Και τι κατάλαβες; Ένα κινητό της σειράς ήταν, όχι τίποτα πολύ ακριβό και εξαιρετικό… Χιονιάς και παγωνιά έξω, στριμωξίδι και -θες δε θες- cheek to cheek, ωχ to ωχ, μέσα στο λεωφορείο. Έχοντας αίσθηση κινδύνου, κατάλαβα πως ήμουν ελαφρύτερος αμέσως, μετά από δυο στάσεις, αλλά είχες προλάβει να κατέβεις από το όχημα με το κινητό μου στα επιδέξια χέρια σου…
Κι αν ήταν στα χέρια σου μόνο η συσκευή, καλά θα ήταν. Έκανα όλα τα απαραίτητα σε μισή ώρα ώστε να μην μπορείς να την πουλήσεις. Μπορεί να το πεις και μικρή εκδίκηση για την ταλαιπωρία που μ' έβαλες μες στο κρύο, ok, αλλά κι εγώ κάπως έπρεπε να πάρω το αίμα μου πίσω εεε… Και σε φαντάζομαι, εσένα ή τον κλεπταποδόχο, απογοητευμένο με τη συσκευή μου, με δικό μου πράγμα στα χέρια σου.
Γίναμε ένα με τα κινητά πια – δείξε μου το κινητό σου, να σου πω ποιος είσαι. Αν είσαι περίεργος -ελπίζω πως όχι-, έτσι που σου έμεινε αμεταβίβαστο, όλο και θα το σκαλίσεις… Θα μάθεις τις επαφές μου, τις φίλες και τους φίλους μου, ίσως να δεις και γνωστά επώνυμα και να με πεις ψωνάρα. Θ' αναρωτηθείς τι σημαίνει «αααασπ» «ααααήρα» «ααααμαμά». Πώς γίνεται να υπάρχει άνθρωπος που απαντά στο όνομα «Αρκούδα» ή «Λυκοτόμαρο» ή «Θεός»; Να μπήκες στον πειρασμό να καλέσεις το «Τρακτέρ», τον «Γουργούρη», την «Τρένο», το «ΚΨΜ», τη «Λινάτσα» ή τη «Σέα», μάλλον μου φαίνεται δύσκολο…
Αν θες να ψάξεις παραπέρα το μέρος της ζωής μου που έκλεψες και πας στα μηνύματα και στ' άλλα αποθηκευμένα, δεν θα βγάλεις λαγό, τέτοιο που μπορεί να περιμένει η πιθανή περιέργειά σου – scripta manent, και είναι και ντεμοντέ πια το μηνυματικό. Μόνο κάτι θυμωμένα γαλλικά εγγράφως για να μείνουν, κάτι μισές συνεννοήσεις μόνο…
Αυτό που μου στοιχίζει περισσότερο είναι που θα δεις φωτογραφίες και βίντεο, ρε παλιοκανάγια. Μπορεί μετά να με πετύχεις πουθενά και να λες από μέσα σου «ρε καλώς τον…». Selfάκιας δεν είμαι αλλά πέντε κλικ από χαρές και χαβαλεδομαζώξεις κι άλλα πέντε με οικείους κι αγαπημένους θα τα δεις γιατί τα κράτησα και νιώθω άσχημα γι' αυτό. Οι στιγμές μου σε κοινή θέα, ο ιδιωτικός χώρος παραβιασμένος – α ρε κακούργα τεχνολογία.
Με χαλάει να σκέφτομαι ότι μπορεί να ήταν αμέλεια κι ευθύνη δική μου. Ίσως να σε τράβηξε η προστατευτική θήκη του τηλεφώνου, που ήταν παραπάνω μπάνικη απ' όσο έπρεπε, μέσα σε μια μισόκλειστη τσέπη ενός μπουφάν. Μάλλον όμως ήταν έξη ή επάγγελμα δικό σου. Η εκδοχή του μεροκάματου (ακόμη και με το δικό μου κινητό), μου πάει καλύτερα. Ίσως και να μην είχες να φας, ίσως και να μην είχες να τη βγάλεις… Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια σου, να το δω απ’ τη μεριά σου, αν με καταλαβαίνεις…
Εσύ -σιγά μη με διαβάζεις- σίγουρα δεν θα σκεφτείς να μπεις στη δική μου θέση, αλλά το ερώτημα παραμένει: Τι θα κάνεις με το κομμάτι της ζωής μου, που σου 'μεινε στα χέρια; Τα σκουπίδια είναι μια καλή λύση…