβαίνει με γοργά βήματα και το ζήτημα είναι τι χνάρια αφήνεις επάνω του. Το θέμα, επίσης, είναι να μην ξεχνάς τι έζησες. Το τελικό, νηφάλιο -και… αιώνιο- συμπέρασμα είναι πως «η ζωή προχωρά μπροστά».
Ευτυχώς…
Και, εντάξει, Αλβέρτο, το σταματάω εδώ, μόλις θυμήθηκα αυτό που επίσης είχες πει: «Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες».
Τέλος χρόνου ανάγνωσης κειμένου. Μπλιπ…